this is why I am not uploading a french flag profile picture.

No, I am not uploading a profile picture with a special french flag filter. I am not transforming yesterday into a hashtag either.

Not because I do not care about the hundreds of dead and injured, but because Facebook never made such an option, say a Beirut or Baghdad-themed profile picture, or even a tribute to the hundreds of thousands Syrian refugees drowning every day on the coasts of the Mediterranean, right at my home country.

I am sure that every facebook user's intentions are the best -I do appreciate all kinds of symbolism and people's iniciatives to send a meaningful message to their social-media friends and followers. I, myself, do it all the time.

However, days go by and the social media stay silent about everyone killed before yesterday. The obvious conclusion is that, to the social media, to many politicians and States or to the newscasters, some lives are worth more than others -some deaths, too. Apparently, yestarday there was an attack against humanity, but the day before yesterday there wasn't one. No one said there was. Who's to say that only the West has the privilege to form part of "humanity"? Who's to decide that the romantic streets of Paris are better for the eye when used as a cover photo than a sad Baghdad street? It's history repeating itself once again, like the case of Charlie Hebdo -wildely broadcasted- and the school in Kenya -obviously surpassed by the french incident.

I am still in shock when viewing the images of France on TV. But I can't help but wonder why those are the only such images I saw this past week. Politics from all over the world, dressed in black or other suitable colours, wearing their saddest face to express their sorrow. The news, spending hours and hours of unscheduled broadcasting of all the details, expecting their ratings to go up. The public relations experts of facebook trying to find the wittiest way possible for the world to be absorbed by their power. Once again.

My thoughts are in France. But they're also in Baghdad, in Beirut and in an undefined location, in what seems the middle of nowhere, among the Mediterranean waves, following the Syrian refugees, every single day. My profile picture is too small to speak for all of them -but I will, whenever I can. No one has a monopoly on pain, or suffering, or grief. No human life is more valuable than another and it shouldn't be treated as such. No death matters more than another. All deaths matter and we should focus on the fact that those people were marked by the actions, choices and interests of several States eager to sacrifice them in the name of their own profit. That's what war is all about. And it needs to stop. Being discriminated against due to one's race, religion or something as absurd as their postal code, cannot be tolerated. My field of study, Human Rights, are supposed to be granted under the -seemingly obvious- condition of being human. It's high-time this was actually the case. Reality hasn't been supporting humanity lately. But we can. By changing this reality. Starting from ourselves.

phosphenes*

Είναι περίεργο να επιστρέφεις στο blog σου μετά από μια τόσο μακρόχρονη απουσία. Είναι σαν να γυρίζεις στο σπίτι σου μετά από μήνες σε άλλη χώρα. Ή στο παλιό σου δωμάτιο, μετά από τόσα μάταια πρωινά που τα μάτια σου άνοιγαν κι έβλεπαν τέσσερις άλλους τοίχους -κι από εκείνους του "εσχάτως" επιστρέφεις σ'αυτούς του "ανέκαθεν". Κι έχω περάσει από εκείνες τις επιστροφές. Κι έχω νιώσει εκείνη τη νοσταλγία του καινούργιου ν'ανακατεύεται με τη θαλπωρή του παλιού και να μου πλέκει ένα κόμπο στο στομάχι και να μην ξέρω αν είμαι χαρούμενη ή λυπημένη.

