Κάθε χρόνο τα ίδια -έρχεται η μέρα της αναχώρησης και θέλουμε να κάτσουμε κι άλλο. Κι αναρωτιόμαστε "μα πώς θα περάσει ένας χρόνος;" και προσπαθούμε να κοροϊδέψουμε λίγο τους μήνες να φύγουν πιο γρήγορα και θυμόμαστε και γελάμε και ξεχνιόμαστε και πάντα κοιταζόμαστε συνομωτικά και χαμογελάμε όταν μας ρωτούν πώς περάσαμε στην Ύδρα.
Έχω την αίσθηση πως όσο περιγραφικός κι αν είναι κανείς, δεν μπορεί να μεταφέρει το κλίμα των εκθέσεων τέχνης και του μουσείου. Όσο κι αν μιλήσει για τη θάλασσα, δεν μπορεί να πάρει μαζί του το κύμα. Όσο αληθινό κι αν είναι το χαμόγελο στη φωτογραφία, δεν σ'αφήνει να καταλάβεις ούτε τα μισά από τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής.
Οι γαλάζιες και οι καφέ πόρτες στα στενάκια. Ένα στιχάκι κι ένας συμβολισμός για το φετινό Αύγουστο. Τα διακόσια εβδομήντα τρία σκαλοπάτια. Η ιεροτελεστία της προετοιμασίας για τη βραδινή έξοδο. Το ότι μιλούσαμε μέσα από τραγούδια. Η συνεννόηση με μια ματιά. Το δυνατό, αυθεντικό γέλιο -εκείνο που βγαίνει από την ψυχή και μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ. Αυτά θα μου μείνουν από τις διακοπές μας. Αυτά και άλλα τόσα -όμως, για τα υπόλοιπα, θα έπρεπε να ήσασταν εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου