maybe it's all you're running from.

Θα χαμογελάσω, θα κοιτάξω γύρω-γύρω, θα σε κοιτάξω.

Θα πεις κάτι αστείο, θα γελάσω -θα γελάσεις που γελάω. 

Θα αρχίσω να φλυαρώ, θα σου απαριθμήσω τα νέα μου -θα ενθουσιαστώ που θυμήθηκα να σου πω εκείνο που είχα ξεχάσει την τελευταία φορά. Θα γελάσεις. 

Θα χαμογελάσω και θα κοιτάξω γύρω-γύρω. Ξανά. 

Θα με αγκαλιάσεις, θα ψάξω μια δικαιολογία να φύγω, θα σε χαιρετήσω τυπικά.

Θα θες να μου πεις κάτι τελευταίο, θα κοιτάω επίμονα αλλού και "πάω, βιάζομαι¨.

Θα θυμηθώ εκείνη τη βραδιά, θα μου έρθει στον νου το τραγούδι του Σιδηρόπουλου κι η φράση του Νικόλα Άσιμου, μα δεν θα συγκινηθώ. Σ'το υπόσχομαι.

The value of things is not the time they last, but the intensity with which they occur. 

That is why there are unforgettable moments and unique people.

-Fernando Pessoa

a million blue skies.

Φεύγω. Πόσες έμειναν; 75. Διψήφιος αριθμός πια.Πότε θα αρχίσω εξεταστική, πότε θα την τελειώσω, πότε θα μετράω τις μέρες με τα δάχτυλα, ούτε που θα το καταλάβω.Φεύγω.

Πόσες μέρες έχω να σε δω; 7. Φαίνονται πολύ περισσότερες από όσες μένουν μέχρι να φύγω. Και φταις εσύ -που έχασαν οι αριθμοί το νόημα, οι λέξεις την ταυτότητα, εγώ την ουσία. Και φταίω εγώ -που θυμάμαι εκείνη τη στιγμή, εκείνο το βλέμμα, εκείνον τον ψίθυρο. Και δεν θέλω να σ'αφήσω, μα σ'αφήνω γιατί σ'αγαπάω.Καληνύχτα.

good friends are here, just to show you the way.

Το Γκάζι ήταν γεμάτο κόσμο, όπως κάθε Σάββατο βράδυ. Εμείς, όμως, κατευθυνθήκαμε προς την Τεχνόπολη. Η συναυλία για τα 25 χρόνια του Αθήνα 9.84 συγκέντρωνε τα στοιχεία που συνθέτουν, για τα δικά μου δεδομένα το ιδανικό: καλοί φίλοι, καλή μουσική, καλός σκοπός. Η είσοδος ήταν ελεύθερη και, αντί εισιτηρίου, ο κόσμος έφερνε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, προοριζόμενα για τους αστέγους της Αθήνας.

Περισσότερα, εδώ: