New blog on the way!

I have just created a new blog page, given that lately I have had this one quite abandoned. It will focus on poetry, in Greek, Spanish and probably English. I am excited to start this new journey through those new virtual pages, so I invite all the followers of this blog to join me on the new one. I can't promise it will be great but I can promise it will be written with love and honesty, which makes me hope it will be worth your while.

It is called sirenesisomnis.blogspot.com.es ("sirenes i somnis" is translated as "sirens and dreams").
You can visit it right here.

Thank you for everything!

D.

18:50

Η αγαπημένη μου εναλλαγή χρωμάτων στην πόλη ξεκινά στις 18:50 και διαρκεί μισή ώρα. Από τη στιγμή που ο ουρανός είναι ακόμη φωτεινός και τα πορτοκαλί φώτα του δρόμου ανάβουν πριν το σκοτάδι: προληπτικά, πλεοναστικά και καθησυχαστικά για κάθε περαστικό -οδηγό, ποδηλάτη, πεζό ή επιβάτη του παλιού και παραδοσιακού τραμ της πόλης. Από εκείνη τη στιγμή, που το γαλάζιο βαθαίνει και γίνεται μπλε και καθρεφτίζεται στα νερά, στα τζάμια και στα βλέμματα. Κι η πόλη πορτοκαλίζει αυτόφωτα και είναι ζεστή και γήινη και ζωντανή και ετερόφωτα ονειρική απ' το χρώμα και τους αντικατοπτρισμούς τ'ουρανού της.

Και θες να κρατήσεις στη σκέψη σου εκείνη τη στιγμή, εκείνο το χρωμα που μόνο βαθαίνει, την πόλη που μοιάζει καινούργια σε κάθε απόχρωσή του, τα πρόσωπα που εναλλάσσονται γρήγορα, όσο μια εκπνοή. Και θυμάσαι ότι οι πόλεις είναι φτιαγμένες από μικρές ιστορίες και προσπαθείς να φυλάξεις τις δικές σου και να φτιάξεις καινούργιες, τόσες που να χάνεις το μέτρημα. Κι αναρωτιέσαι πόσες ιστορίες μοιράζονται το ίδιο φόντο με τις δικές σου και πόσες ακόμη γεννιούνται αυτήν ακριβώς τη στιγμή -δίπλα σου, στην επόμενη στάση του τραμ ή σε τόπους που τώρα θα 'ναι ακόμη μεσημέρι και κάποιος ακόμη θα παρατηρεί τις ηλιαχτίδες που ακόμη δεν θα 'χουν κρυφτεί. Και κάπου, κάποιος, ψάχνει έμπνευση· από εκείνο το γαλήνιο φως, από την αρμονία των χρωμάτων κι απ' την πιο υπερρεαλιστική ανάμνηση.

Κι αναπνέεις πιο αργά και πιο συνειδητά και βγάζεις εκείνη τη φωτογραφία και φυλάς εκείνη τη σκέψη και ψάχνεις να βρεις ποιον ποιητή σου θυμίζει εκείνο το στιχάκι και αδυνατείς να καταλάβεις αν θολώνουν τα φώτα ή τα μάτια σου.

in memory.

Γνώρισα τον Ντάνι στα 22 μου χρόνια, όταν εκείνος ήταν 34. Τότε δεν το γνώριζα και πάντα αναρωτιόμουν πώς ήταν δυνατόν να είχε τόσες σπουδές και εργασιακή εμπειρία και να με περνάει το πολύ έξι χρόνια -είχα θέσει ως ανώτατο όριο ηλικίας του τα είκοσι-οκτώ.

Δεν είχε σημασία. Σημασία είχε ότι από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα στον ΜΚΟ, όπου εργαζόταν ως δικηγόρος, και μου ανατέθηκε να εργασθώ μαζί του, συνειδητοποίησα πόσα θα μάθαινα από εκείνον. Όπως και έγινε. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμη την εξαιρετικά μεγάλη τύχη μου να μοιρασθώ το ίδιο γραφείο μ'εκείνον. Ευτυχώς, το αντιλήφθηκα γρήγορα: χάρη σε κάθε συνάντηση με κάποιον αιτούντα άσυλο, την οποία μου επέτρεπε να ακούω, κάθε συνέντευξη στο Υπουργείο Εξωτερικών, στην οποία μου πρότεινα να παρευρεθώ, κάθε χαμόγελο όταν με καλημέριζε.

