10-12-2015.

International Human Rights Day. This is not a celebration. This is a reminder. There is not much to celebrate in a world, where the world "universal" loses its meaning and becomes priviledge of the few, of the West... How could anyone celebrate human rights, when, supposedly, the only requirement is being human -and it is constantly ignored or surpassed by certain criteria?

Today should be a reminder. Remember this day, for every person that was ever deprived of their fundamental rights, just for being different. For every voice that was ever silenced for expressing an opinion. For every human being being critisized, attacked or condemned for their gender, race, nationality, sexual orientation, political or religious views.

For every woman that was ever opressed inside her own family, or discriminated against in her work place, her town, her country; by her supervisors, her colleagues, the society.

Remember every child that ever lost its childhood due to a war, becoming a cold, nameless number. For every child, whose face and name the world would only learn after they were to drown landing on an uknown coast, never to wake up again.

Know them, respect them, defend them. Human rights shouldn't be in question. Neither should human lives.

Today, I am writing for you.

Today, I am writing for you.
Just for you.
You were doomed to a homeless, nameless, lifeless existence; you sacrificed yourself for wars you never chose.
You left your grounds for profits that were never meant for you.
You lost your home, your family and your life for reasons that were never explained to you.
You had your destiny written with bold letters by those who never cared about you.

You gave away your property and your whereabouts. They made you forget your past, grant them your present and doubt there will be a future.

You were screaming, but your lungs were filled with water and noone could hear you. You were drowning.

You became a number. A number counting the money they would earn, the guns they would need and the bullets they would waste. Counting the ones they would kill -and they did.

You still had a smile on. Even when they didn't care about your name. Even when you were a number, or a vague "them", or "just another refugee". Even when the media forgot about your struggle to survive. They never showed your past pictures, or talked about your past life. They never brought up your best friends' names, or your favourite colour, or that old song you used to play in the piano. It would be too much. There would be too many nightmares for the viewers to get to sleep with a clear conscience. Noone wants that. They just want good ratings. And your background was never as idyllic as the West. Even so, you still had a smile on.

We were complaining about the cold and searching for extra blankets in our houses; and you were freezing outside. But you had a smile on.

We were going on and on about the extra work we took home; and you were just dreaming about an education and a profession. You still had a smile on.

We didn't wanna set the alarm so early in the morning and we kept turning it off for an extra five minutes of sleep; you were grateful to finally get some sleep and wishing you could sleep on a real bed again. Yet, you never stopped smiling.

Your smiles make me believe you are forgiving the world for depriving you of your life and replacing it with a simple existence -in the best case scenario. I wish it was as easy for me to forgive myself for watching consecutive deaths on the news and standing there, unable to stop them.

But, please, remember your story. Even when they try to make you forget it -don't. Remember your favourite toy and the first poem they taught you at school. Remember the sunset from the rooftop; the days you were too bored to finish your homework, but you did anyway; the race with your friends, when you kept scoring second place; the fights with your brothers over the silliest reasons; that novel you wanted to write, but were always stuck on the first chapter; the family nights, when everyone ended up disagreeing on everything, but somehow their the best of memories; your favourite teacher and the suit he used to wear; that book that you could swear that was written for your childhood, chapter by chapter.

Remember your past, and let the world learn it, however hard it is. Stay strong on your present; because we all need you to have a future. We do. And today, I am writing for you. All of you.

this is why I am not uploading a french flag profile picture.

No, I am not uploading a profile picture with a special french flag filter. I am not transforming yesterday into a hashtag either.

Not because I do not care about the hundreds of dead and injured, but because Facebook never made such an option, say a Beirut or Baghdad-themed profile picture, or even a tribute to the hundreds of thousands Syrian refugees drowning every day on the coasts of the Mediterranean, right at my home country.

I am sure that every facebook user's intentions are the best -I do appreciate all kinds of symbolism and people's iniciatives to send a meaningful message to their social-media friends and followers. I, myself, do it all the time.

However, days go by and the social media stay silent about everyone killed before yesterday. The obvious conclusion is that, to the social media, to many politicians and States or to the newscasters, some lives are worth more than others -some deaths, too. Apparently, yestarday there was an attack against humanity, but the day before yesterday there wasn't one. No one said there was. Who's to say that only the West has the privilege to form part of "humanity"? Who's to decide that the romantic streets of Paris are better for the eye when used as a cover photo than a sad Baghdad street? It's history repeating itself once again, like the case of Charlie Hebdo -wildely broadcasted- and the school in Kenya -obviously surpassed by the french incident.