Κι είναι εξίσου περίεργο να γράφω μετά από τόσον καιρό και να αποφασίζω να γράψω τη χρονική στιγμή που μοιάζει να μην έχω χρόνο μέσα στο 24ωρο και που αναρωτιέμαι και η ίδια για τη συχνότητα και τη συνέπεια που θα μπορέσω -ή όχι- να εξασφαλίσω στο blog μου. Μα δεν πειράζει. Είναι τόσες οι αλλαγές στην καθημερινότητά μου -από το βιογραφικό στη φοιτητική ταυτότητα κι από τη γλώσσα που ακούω στο μετρό μέχρι τον ταχυδρομικό μου κώδικα, μισή χούφτα χιλιάδες χιλιόμετρα δυτικά απ'το σπίτι μου- που χωράει άλλη μία. Στριμωγμένα κι αόριστα, χωρίς προγραμματισμούς, γιατί -δεν σ'το 'χουνε πει;- εκείνο που αναζητάς, δεν θα έρθει ποτέ με τη μορφή που το περιμένεις. Δεν είναι δική μου σοφία -όσο κι αν θα μου άρεσε να έχω πει κάποια τόσο ουσιαστική φράση, όσο αυτή του Χαρούκι Μουρακάμι.

Διαβάζω δυνατά αυτά που γράφω. Την ώρα που τα γράφω. Όχι για ν' ακούω τη φωνή μου ή το κείμενό μου, ούτε για να το επεξεργαστώ και να 'ναι λιγότερο κουραστικό για τον αναγνώστη. Άλλωστε, το ρολόι του υπολογιστή δείχνει 2 ακριβώς. Το μυαλό που δεν είναι σε θέση να κάνει τη γραφή μου πιο ποιητική. Διαβάζω δυνατά το κείμενο, για να μην ξεχάσω τα ελληνικά μου. Όχι κυριολεκτικά -δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι έχω μεταναστεύσει χρόνια στην Ισπανία, ενώ βρίσκομαι εδώ λίγο παραπάνω από μήνα. Είναι κάτι πέρα απ' αυτό. Η ροή της γλώσσας. Ο ήχος. Ο ρυθμός της. Κάτι από σπίτι, για εκείνα τα βράδια που έχεις ασχοληθεί υπερβολικά πολλές ώρες με τη σύγκριση ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων στα κείμενα του Ισπανικού Συντάγματος τον 19ο αιώνα. Κάτι από σπίτι, πριν ψάξεις την πιο ανάλαφρη ταινία που έχει γυριστεί ποτέ, γιατί μόνο έτσι θα σε πάρει ο ύπνος, με τον ήχο της να σε νανουρίζει κι εσύ να μη νιώθεις την ανάγκη ν' ανοίξεις τα μάτια να την παρακολουθήσεις. 

Ήταν η μέρα των βιβλιοπωλείων εδώ χθες. Ή σήμερα, αν υποτεθεί ότι η μερα τελειώνει όταν πας για ύπνο και όχι όταν το ρολόι δείχνει μεσάνυχτα. Άλλωστε, είμαι πρόμαχος της σχετικότητας του χρόνου, στην ποιητική και συνειρμική της έννοια. Μόνο αυτές κατανοώ. Αγαπώ τα βιβλιοπωλεία, μα κλείνουν τα μάτια μου ήδη και δεν μπορώ να σου πω για εκείνη τη συναυλία με τον τραγουδοποιό και την κιθάρα του, ανάμεσα στα χρώματα των βιβλίων, σ'εκείνο το μικρό βιβλιοπωλείο της γειτονιάς. Της τωρινής μου γειτονιάς. Και θέλω να σου πω κι άλλα, μα κλείνουν τα μάτια μου. Για τον υπάλληλο εκείνου του ίδιου βιβλιοπωλείου που με άκουγε να του απαριθμώ χαρακτηριστικά του παραλήπτη του δώρου που έψαχνα και υπομονετικά μου έδωσε ένα σωρό εναλλακτικές μέσα στις οποίες ένα βιβλίο που ερωτεύτηκα και το πήρα σπίτι κι έχω ρωτήσει σχεδόν όποιον ισπανόφωνο ξέρω αν το έχει διαβάσει. Κι οι καλύτερες ιστορίες από βιβλιοπωλεία είναι εκείνες που δεν μπορώ ν'αποδώσω περιληπτικά. Βλέπεις, κλείνουν τα μάτια μου. Καληνύχτα.

*(n): the colours, or "stars" you see when you rub your eyes.