Ο Ντάνι έφυγε από τη ζωή την περασμένη Κυριακή. Μόλις στα 37 του χρόνια. Μόλις μετά από 5 μήνες ασθένειας. Αλλά -το είπα και νωρίτερα- οι αριθμοί δεν έχουν σημασία. Μοιάζει να σε πονάνε περισσότερο, μα, αν άλλαζαν, δεν θα πονούσα λιγότερο και το ξέρω -ούτε περισσότερο, γιατί ξέρω πως δεν γίνεται. Κι έχω τόσες σκέψεις και τόσα συναισθήματα, που δεν χωράνε σ'αυτές τις γραμμές. Πρωτίστως επειδή γράφω χωρίς, ακόμη, να συνειδητοποιώ πως δεν πρόκειται για ένα κακό όνειρο, αλλά για την οδυνηρότερη πραγματικότητα.

Ο Ντάνι δεν ήταν η ασθένειά του. Ούτε ο θάνατός του. Είχε δύναμη και θάρρος και αισιοδοξία και χαμόγελο και ανησυχία για τους γύρω του, όπως σε όλη του τη ζωή. Αλλά δεν ήταν η ασθένεια και ο θάνατός του, γιατί ήταν πολλά περισσότερα. Ήταν ο ατέλειωτος αγώνας για τα δικαιώματα των προσφύγων, ήταν οι αμέτρητες ώρες στο γραφείο -πάντα αδιαμαρτύρητα, πάντα με χαμόγελο-, ήταν ο άνθρωπος που δεν είχα δει ποτέ θυμωμένο· τον είχα δει κουρασμένο, αγχωμένο, θλιμμένο για κάποια ιστορία που είχε μόλις ακούσει, μα ποτέ θυμωμένο. Είναι κάθε ζωή που έσωσε, κάθε ελπίδα που χάρισε, κάθε όνειρο που αναγεννήθηκε χάρη σ'εκείνον. Είναι κάθε συμβουλή που μου έδωσε, κάθε χαμόγελο που μου χάρισε, κάθε νέος δρόμος μου που χαράχθηκε χάρη σ'εκείνον. Θα είναι.

Το πένθος είναι μια περίπλοκη και ιδιόρρυθμη κατάσταση -σχεδόν σαν αυτόνομη ύπαρξη, έξω απ' το σώμα σου, που σε τραβάει σαν μαγνήτης κι αλλάζει τον κόσμο γύρω σου. Κι αυτή είναι η ειρωνεία με την απώλεια του συγκεκριμένου ανθρώπου: αγωνιζόταν για να κάνει τον κόσμο καλύτερο και μόνη η απουσία του αρκεί για να κάνει τον κόσμο πιο άσχημο. Σε μια κατασταση πένθους, πάντα σκέφτεσαι όσα δεν είπες και όσα δεν έκανες. Κι η μόνη συμβουλή που έχω -κι ελπίζω να την τηρώ πάντα- είναι η αναγκαιότητα να μοιραζόμαστε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας με όσους μας είναι σημαντικοί. Τώρα. Όχι κάποτε, όχι σύντομα, όχι αύριο. Τώρα. Γιατί δεν ξέρεις πότε θα 'ναι η μέρα που το αύριο δεν θα έρθει πια. Κι αν κάτι με κάνει να στέκομαι στα πόδια μου, είναι η διαρκής υπενθύμιση στον εαυτό μου ότι είχα πει στον Ντάνι πόσο σημαντικός μου είναι -γιατί εξακολουθεί να μου είναι. Πόσο ευγνώμων του είμαι και πόσο τον ευχαριστώ. Δεν υπέθεσα ότι τα γνώριζε. Δεν επαναπαύτηκα στο ότι τα καταλάβαινε. Του τα είπα. Κι είναι αυτή η σκεψη, στ' αλήθεια, που γεννά ψήγματα φωτός στο σκοτάδι. Και θα είναι.

