in this silence.

Θέλω σήμερα να μιλήσω μέσα από τη σιωπή.
Έχω μάθει ότι κάποιες φορές ακούγεται δυνατότερα από τις λέξεις.
Το θέμα είναι να προσέξεις να μη γίνεται εκκωφαντική... Γιατί, τότε, ίσως να μην υπάρχει γυρισμός.

Τέτοιες φοιτητικές εκλογές -να τις χαίρονται...

Δίκαιο: το σύνολο των γενικών κι αφηρημένων κανόνων που ρυθμίζουν κατά τρόπο υποχρεωτικό τη συμβίωση των ανθρώπων σε μια κοινωνία οργανωμένη σε κράτος.

Αυτό είναι το αντικείμενο της σχολής μου.
Της ίδιας σχολής, στην οποία, απ' ό,τι φαίνεται, δεν έχουμε μάθει ούτε να συνυπάρχουμε, ούτε να ρυθμίζουμε τις μεταξύ μας σχέσεις, έχοντας ξεχάσει κάθε έννοια διαλλακτικότητας, πολιτισμού και δημοκρατίας.
Αφόρητα οξύμωρο -κι όμως αληθινό...
Οι φοιτητικές εκλογές χάνουν το πρωταρχικό τους νόημα, μαζί και την ουσία τους και μετουσιώνονται σε ένα χαώδες πανηγύρι των παρατάξεων (και, ναι, αναφέρομαι στις δύο κυρίαρχες), με συνθήματα, χειροδικίες, χουλιγκανισμούς και άκρατο φανατισμό.
Αυτό είναι το Πανεπιστήμιο που ονειρευόμαστε; Αυτή η εικόνα θέλουν οι παρατάξεις να εντυπωθεί στο νου των ανθρώπων, των οποίων την ψήφο διεκδικούσαν από την αρχή του έτους;
Είμαι πρωτοετής και δεν είχα ξαναζήσει φοιτητικές εκλογές. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν και το καλύτερό μου. Δύο μέρες μετά και έχουν καταμετρηθεί οι ψήφοι μόνο από δύο κάλπες! Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί κάποιοι θέλουν να βγάλουν το άχτι τους παίζοντας ξύλο, άνευ λόγου... Γιατί κάποιοι δεν έχουν μάθει να λύνουν τις διαφωνίες τους με διάλογο, παρά μόνο με μέσα που αντιστοιχούν σε κοινωνίες πρωτόγονες κι απολίτιστες.
Δεν είναι το Πανεπιστήμιο που ονειρεύομαι, ούτε οι διαδικασίες που αξίζει να χαρακτηριστούν ως “σωστές” ή “δίκαιες” ή “αξιοπρεπείς”. Δεν είναι η φοιτητική δραστηριοποίηση που οραματίζονται τα παιδιά που δίνουν φέτος εξετάσεις, διεκδικώντας μια θέση στη Νομική Αθήνας. Δεν γίνεται να το αφήνουμε να περνάει και να ξεχνιέται, έτσι απλά...
Βανδαλισμοί, “επιστράτευση” φοιτητών από άλλες σχολές, καταστροφή της ύλης και της ΟΥΣΙΑΣ της σχολής μας...ΝΤΡΟΠΗ...
Και όλα αυτά... Εικόνες, διάλογοι, αφηγήσεις, σχόλια... Μου γεννούν ένα μεγάλο και δυσάρεστο “γιατί”...
Ένα “γιατί” θνησιγενές...
'Ενα "γιατί" που αξίζει να προλάβει να μας ξυπνήσει, να μας κινητοποιήσει και να μας ωθήσει σε αλλαγές. Δραστικές κι αποφασιστικές. Για να γίνουν κάποτε τα πράγματα όπως θέλουμε να είναι. Όπως ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να είναι...

Looking so long at these pictures of you...

Κοιτάζω, εδώ και ώρα, μια σκονισμένη φωτογραφία. Όχι κυριολεκτικά σκονισμένη -την προσέχω αρκετά, ώστε να αποτρέπεται κάτι τέτοιο. Σκονισμένη με διαφανείς αναμνήσεις. Και από αυτή τη σκόνη, δε γλιτώνεις με κανέναν τρόπο.

Παρατηρώ τα δύο πρόσωπα -το ένα είμαι εγώ. Εγώ, όπως θέλω να είμαι, εκεί που θέλω να είμαι. Εγώ, πραγματικά καλά. Κλείνω τα μάτια κι εύχομαι όταν τ' ανοίξω, να βρίσκομαι εκεί -να είμαι ξανά το κορίτσι της φωτογραφίας. Θαύματα, όμως, δε γίνονται. Τουλάχιστον, όχι τόσο θεαματικά.

Αντ' αυτού, γυρίζω εκεί με το νου μου -και θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια τόσο καλά, ώστε να έχω, έστω, τη στιγμιαία ψεύδαίσθηση της αναβίωσης των γεγονότων.

Συνεχίζω, επί ματαίω, να κοιτάω τη φωτογραφία. Έχουν αλλάξει τόσα, που αυτή φαντάζει τόσο παλιά, ενώ έχουν-δεν έχουν περάσει οχτώ μήνες από την ημέρα που τραβήχτηκε.

Σκέφτομαι πόσα τραγούδια έχουν γραφτεί για μια και μόνο φωτογραφία -ασυναίσθητα χαμογελάω. Χαμογελάω, γιατί καταλαβαίνω -και εκτιμάω κάθε στίχο τους περισσότερο από ποτέ.

Καλώς ή κακώς, δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω -πόσο μάλλον τις καταστάσεις. Αυτό που μπορώ να κάνω, είναι να ευχηθώ να υπάρξουν πολλές ακόμη φωτογραφίες, που να μου προκαλέσουν ανάλογα συναισθήματα. Μπορώ, επίσης, να χαμογελάω. Να χαμογελάω, που κάποτε έζησα στιγμές, που σήμερα είναι άξιες αναπόλησης. Ήμουν εκεί, τις έζησα, τις εκτίμησα, τις θυμάμαι και θα τις θυμάμαι. Κι αυτό, αν μη τι άλλο, είναι παρήγορο...