Το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι; Όταν γίνεται κάτι που βρίσκω αστείο και κανείς άλλος δεν καταλαβαίνει και με κοιτάνε ανέκφραστα κι εκείνη την ώρα ξέρω -το ξέρω, γαμώτο- ότι εσύ θα γελούσες. Λίγο με το αστείο, λίγο με το ύφος μου, λίγο με το γέλιο μου -πάντως, θα γελούσες. Και θέλω να σ΄το πω, μα -ξέχασες;- κάνω ότι δεν υπάρχεις. Και θέλω να σε δω, μα -θυμάσαι;- δεν πρέπει. Κι αποφεύγω να κοιτάξω εκείνη τη φωτογραφία, αποφεύγω ν'ακούσω εκείνο το τραγούδι, να διαβάσω τις προηγούμενες σελίδες στο ημερολόγιό μου, να γράψω τις νέες μου σκέψεις για να μην τις δω και φοβηθώ κι άλλο. Και μπορώ να ξεφύγω από τα πάντα, εκτός από αυτό που νιώθω για σένα. Κάπως έτσι -σβήνω το φως, με την παραίσθηση του προσώπου σου και την ψευδαίσθηση ότι κάπου, κάπως, κάνεις την ίδια σκέψη με μένα.