Στη μνήμη του Daniel Sanjuan Guaita.

25.

I've always had a thing for birthdays. As a child, I mostly cared about my own birthday, waiting until it was finally there -a bit after Christmas, just a few days after the holidays. I remember being impatient and obsessively counting-down the days: "3 days to go, 2, tomorrow, TODAY". Growing up, I started feeling the same enthusiasm for my favourite people's birthdays. As if it were a chance for me to remember our best moments, how we had grown since their last birthday, the stronger bond we had comparing to last year or the year before. To get to experience this feeling of fulfilment all over again.

25 used to seem so far away and  SO ridiculously grown-up. On my birthday, I'd sit and imagine everything I'd have done by the age of 25 -I guess I've always loved making lists as much as I do now. And here I am. 25. And I've done so much less. And I've done so much more. Life has worked on the most unexpected ways -and I worked along: sometimes choosing the safer paths, but usually following the ones that didn't show what was next; the surprising ones, that were challenging my instincts and teaching me to embrace changes. And I did. And I would do it all over again. That's what it's all about; changing and growing up and trying to do it with dignity or at least a smile on your face. A chance of auto-evaluation, a reward for everything that you've done right, a lesson for whatever it is you've done wrong; a reminder that there's more ahead of you and that you really can make it through.

I am thankful for every little accomplishment, for every detail of each day that proved it was worth it. I am grateful for every new friend that I've made and for every childhood or adolescence friend that's still here, laughing with me for the randomest of reasons until we're out of breath -even if it is through a skype session or via facebook messenger. I'm glad for the good times and I realise there's many of them. But I'm also aware of the importance of the bad ones. I cherish the little -or greater- moments of stress or fear or sadness. For without them, the better moments would just seem dull. It's the hard times that help you grow, anyway.

Thank you, all.

2016

Δεν υπάρχουν χρονιές ιδανικές. Ούτε αριθμοί περισσότερο ή λιγότερο ευνοϊκοί. Δεν υπάρχουν χρονιές απολύτως ευτυχείς –γιατί, ακόμη κι αν το κατορθώσει αυτό κανείς στον μικρόκοσμό του, βάσει των δεδομένων ή των στόχων που έθεσε, πάντα υφίσταται την ίδια στιγμή η οδύνη –σε κάποια άκρη του κόσμου ή δίπλα μας, ακόμη κι όταν στρέφουμε άθελά μας το βλέμμα αλλού.

Υπάρχουν στιγμές. Κι οι στιγμές δεν έχουν σύνορα, ούτε γλώσσα, ούτε μετριούνται σε χιλιόμετρα ή στα αεροπλάνα που σε χωρίζουν απ’ όσους αγαπάς περισσότερο. Υπάρχουν χαμόγελα και δάκρυα και συζητήσεις και διαφωνίες και φωνές και ψίθυροι και σιωπές. Υπάρχουν μέρες που νομίζεις ότι ήρθε το τέλος του κόσμου –κι άλλες που καταλαβαίνεις ότι ο κόσμος ξαναρχίζει, απλώς και μόνο επειδή ξύπνησες κι αυτό το πρωί.

Και γίνεσαι κι εσύ στιγμή και φως και εκείνο το ξεχασμένο χαμόγελο. Και γίνεσαι χρώμα από τη φωτογραφία που φύλαξες στη μνήμη σου και καθρέφτης από εκείνη τη ματιά και στιχάκι από το τραγούδι που βάφτισες πρωτοχρονιάτικο κι ας μην ήταν εκείνος ο αρχικός του προορισμός: “fem-ho abans de fer-nos grans que demà serà impossible, que demà ja serà tard” (σήμερα, πριν μεγαλώσουμε, γιατί αύριο θα είναι αδύνατο –γιατί αύριο θα είναι ήδη αργά).

...

No existe un año ideal. Ni siquiera fichas más o menos favorables. No existen los años absolutamente felices; aunque alguien piense haberlo logrado en su microcosmo, igual habrá sufrimiento y dolor, en ese mismo momento –sea en la otra orilla del mundo, o hasta en su lado.