I am still in shock when viewing the images of France on TV. But I can't help but wonder why those are the only such images I saw this past week. Politics from all over the world, dressed in black or other suitable colours, wearing their saddest face to express their sorrow. The news, spending hours and hours of unscheduled broadcasting of all the details, expecting their ratings to go up. The public relations experts of facebook trying to find the wittiest way possible for the world to be absorbed by their power. Once again.

My thoughts are in France. But they're also in Baghdad, in Beirut and in an undefined location, in what seems the middle of nowhere, among the Mediterranean waves, following the Syrian refugees, every single day. My profile picture is too small to speak for all of them -but I will, whenever I can. No one has a monopoly on pain, or suffering, or grief. No human life is more valuable than another and it shouldn't be treated as such. No death matters more than another. All deaths matter and we should focus on the fact that those people were marked by the actions, choices and interests of several States eager to sacrifice them in the name of their own profit. That's what war is all about. And it needs to stop. Being discriminated against due to one's race, religion or something as absurd as their postal code, cannot be tolerated. My field of study, Human Rights, are supposed to be granted under the -seemingly obvious- condition of being human. It's high-time this was actually the case. Reality hasn't been supporting humanity lately. But we can. By changing this reality. Starting from ourselves.

phosphenes*

Είναι περίεργο να επιστρέφεις στο blog σου μετά από μια τόσο μακρόχρονη απουσία. Είναι σαν να γυρίζεις στο σπίτι σου μετά από μήνες σε άλλη χώρα. Ή στο παλιό σου δωμάτιο, μετά από τόσα μάταια πρωινά που τα μάτια σου άνοιγαν κι έβλεπαν τέσσερις άλλους τοίχους -κι από εκείνους του "εσχάτως" επιστρέφεις σ'αυτούς του "ανέκαθεν". Κι έχω περάσει από εκείνες τις επιστροφές. Κι έχω νιώσει εκείνη τη νοσταλγία του καινούργιου ν'ανακατεύεται με τη θαλπωρή του παλιού και να μου πλέκει ένα κόμπο στο στομάχι και να μην ξέρω αν είμαι χαρούμενη ή λυπημένη.

Κι είναι εξίσου περίεργο να γράφω μετά από τόσον καιρό και να αποφασίζω να γράψω τη χρονική στιγμή που μοιάζει να μην έχω χρόνο μέσα στο 24ωρο και που αναρωτιέμαι και η ίδια για τη συχνότητα και τη συνέπεια που θα μπορέσω -ή όχι- να εξασφαλίσω στο blog μου. Μα δεν πειράζει. Είναι τόσες οι αλλαγές στην καθημερινότητά μου -από το βιογραφικό στη φοιτητική ταυτότητα κι από τη γλώσσα που ακούω στο μετρό μέχρι τον ταχυδρομικό μου κώδικα, μισή χούφτα χιλιάδες χιλιόμετρα δυτικά απ'το σπίτι μου- που χωράει άλλη μία. Στριμωγμένα κι αόριστα, χωρίς προγραμματισμούς, γιατί -δεν σ'το 'χουνε πει;- εκείνο που αναζητάς, δεν θα έρθει ποτέ με τη μορφή που το περιμένεις. Δεν είναι δική μου σοφία -όσο κι αν θα μου άρεσε να έχω πει κάποια τόσο ουσιαστική φράση, όσο αυτή του Χαρούκι Μουρακάμι.

