το όνομα

Δεν ήξερα ούτε τ' όνομά σου.


Ζήτησα μόνο λίγο χώρο
να κρυφτώ
να μη με βρίσκει πια άνθρωπος
-να μη θυμάμαι πια κανέναν.
Δεν σ' ένοιαζε από πού ερχόμουν ή πού πήγαινα.

Χαμογέλασες λιγάκι
-μη φανεί-
και μου χάρισες ένα σου όνειρο
-το παλιότερο και πιο αγαπημένο σου.

Και βυθίστηκα.

Χάθηκα για μια αιώνια στιγμή
εκεί όπου, για κάθε Μνήμη που πεθαίνει,
γεννιέται μια Ελπίδα
-στ' όνομά σου.

Εκεί τα ρολόγια -αντί γι' αριθμούς- είχαν χρώματα.
Θυμάσαι;
Χορεύαμε σε μια γνώριμη μελωδία
Και γιορτάζαμε κάθε μέρα
τη ζωή και τ' όνομά σου.
Υποσχέθηκα να σου γράψω κάποτε δυο στιχάκια.
Χαμογέλασες λιγάκι
-μη φανεί-
και μου ζήτησες να σε κρατήσω χωρίς όνομα
-να μη σε αναγνωρίσει άνθρωπος.
Κι όταν έφυγα, ήταν πρωί και σίγουρα άνοιξη.

Το βλέμμα σου καθρέφτιζε τον ήλιο
κι είπα ότι δεν θα δακρύσω
-ούτε στα κρυφά-
γιατί την άνοιξη μόνο χαμογελάμε.

Και, ξέρεις, εγώ τηρώ το λόγο μου.
Σχεδόν πάντα.







.

20

Μεθαύριο κλείνω τα είκοσι. Προτιμώ να το βλέπω ολογράφως -δείχνει πιο μεστό κι ίσως έτσι το συλλάβω πληρέστερα. Χθες ήταν τα προεόρτια. Πάντα με παίδευε αυτό το 11/1 και το βόλευα κάπου πριν ή κάπου μετά. Αυτή τη φορά, ο κλήρος έπεσε στο Πριν. Κι όχι όποιο κι όποιο πριν. Αυτή η ημερομηνία -πόσο θα ήθελα να τη βγάλω από το μυαλό μου. Το 8 στον 1ο μήνα, τρία χρόνια μετά. Ένα γνώριμο τραγούδι στα ηχεία. Η μουσική των R.E.M να ζωντανεύει και να μαρτυρά όσα ήθελα να πω κι όσα δεν ήθελα να σκέφτομαι. “I think, I thought I saw you try”. Μια αγκαλιά να ξεχαστώ. Χαμόγελα, γνώριμα βλέμματα, ήρεμα πρόσωπα, μια έκπληξη και μια απουσία, ηχηρή όσο μια σιωπή.
Φθάνοντας σπίτι, κλείστηκα στο δωμάτιό μου κι άνοιξα ένα-ένα τα δώρα μου. Σακούλες, κουτάκια, κουτιά, πολύχρωμα περιτυλίγματα, φανταχτερό χαρτί κι εγώ, από είκοσι να ξαναγίνομαι δώδεκα -στιγμιαία μα πλήρως. Ευχές γεμάτες χαμόγελα, που ξαναζωντάνευαν με λίγο μελάνι και χάρη σε μια ντουζίνα μικρές καρτούλες. Το γράμμα της Σάρας, το ημερολόγιο της Νεφέλης, η λεπτομέρεια στη μνήμη της Βιβιαλένας, η Ισαβέλα που ήταν εκεί κι ας το ξέραμε μόνο οι δυο μας.
Όλα αυτά , μαζί με μια διαπίστωση: κάθε ημερομηνία είναι μόνο ένας αριθμός. Αυτό που του δίνει ζωή, είναι οι στιγμές κι οι άνθρωποι που τις γέμισαν. Η μέρα εκείνη έχει φωλιάσει στη μνήμη μου και ξυπνά όποτε θέλει -με ή χωρίς επετείους, με ή χωρίς 8άρια και Γενάρηδες. Αυτά δεν είναι, παρά αφορμές -ο εύκολος τρόπος. Ελπίζω μόνο πως κάποτε, η θύμηση αυτή θα αποκοιμηθεί τόσο βαθιά, που δεν θα θέλει να ξυπνήσει ξανά. Ίσως μονάχα χρόνια μετά, που θα προέχουν σημαντικότερες στιγμές κάποιας 8ης Ιανουαρίου. Να, όπως της χθεσινής.

I met you at Rue Madame...

Το blog αυτό δεν έχει σκοπό τη διαφήμιση -κι αυτό είναι φανερό σε κάθε αναγνώστη και αποδεικνύεται από το ιστορικό των αναρτήσεών μου εδώ.
Όταν όμως πρόκειται για μια τόσο καλή μου φίλη κι ένα τόσο γλυκό video, η προβολή επιβάλλεται. Έτσι, απλά και χωρίς πολλά σχόλια, όπως τα τραγούδια που αγαπώ κι ανεβάζω εδώ, εν μέσω σκόρπιων σκέψεων.
Έτσι, γιατί καιρό είχα να συγκινηθώ με κάποιο video-clip -κι ας το αποκαλούν οι δημιουργοί του ερασιτεχνικό.
Έτσι, μήπως σας αγγίξει όσο εμένα.

http://www.dailymotion.com/video/xgdmh7_rue-madame-les-lacets-jaunes-video-edition-maraveyas_music

Καλή επιτυχία, Σάρα και Δημήτρη.