Sí existen los momentos. Los momentos que no tienen fronteras, ni idiomas, ni importa la distancia o los vuelos con escala que te separan de las personas que más quieres. Existen las sonrisas y las lágrimas, las conversaciones, los desacuerdos y los gritos y los susurros y los silencios. Existen estos días, en los que crees que es el fin del mundo; y otros días, cuando te das cuenta de que el mundo comienza de nuevo, simplemente porque te despertaste por la mañana.

Y tu también te conviertes en un momento y en luz y en una sonrisa olvidada. Te conviertes en el color de aquella foto, bien guardada en tu memoria. Te conviertes en un espejo que refleja aquella mirada. Y te conviertes en una letra de una canción que siempre te ha parecido adecuada por el primer día del año nuevo, aunque no era destinada a ser una canción navideña: “fem-ho abans de fer-nos grans que demà serà impossible, que demà ja serà tard”

10-12-2015.

International Human Rights Day. This is not a celebration. This is a reminder. There is not much to celebrate in a world, where the world "universal" loses its meaning and becomes priviledge of the few, of the West... How could anyone celebrate human rights, when, supposedly, the only requirement is being human -and it is constantly ignored or surpassed by certain criteria?

Today should be a reminder. Remember this day, for every person that was ever deprived of their fundamental rights, just for being different. For every voice that was ever silenced for expressing an opinion. For every human being being critisized, attacked or condemned for their gender, race, nationality, sexual orientation, political or religious views.

For every woman that was ever opressed inside her own family, or discriminated against in her work place, her town, her country; by her supervisors, her colleagues, the society.

Remember every child that ever lost its childhood due to a war, becoming a cold, nameless number. For every child, whose face and name the world would only learn after they were to drown landing on an uknown coast, never to wake up again.

Know them, respect them, defend them. Human rights shouldn't be in question. Neither should human lives.

Today, I am writing for you.

Today, I am writing for you.
Just for you.
You were doomed to a homeless, nameless, lifeless existence; you sacrificed yourself for wars you never chose.
You left your grounds for profits that were never meant for you.
You lost your home, your family and your life for reasons that were never explained to you.
You had your destiny written with bold letters by those who never cared about you.

You gave away your property and your whereabouts. They made you forget your past, grant them your present and doubt there will be a future.

You were screaming, but your lungs were filled with water and noone could hear you. You were drowning.

You became a number. A number counting the money they would earn, the guns they would need and the bullets they would waste. Counting the ones they would kill -and they did.

You still had a smile on. Even when they didn't care about your name. Even when you were a number, or a vague "them", or "just another refugee". Even when the media forgot about your struggle to survive. They never showed your past pictures, or talked about your past life. They never brought up your best friends' names, or your favourite colour, or that old song you used to play in the piano. It would be too much. There would be too many nightmares for the viewers to get to sleep with a clear conscience. Noone wants that. They just want good ratings. And your background was never as idyllic as the West. Even so, you still had a smile on.

We were complaining about the cold and searching for extra blankets in our houses; and you were freezing outside. But you had a smile on.

We were going on and on about the extra work we took home; and you were just dreaming about an education and a profession. You still had a smile on.

We didn't wanna set the alarm so early in the morning and we kept turning it off for an extra five minutes of sleep; you were grateful to finally get some sleep and wishing you could sleep on a real bed again. Yet, you never stopped smiling.

Your smiles make me believe you are forgiving the world for depriving you of your life and replacing it with a simple existence -in the best case scenario. I wish it was as easy for me to forgive myself for watching consecutive deaths on the news and standing there, unable to stop them.

But, please, remember your story. Even when they try to make you forget it -don't. Remember your favourite toy and the first poem they taught you at school. Remember the sunset from the rooftop; the days you were too bored to finish your homework, but you did anyway; the race with your friends, when you kept scoring second place; the fights with your brothers over the silliest reasons; that novel you wanted to write, but were always stuck on the first chapter; the family nights, when everyone ended up disagreeing on everything, but somehow their the best of memories; your favourite teacher and the suit he used to wear; that book that you could swear that was written for your childhood, chapter by chapter.

Remember your past, and let the world learn it, however hard it is. Stay strong on your present; because we all need you to have a future. We do. And today, I am writing for you. All of you.