i hope it's you.

Ποτέ δεν με ξετρέλαιναν οι Κυριακές. Ήταν το τέλος του Σαββατοκύριακου -και μ'ενοχλεί όταν τα ωραία τελειώνουν.
Σήμερα θέλω να βυθιστώ στις σελίδες του λογοτεχνικού μου και να μη με αποσπά κανένας και τίποτα. Αντ' αυτού, πρέπει ν'αφοσιωθώ στην Πολιτική Δικονομία -το πρώτο και μοναδικό μου -μέχρι στιγμής- 3άρι σε μάθημα. Στρώσου τώρα.
Κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι για λίγο στην Ύδρα -τ'ανοίγω ξανά σύντομα για να μη με παρασύρει το όνειρο που κάνω ξύπνια -γιατί, μετά, πού διάθεση για διάβασμα!
Ακούω Incubus. Αδιάκοπα. Το 11am. Καλό είναι -η νέα μου εμμονή τις τελευταίες τρεις μέρες.
Κοιτάζω έξω απ'το παράθυρο τον ουρανό -στα κλεφτά, για να μην προλάβει να μου θυμίσει το χρώμα των ματιών του.
Χαμογελάω -γιατί λένε ότι όταν το κάνεις, τα χείλη σου καταφέρνουν κάποιες φορές και ξεγελούν και την ψυχή σου. Ίσως, αν επιμείνω. Καλημέρα.

για σένα λέω. ξανά.

Τα καταφέρνει αυτός ο άνθρωπος και ξυπνάει μέσα μου την Κρήτη. Τον αγαπώ το Χαρούλη. Για τη φωνή του, για το χρώμα της, για το ήθος του, για το πόσο έντονα βιώνει τη στιγμή, όταν τραγουδά. Πόσο θα σ'άρεσε! Ξέρεις, είπε κι ένα τραγούδι για το Λασίθι. Πόσο θα το χαιρόσουν αυτό το τραγούδι. Εκείνη την ώρα, κοίταξα ψηλά. Νομίζω, ήσουν κάπου εκεί...

Όλοι μου λεν ν'απαρνηστώ

Του Λασιθιού τη στράτα

Μα εγώ τση λέω τση καρδιάς

"βάστα, καρδιά μου, βάστα".