save tonight*

Δεν θέλω να φύγω.

Αυτό.

Λοιπόν, πες μου, πώς νιώθεις για το κατόρθωμά σου;

Πόσες μέρες; 130.

Δεν θέλω να φύγω.

Σε μισώ. Δεν φαντάζεσαι πόσο σε μισώ.

sleepin pillow.

Τους ανακάλυψα τυχαία, όταν άκουσα το κομμάτι τους, Black Sea -το μέχρι σήμερα αγαπημένο μου δικό τους. Οι Sleepin Pillow δεν είναι ένα ακόμη ελληνικό συγκρότημα με αγγλόφωνο στίχο. Είναι από εκείνες τις μπάντες που σε μαγεύουν με νότες και σε ταξιδεύουν μ'ένα μόνο στίχο. Από εκείνα τα κομμάτια που ψιθυρίζεις με τα χείλη και την καρδιά, ίσα-ίσα να διώξεις τους εφιάλτες. Από τις μουσικές εκείνες που ερωτεύεσαι εύκολα, αφήνεις δύσκολα και θυμάσαι για πάντα... Δεν θέλω να πω περισσότερα. Θέλω μόνο να τους ευχαριστήσω και ν'ανανεώσω το ραντεβού μας για το επόμενο live τους -θα είμαι εκεί. Περισσότερα, εδώ.

.

     Άργησε να ξυπνήσει. Σηκώθηκε βαριεστημένα κι έτρεξε να κοιτάξει έξω απ'το παράθυρο -τα παντζούρια μισάνοιχτα και τα μάτια της μισόκλειστα. Ήλιος με βροχή. Την μπέρδευε αυτός ο καιρός και δεν ήξερε τι να φορέσει -όπως την μπέρδευε το μέσα της και δεν ήξερε τι να νιώσει. Φόρεσε καλοκαιρινή μπλούζα με χειμωνιάτικο πανωφόρι. Ένιωσε λίγο μόνη. Στάθηκε μπροστά απ'τον καθρέφτη κι άρχισε να στρώνει με το χέρι τις μπούκλες της. Με προσήλωση, για να αποπροσανατολίσει τις σκέψεις της. Το πέτυχε.

   Περπάτησε γρήγορα μέχρι τη στάση. Στριμώχτηκε στο λεωφορείο, το πόδι της πιέστηκε στο πεζουλάκι δίπλα απ'τη γαλαρία, τσαλακώθηκε το χειμωνιάτικο πανωφόρι κι εκείνη μόνο ξεφύσαγε, να θυμάται κάπου-κάπου ότι έχει ακόμα ανάσα.

     Πήγε στη σχολή, μίλησε με αγνώστους, που έγιναν γνωστοί κι ίσως κάποια μέρα τους χαιρετάει με μια αγκαλιά, όπως τις φίλες της -σκέφτηκε και χαμογέλασε. Φόρεσε το χαμόγελό της το καθημερινό -να ξεκλέψει την προσοχή απ'τα σύννεφα στα μάτια της- και πάνω απ'το ψευτικό γεννιόταν κάθε τόσο ένα αληθινό και κάποτε γελούσε -και τότε γινόταν για λίγο όμορφη. Τσίνισε που της ανέφεραν τ'όνομά του και κοίταξε αλλού, μήπως το κρύψει -μήπως κρυφτεί.

     Ταξίδεψε με τη μουσική απ' τα ακουστικά της, συνάντησε γνωστούς στο γυρισμό -ένα σωρό, έγραψε ισπανικά, ονειρεύτηκε στα ισπανικά. Έφυγε τρέχοντας απ'το σπίτι, να μην αργήσει στο μάθημα. Την κατάβρεξε ένα αυτοκίνητο, που πέρασε τρέχοντας μια λακούβα με παλιόνερα. "Μαλάκα" φώναξε. Την άκουσαν μόνο οι περαστικοί, μα το είπε για να το πει. Το παντελόνι της έγινε πουά απ'το νερό, μα είχε ζέστη εκείνη την ώρα και, μέχρι να φτάσει στο φροντιστήριο, στέγνωσε. Μίλησε ισπανικά, σκέφτηκε στα ισπανικά. Περπάτησε μέχρι το σπίτι. Μίλησε με τη φίλη της. "Χαίρομαι που έχουμε η μία την άλλη" διάβασε στην οθόνη του υπολογιστή της. Ένιωθε το ίδιο. Χαμογέλασε. Ένα τελευταίο ρεφραίν πριν πέσει για ύπνο. Άκουσε ισπανικά, αγάπησε στα ισπανικά. Αποκοιμήθηκε.

tell me where did you sleep last night*

     Φεύγω. Σε 140 μέρες. Τις μετράω αντίστροφα -σήμερα ξεκίνησα- δίχως να ξέρω αν είναι επειδή θέλω ή δεν θέλω να περάσουν γρήγορα. Έχω αρκετά επιχειρήματα για να δικαιολογήσω οποιαδήποτε απάντηση. Εγώ, που πάντα ξέρω τι πρέπει να πω, όπως σου είχα πει κάποτε, πνίγοντας ένα γέλιο ή έναν λυγμό -δεν θυμάμαι καλά- κι είχαμε χαμογελάσει κι οι δυο και κοίταζα αλλού για να ξεφύγω απ'το βλέμμα σου, να μη ζαλιστώ κι άλλο. Κι ανησυχώ πως θα το μετανιώσω, γιατί, όταν σε σκέφτομαι, το μετανιώνω ήδη κι αλλάζω τη σκέψη μου στα γρήγορα -μέχρι ν'ανοιγοκλείσω τα μάτια- γιατί αν παραμείνει το πρόσωπό σου στη μνήμη μου, θα θολώσει ο χάρτης της Ισπανίας που έχω μπροστά μου και θα θέλω να τον ξεφορτωθώ μια και καλή.
     Κι έτσι, ξεχνιέμαι. Ακούω το τραγούδι που με κάνει να χαμογελάω, μιλάω με μια φίλη στο τηλέφωνο, σκέφτομαι τι μαθήματα θα διαλέξω στο Πανεπιστήμιο της Valencia. Και, όταν περάσει λίγο η ώρα, θυμάμαι το ποίημα του Πεσσόα. Εκείνο, που είναι σαν να το παραφράζω, όταν σου λέω πως η ουσία ξεφεύγει απ'τα λόγια και είναι πάντα προνόμιο των σιωπών -θυμάσαι; Καληνύχτα.

while I'm alone and blue as can be, dream a little dream of me.

Όχι, να μην πεις τίποτε!

Όχι, να μην πεις τίποτε!

Ας υποθέσουμε ότι,

όσα με ασάφεια

το στόμα σου θα πει

έχουνε ήδη ακουστεί.

Άκουσα εγώ τα πιο καλά

απ'όσα θα 'λεγες.

Αυτό, που είσαι,

δεν μπορεί ν'ανθίσει

μέσ' από φράσεις και ημέρες.

Είσαι κάτι καλύτερο από σένα.

Να μην πεις τίποτε. Το ξέρω!

Χάρη του γυμνωμένου σώματος

που, αόρατη όντας, είσαι ορατή.

so, you'd face it with a smile.

Αυτός που αγαπώ μου είπε ότι με χρειάζεται…

Γι’ αυτό, προσέχω τον εαυτό μου

βαδίζω με προφύλαξη

και φοβάμαι κάθε στάλα βροχής

μηδά και με σκοτώσει…

-Μπέρτολτ Μπρεχτ

η τελεία.

     Πάντα αγαπούσε την άνοιξη. Διάβαζε Πάμπλο Νερούδα και περπατούσε ατέλειωτες ώρες με τα ακουστικά στ'αυτιά, χαμένη σε μελωδίες και στίχους και πίστευε φανατικά ότι οι ιστορίες που διάβαζε στους τοίχους έδειχναν πιο όμορφες και πιο χαμογελαστές,υπό το φως του ήλιου ("σ'αγαπώ"διάβαζε κάθε πρωί στη γωνιά του δρόμου της, με γραμματοσειρά ελαφρώς τρεμουλιαστή-πάντα θ'αναρωτιέται το γιατί και πάντα θα καταλήγει ότι έφταιγε η ταχυπαλμία). Μα, αυτή την άνοιξη, ζει με μιαν έλλειψη,που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα στο μυαλό και την ψυχή της. Κι έχει μονίμως την απορία: πώς γίνεται να νιώθεις την απουσία; να σου υποδεικνύουν οι αισθήσεις σου κάτι το ανύπαρκτο; Ε, γίνεται. Γιατί,στ'αλήθεια, η έλλειψη φωλιάζει στις στιγμές, που, με το έτσι θέλω, έγιναν αναμνήσεις, ίσα-ίσα για να ζήσουν αιώνια... 

     Και δεν μπορεί να ελέγξει τις αντιδράσεις της, όταν κάποιος αναφέρει τ'όνομά του -και τρέχει στο διπλανό δωμάτιο, να μην ακούσει όσα θα ειπωθούν.Και δεν την νοιάζει που την πήραν είδηση όλοι -κι όταν έρχονται και τη ρωτούν "τι θέλεις;", απαντά "θέλω να πεθάνω", με μάτια κόκκινα και ξέρει πως δεν το εννοεί, μα το λέει, γιατί ένα κομμάτι της πέθανε ήδη και νομίζει πως έτσι το θρηνεί όπως του πρέπει.

     Και δεν μπορεί να πολεμήσει τη μνήμη της, όταν γυρίζει τις σελίδες στο ημερολόγιο και συνδέει ημερομηνίες με συναντήσεις, συζητήσεις και πλατιά χαμόγελα. Αυτός δεν είναι ο ρόλος του χρόνου; Κάθε μέρα του κι ένας αριθμός, ψυχρός και άψυχος, που τον ζωντανεύει η αρμοδιότητά του να μας θυμίζει πόσο αλλάξαμε εμείς κι ο κόσμος γύρω μας. Ο κόσμος και οι άνθρωποι που τον προσδιορίζουν. Και θολώνουν τα μάτια της.

     Κι όμως, το αποφάσισε -είναι και άνοιξη- αντί να πεθάνει για εκείνον, να ζήσει για τα υπόλοιπα. Για τις φίλες, παλιές και καινούργιες, τις αγκαλιές κι εκείνο το κράτημα απ'το χέρι, που της θυμίζει ότι έχει ακόμη παλμό κάτω απ'τον καρπό της. Για τις βόλτες στην ανοιξιάτικη Αθήνα, με στάση σε κάθε βιτρίνα με κοσμήματα -κι ας τη βαραίνουν τα βιβλία του Ατομικού Εργατικού, που κουβαλάει στη διαδρομή. Για τις διακοπές στην Ύδρα, την εκκρεμή γνωριμία με την Ισπανία, τα ταξίδια που έκανε, που κάνει, που ονειρεύεται. Για την έμπνευση και την αγάπη -που κρύβονται παντού, αρκεί να έχει μια σταλιά παραπάνω επιθυμία να τις βρει. Για κάθε αστείο -το πιο ανόητο και το χιλιοειπωμένο. Για το τσουνάμι από κλισέ -που τα μισεί όλα, εκτός από το "όλα περαστικά είναι" που το λατρεύει.

μη μιλάς άλλο γι'αγάπη -η αγάπη είναι παντού.

     Και, κάπως έτσι,συνεχίζει να ξυπνά με την τρίτη αναβολή στην αφύπνιση του κινητού της. Και δεν βαριέται ποτέ να διαβάζει το "σ'αγαπώ"με τα μπλε γράμματα -το αγαπημένο της χρώμα- στη γωνιά του δρόμου. Συνεχίζει να διαβάζει ποίηση, να κρατά γερά τα πιο πολυφορεμένα κλισέ και να προσπαθεί ν'ακούσει τα λόγια του Πορτογάλου ποιητή που αγάπησε δανεικά: "Η ζωή είναι ο δισταγμός μεταξύ ενός θαυμαστικού και ενός ερωτηματικού. Εν τη αμφιβολία, υπάρχει και η τελεία". Χαμογελά. Με μάτια ολόστεγνα.

.

τα μολύβια κομάντος

Την είδα πρώτη φορά στο Ark Festival, με την μπάντα του Leόn, το Σεπτέμβρη του 2010. Αρκετό καιρό μετά, ανακάλυψα ένα δικό της κομμάτι, “Το ρε και το μι απ'την ηρεμία”. Είναι από εκείνα τα τραγούδια που βάζεις στο repeat και φοβάσαι που τ'ακούς ξανά και ξανά, μήπως στο τέλος τα βαρεθείς -μα, τελικά, τ΄αγαπάς πάντα. Η Νεφέλη Λιούτα ή, πιο καλλιτεχνικά, η Nefeli Walking Undercover, είναι μόλις 22 χρονών. Σπουδάζει στη Νομική Αθήνας, έχει κυκλοφορήσει ήδη, διαδικτυακά, τον πρώτο της δίσκο με τίτλο “Τα μολύβια κομάντος” κι έχει βραβευθεί από το διαγωνισμό σύνθεσης “Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού” (με τα κομμάτια της Του περήφανου -που διακρίθηκε, πέρα απ'τη σύνθεση και για το στίχο-, Τ'Ανομολόγητα και Το βαλς του τούρκικου). Έχει προσωπικό blog, διδάσκει βιολί κι αυτόν τον καιρό κάνει πρόβες με τον Leόn για τα live που έρχονται. Υπερβολικά ευχάριστη, υπερβολικά προσιτή -υπερβολικά όμορφη. Μέχρι τη στιγμή που πληκτρολογείται αυτή η παράγραφος, δεν έχω σταματήσει να μιλάω για εκείνη και τη συνέντευξή μας. Το γιατί, αφήνω να το διαπιστώσετε μόνοι σας...
Περισσότερα, εδώ.