για σένα λέω.

Για τη Δήμητρα και την αισθητή απουσία της από τη χθεσινοβραδινή συναυλία.



Για την Ύδρα, όπου βρέθηκε προχθές ο Γιάννης Χαρούλης και, όταν μας το ανέφερε, έκανε το χαμόγελό μου λίγο πιο πλατύ και τον πόνο μου λίγο πιο διάφανο.


Για τη Νεφέλη, που είπε ότι το τραγούδι αυτό θα μου θύμιζε όμορφες στιγμές -είχε δίκιο.

Για τη φιλία, που ανακατώνεται με το γέλιο και το δάκρυ, με τις εύκολες και τις δύσκολες στιγμές.

Για τις μεγάλες αποφάσεις, τα καινούργια ξεκινήματα και την αρετή της υπομονής.

Για το γαλάζιο, που χρωματίζει το γκρίζο. Για την εικόνα που είναι διαρκώς στο μυαλό μου.


"Για όσους δεν είναι εδώ, για όσους έφυγαν, για όσους θα είναι πάντα κοντά μας"....

it's what I call art.

Ο Νικόλας Μαρμαράς μιλά στο Φοιτητικό Παλμό για την παράσταση "Η Πεντάμορφη και ...ο Κύκνος".*

http://foititikospalmostexni.blogspot.com/2011/06/blog-post_20.html

* 5 Ιουλίου 2011, 9.30 μμ, θέατρο Επί Κολωνώ

since the day you left me I have filled my head with sorrow -I can't even hear my song.

Θέλω να βρεθώ στην Ύδρα. Ξαφνικά, απρόσμενα, μαγικά -ανοιγοκλείνοντας, ίσως, τα μάτια.

Να κοιτάξω τον πιο γαλάζιο ουρανό και να με τυφλώσει, σχεδόν όσο το χρώμα των ματιών του -και, ξέρεις, μοιάζουν αυτά τα δυο χρώματα πολύ.

Θέλω να πάω στη θάλασσα ή να κάνω μια ατέλειωτη βόλτα κάτω απ'τη λιακάδα του Ιούνη -και κάθε μέρα να είναι Παρασκευή, όπως στο τραγούδι των Cure.

Και δεν θα με νοιάζει τι ώρα είναι, τι μέρα, τι έτος -πόσων χρονών είμαι, πόσα λάθη έχω κάνει ή πόσοι φόβοι με νίκησαν. Θα γράφω ατέλειωτες σελίδες σε πολύχρωμα τετράδια και θ' αναπνέω απ' τα χαμόγελά του.

Θα πιστεύω τον James Matthew Barrie πως "τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα, μόνο αν ευχόμαστε αρκετά δυνατά -μπορείς να έχεις οτιδήποτε στη ζωή, αρκεί να θυσιάσεις όλα τ'άλλα για χάρη του". Εδώ επινόησε τη Χώρα του Ποτέ -λες, δεν μπορεί, ένα δίκιο θα το έχει...

sunny sunday smile.

"It always seems impossible until it's done."

-Nelson Mandela



serendipity.

Θέλω λίγο ήλιο παραπάνω.
Μια σταλιά λιγότερο άγχος.
Ένα χαμόγελό του.
Θέλω να κλείσω τα μάτια και, όταν τα ανοίξω, να βρίσκομαι στην Ύδρα.
Θέλω χρώματα και καλοκαιρινά χαμόγελα.
Μια μέρα γεμάτη με τραγούδια που αγάπησα.
Ένα βλέμμα που θα διαγράψει κάθε άλλη ευχή στη λίστα μου
και θα μου θυμίσει
πως ήταν εξαρχής
το μόνο που ήθελα.

some days must be dark and dreary (?)

Το λέει, κάποιες φορές, ένα βλέμμα.

Το λένε τα σύννεφα του ουρανού κι εκείνα της ψυχής.

Το λένε κάποια χαμόγελα, που είναι πιο βεβιασμένα από τα υπόλοιπα.

Το λέει κι ο Longfellow σ'ένα ποίημα...

"Κάποιες μέρες πρέπει να είναι σκοτεινές και θλιβερές".

Το βλέπω κι εγώ -όταν σβήνει το χαμόγελο από το πρόσωπο κι απ'την καρδιά μου.

Σήμερα δεν είναι μια από εκείνες τις μέρες -είναι μια απ' τις άλλες: τις πιο φωτεινές, που η φύση βάζει τα καλύτερά της χρώματα κι εσύ την καλύτερή σου διάθεση.

Με ή χωρίς λόγο. Με συνταρακτικά γεγονότα ή μικροσκοπικές αφορμές.

Με δύσκολες στιγμές, που δεν σε αγγίζουν, γιατί έχεις εκείνες τις -θεραπευτικές για τ'άσχημα- πεταλούδες μέσα σου. Σ'όλα τα χρώματα και με δυνατά φτερά.

Κι είναι κρίμα να τις θυμόμαστε μόνο όταν φεύγουν ή όταν ξαποσταίνουν λιγάκι.

Είναι επώδυνο να γράφουμε μόνο για το σκοτάδι.

Κοιτάω απ'το παράθυρο. Το πρώτο φως του Ιουνίου.

Χαμογελώ και προσπαθώ να καταχωνιάσω στη μνήμη μου αυτήν την εικόνα κι αυτό το συναίσθημα -όταν ξυπνήσει ο δύσπιστος εαυτός μου, ίσως μου χρειαστούν.
Καλό μήνα.