and I said "well, that's the one thing we've got".

Κάθε χρόνο τα ίδια -έρχεται η μέρα της αναχώρησης και θέλουμε να κάτσουμε κι άλλο. Κι αναρωτιόμαστε "μα πώς θα περάσει ένας χρόνος;" και προσπαθούμε να κοροϊδέψουμε λίγο τους μήνες να φύγουν πιο γρήγορα και θυμόμαστε και γελάμε και ξεχνιόμαστε και πάντα κοιταζόμαστε συνομωτικά και χαμογελάμε όταν μας ρωτούν πώς περάσαμε στην Ύδρα.

Έχω την αίσθηση πως όσο περιγραφικός κι αν είναι κανείς, δεν μπορεί να μεταφέρει το κλίμα των εκθέσεων τέχνης και του μουσείου. Όσο κι αν μιλήσει για τη θάλασσα, δεν μπορεί να πάρει μαζί του το κύμα. Όσο αληθινό κι αν είναι το χαμόγελο στη φωτογραφία, δεν σ'αφήνει να καταλάβεις ούτε τα μισά από τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής.

Οι γαλάζιες και οι καφέ πόρτες στα στενάκια. Ένα στιχάκι κι ένας συμβολισμός για το φετινό Αύγουστο. Τα διακόσια εβδομήντα τρία σκαλοπάτια. Η ιεροτελεστία της προετοιμασίας για τη βραδινή έξοδο. Το ότι μιλούσαμε μέσα από τραγούδια. Η συνεννόηση με μια ματιά. Το δυνατό, αυθεντικό γέλιο -εκείνο που βγαίνει από την ψυχή και μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ. Αυτά θα μου μείνουν από τις διακοπές μας. Αυτά και άλλα τόσα -όμως, για τα υπόλοιπα, θα έπρεπε να ήσασταν εκεί.

deep blue something.

Όλοι κάνουν διακοπές.

Η Σχολή, οι φίλες μου, τα μαλλιά μου -που αρκετά ταλαιπωρήθηκαν το χειμώνα με βούρτσες και ζεστά ψαλίδια, οπότε τώρα έχουν το ελεύθερο να είναι όσο φουσκωτά και όσο ανακατωμένα επιθυμούν- ακόμη και το blog μου.

Μαζεύω έμπνευση, πολύχρωμες φράσεις για τις επόμενες αναρτήσεις, ξεκούραστες εικόνες και παραλληλισμούς.

Ως τότε, λέω να κάνω κι εγώ διακοπές. Σε λιγότερο από δύο εικοσιτετράωρα, θα μας υποδεχθεί η Αυγουστιάτικη Ύδρα. Με τα ίδια χρώματα, αρώματα και χαμόγελα που είχε ένα χρόνο πριν -μα με στιγμές νέες κι αχρησιμοποίητες, έτοιμες να φύγουν μαζί μας, στο χώρο που κρατάμε στις βαλίτσες μας για τις καλοκαιρινές αναμνήσεις.

Κι εμείς, κρεμάμε στα προβλήματα την ταμπελίτσα "κλειστό λόγω διακοπών", φοράμε την πιο ενθουσιώδη διάθεσή μας και σαλπάρουμε...

Επιστρέφουμε σύντομα!