2016

Δεν υπάρχουν χρονιές ιδανικές. Ούτε αριθμοί περισσότερο ή λιγότερο ευνοϊκοί. Δεν υπάρχουν χρονιές απολύτως ευτυχείς –γιατί, ακόμη κι αν το κατορθώσει αυτό κανείς στον μικρόκοσμό του, βάσει των δεδομένων ή των στόχων που έθεσε, πάντα υφίσταται την ίδια στιγμή η οδύνη –σε κάποια άκρη του κόσμου ή δίπλα μας, ακόμη κι όταν στρέφουμε άθελά μας το βλέμμα αλλού.

Υπάρχουν στιγμές. Κι οι στιγμές δεν έχουν σύνορα, ούτε γλώσσα, ούτε μετριούνται σε χιλιόμετρα ή στα αεροπλάνα που σε χωρίζουν απ’ όσους αγαπάς περισσότερο. Υπάρχουν χαμόγελα και δάκρυα και συζητήσεις και διαφωνίες και φωνές και ψίθυροι και σιωπές. Υπάρχουν μέρες που νομίζεις ότι ήρθε το τέλος του κόσμου –κι άλλες που καταλαβαίνεις ότι ο κόσμος ξαναρχίζει, απλώς και μόνο επειδή ξύπνησες κι αυτό το πρωί.

Και γίνεσαι κι εσύ στιγμή και φως και εκείνο το ξεχασμένο χαμόγελο. Και γίνεσαι χρώμα από τη φωτογραφία που φύλαξες στη μνήμη σου και καθρέφτης από εκείνη τη ματιά και στιχάκι από το τραγούδι που βάφτισες πρωτοχρονιάτικο κι ας μην ήταν εκείνος ο αρχικός του προορισμός: “fem-ho abans de fer-nos grans que demà serà impossible, que demà ja serà tard” (σήμερα, πριν μεγαλώσουμε, γιατί αύριο θα είναι αδύνατο –γιατί αύριο θα είναι ήδη αργά).

...

No existe un año ideal. Ni siquiera fichas más o menos favorables. No existen los años absolutamente felices; aunque alguien piense haberlo logrado en su microcosmo, igual habrá sufrimiento y dolor, en ese mismo momento –sea en la otra orilla del mundo, o hasta en su lado.

Sí existen los momentos. Los momentos que no tienen fronteras, ni idiomas, ni importa la distancia o los vuelos con escala que te separan de las personas que más quieres. Existen las sonrisas y las lágrimas, las conversaciones, los desacuerdos y los gritos y los susurros y los silencios. Existen estos días, en los que crees que es el fin del mundo; y otros días, cuando te das cuenta de que el mundo comienza de nuevo, simplemente porque te despertaste por la mañana.

Y tu también te conviertes en un momento y en luz y en una sonrisa olvidada. Te conviertes en el color de aquella foto, bien guardada en tu memoria. Te conviertes en un espejo que refleja aquella mirada. Y te conviertes en una letra de una canción que siempre te ha parecido adecuada por el primer día del año nuevo, aunque no era destinada a ser una canción navideña: “fem-ho abans de fer-nos grans que demà serà impossible, que demà ja serà tard”