Διαβάζω δυνατά αυτά που γράφω. Την ώρα που τα γράφω. Όχι για ν' ακούω τη φωνή μου ή το κείμενό μου, ούτε για να το επεξεργαστώ και να 'ναι λιγότερο κουραστικό για τον αναγνώστη. Άλλωστε, το ρολόι του υπολογιστή δείχνει 2 ακριβώς. Το μυαλό που δεν είναι σε θέση να κάνει τη γραφή μου πιο ποιητική. Διαβάζω δυνατά το κείμενο, για να μην ξεχάσω τα ελληνικά μου. Όχι κυριολεκτικά -δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι έχω μεταναστεύσει χρόνια στην Ισπανία, ενώ βρίσκομαι εδώ λίγο παραπάνω από μήνα. Είναι κάτι πέρα απ' αυτό. Η ροή της γλώσσας. Ο ήχος. Ο ρυθμός της. Κάτι από σπίτι, για εκείνα τα βράδια που έχεις ασχοληθεί υπερβολικά πολλές ώρες με τη σύγκριση ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων στα κείμενα του Ισπανικού Συντάγματος τον 19ο αιώνα. Κάτι από σπίτι, πριν ψάξεις την πιο ανάλαφρη ταινία που έχει γυριστεί ποτέ, γιατί μόνο έτσι θα σε πάρει ο ύπνος, με τον ήχο της να σε νανουρίζει κι εσύ να μη νιώθεις την ανάγκη ν' ανοίξεις τα μάτια να την παρακολουθήσεις. 

Ήταν η μέρα των βιβλιοπωλείων εδώ χθες. Ή σήμερα, αν υποτεθεί ότι η μερα τελειώνει όταν πας για ύπνο και όχι όταν το ρολόι δείχνει μεσάνυχτα. Άλλωστε, είμαι πρόμαχος της σχετικότητας του χρόνου, στην ποιητική και συνειρμική της έννοια. Μόνο αυτές κατανοώ. Αγαπώ τα βιβλιοπωλεία, μα κλείνουν τα μάτια μου ήδη και δεν μπορώ να σου πω για εκείνη τη συναυλία με τον τραγουδοποιό και την κιθάρα του, ανάμεσα στα χρώματα των βιβλίων, σ'εκείνο το μικρό βιβλιοπωλείο της γειτονιάς. Της τωρινής μου γειτονιάς. Και θέλω να σου πω κι άλλα, μα κλείνουν τα μάτια μου. Για τον υπάλληλο εκείνου του ίδιου βιβλιοπωλείου που με άκουγε να του απαριθμώ χαρακτηριστικά του παραλήπτη του δώρου που έψαχνα και υπομονετικά μου έδωσε ένα σωρό εναλλακτικές μέσα στις οποίες ένα βιβλίο που ερωτεύτηκα και το πήρα σπίτι κι έχω ρωτήσει σχεδόν όποιον ισπανόφωνο ξέρω αν το έχει διαβάσει. Κι οι καλύτερες ιστορίες από βιβλιοπωλεία είναι εκείνες που δεν μπορώ ν'αποδώσω περιληπτικά. Βλέπεις, κλείνουν τα μάτια μου. Καληνύχτα.

*(n): the colours, or "stars" you see when you rub your eyes.

Ο εικονιζόμενος τυπάκος μένει στο πρώτο στενό μετά το σπίτι μου. Είναι μεγάλος κι η ουρίτσα του είναι κομμένη, παρόλα αυτά δεν είναι φοβισμένος. Κάθεται, το πρωί νωρίς στην αυλή του και τρέχει να με χαιρετήσει πίσω απ'τα κάγκελα, και αργότερα τον αφήνουν να βγαίνει έξω και να κάνει βολτούλες στη γειτονιά. Συνήθως ψάχνει να βρει τη γωνιά που φωτίζεται περισσότερο απ'τον ήλιο και αράζει εκεί. Κοιτάζει με περιέργεια όσους περνούν από δίπλα του -κι όσους γνωρίζει πια, σηκώνεται να τους χαιρετήσει. Έτσι σηκώνεται κι όταν τον βλέπω πηγαίνοντας στη δουλειά ή επιστρέφοντας στο σπίτι. Κι όσο κι αν βιάζομαι, σταματώ να τον χαιρετησω. Κι εκείνος με ακολουθεί για μερικά βήματα κι ύστερα στέκεται και με κοιτάει μέχρι να στρίψω. Κι όλο ήθελα να τον βγάλω μια φωτογραφία κι όλο το ξέχναγα. Μα σημερα το θυμήθηκα -βιαστικά και γρήγορα, γιατί λίγο πιο πέρα ένας κύριος, με τον χαρτοφύλακά του στο χέρι, περίμενε να χαιρετήσει κι εκείνος τον αγαπημένο του γείτονα πριν πάει στη δουλειά. Ο φιλος μας, βλέπετε, βρισκει χρόνο κι αγάπη για ολους.