Κοιτάζω, εδώ και ώρα, μια σκονισμένη φωτογραφία. Όχι κυριολεκτικά σκονισμένη -την προσέχω αρκετά, ώστε να αποτρέπεται κάτι τέτοιο. Σκονισμένη με διαφανείς αναμνήσεις. Και από αυτή τη σκόνη, δε γλιτώνεις με κανέναν τρόπο.
Παρατηρώ τα δύο πρόσωπα -το ένα είμαι εγώ. Εγώ, όπως θέλω να είμαι, εκεί που θέλω να είμαι. Εγώ, πραγματικά καλά. Κλείνω τα μάτια κι εύχομαι όταν τ' ανοίξω, να βρίσκομαι εκεί -να είμαι ξανά το κορίτσι της φωτογραφίας. Θαύματα, όμως, δε γίνονται. Τουλάχιστον, όχι τόσο θεαματικά.
Αντ' αυτού, γυρίζω εκεί με το νου μου -και θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια τόσο καλά, ώστε να έχω, έστω, τη στιγμιαία ψεύδαίσθηση της αναβίωσης των γεγονότων.
Συνεχίζω, επί ματαίω, να κοιτάω τη φωτογραφία. Έχουν αλλάξει τόσα, που αυτή φαντάζει τόσο παλιά, ενώ έχουν-δεν έχουν περάσει οχτώ μήνες από την ημέρα που τραβήχτηκε.
Σκέφτομαι πόσα τραγούδια έχουν γραφτεί για μια και μόνο φωτογραφία -ασυναίσθητα χαμογελάω. Χαμογελάω, γιατί καταλαβαίνω -και εκτιμάω κάθε στίχο τους περισσότερο από ποτέ.
Καλώς ή κακώς, δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω -πόσο μάλλον τις καταστάσεις. Αυτό που μπορώ να κάνω, είναι να ευχηθώ να υπάρξουν πολλές ακόμη φωτογραφίες, που να μου προκαλέσουν ανάλογα συναισθήματα. Μπορώ, επίσης, να χαμογελάω. Να χαμογελάω, που κάποτε έζησα στιγμές, που σήμερα είναι άξιες αναπόλησης. Ήμουν εκεί, τις έζησα, τις εκτίμησα, τις θυμάμαι και θα τις θυμάμαι. Κι αυτό, αν μη τι άλλο, είναι παρήγορο...
Παρατηρώ τα δύο πρόσωπα -το ένα είμαι εγώ. Εγώ, όπως θέλω να είμαι, εκεί που θέλω να είμαι. Εγώ, πραγματικά καλά. Κλείνω τα μάτια κι εύχομαι όταν τ' ανοίξω, να βρίσκομαι εκεί -να είμαι ξανά το κορίτσι της φωτογραφίας. Θαύματα, όμως, δε γίνονται. Τουλάχιστον, όχι τόσο θεαματικά.
Αντ' αυτού, γυρίζω εκεί με το νου μου -και θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια τόσο καλά, ώστε να έχω, έστω, τη στιγμιαία ψεύδαίσθηση της αναβίωσης των γεγονότων.
Συνεχίζω, επί ματαίω, να κοιτάω τη φωτογραφία. Έχουν αλλάξει τόσα, που αυτή φαντάζει τόσο παλιά, ενώ έχουν-δεν έχουν περάσει οχτώ μήνες από την ημέρα που τραβήχτηκε.
Σκέφτομαι πόσα τραγούδια έχουν γραφτεί για μια και μόνο φωτογραφία -ασυναίσθητα χαμογελάω. Χαμογελάω, γιατί καταλαβαίνω -και εκτιμάω κάθε στίχο τους περισσότερο από ποτέ.
Καλώς ή κακώς, δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω -πόσο μάλλον τις καταστάσεις. Αυτό που μπορώ να κάνω, είναι να ευχηθώ να υπάρξουν πολλές ακόμη φωτογραφίες, που να μου προκαλέσουν ανάλογα συναισθήματα. Μπορώ, επίσης, να χαμογελάω. Να χαμογελάω, που κάποτε έζησα στιγμές, που σήμερα είναι άξιες αναπόλησης. Ήμουν εκεί, τις έζησα, τις εκτίμησα, τις θυμάμαι και θα τις θυμάμαι. Κι αυτό, αν μη τι άλλο, είναι παρήγορο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου