some days must be dark and dreary (?)

Το λέει, κάποιες φορές, ένα βλέμμα.

Το λένε τα σύννεφα του ουρανού κι εκείνα της ψυχής.

Το λένε κάποια χαμόγελα, που είναι πιο βεβιασμένα από τα υπόλοιπα.

Το λέει κι ο Longfellow σ'ένα ποίημα...

"Κάποιες μέρες πρέπει να είναι σκοτεινές και θλιβερές".

Το βλέπω κι εγώ -όταν σβήνει το χαμόγελο από το πρόσωπο κι απ'την καρδιά μου.

Σήμερα δεν είναι μια από εκείνες τις μέρες -είναι μια απ' τις άλλες: τις πιο φωτεινές, που η φύση βάζει τα καλύτερά της χρώματα κι εσύ την καλύτερή σου διάθεση.

Με ή χωρίς λόγο. Με συνταρακτικά γεγονότα ή μικροσκοπικές αφορμές.

Με δύσκολες στιγμές, που δεν σε αγγίζουν, γιατί έχεις εκείνες τις -θεραπευτικές για τ'άσχημα- πεταλούδες μέσα σου. Σ'όλα τα χρώματα και με δυνατά φτερά.

Κι είναι κρίμα να τις θυμόμαστε μόνο όταν φεύγουν ή όταν ξαποσταίνουν λιγάκι.

Είναι επώδυνο να γράφουμε μόνο για το σκοτάδι.

Κοιτάω απ'το παράθυρο. Το πρώτο φως του Ιουνίου.

Χαμογελώ και προσπαθώ να καταχωνιάσω στη μνήμη μου αυτήν την εικόνα κι αυτό το συναίσθημα -όταν ξυπνήσει ο δύσπιστος εαυτός μου, ίσως μου χρειαστούν.
Καλό μήνα.