after a while he smiled.

Ήρθε κιόλας. Η τελευταία μέρα του χρόνου. Τώρα, τι; Να πάρω αποφάσεις για το 2012; Δεν θυμάμαι αν το 2011 το υποδέχτηκα με προσδοκίες, οπότε δεν ξέρω κι αν αυτές επιβεβαιώθηκαν. Όπως και να 'χει, περιμένω πολλά από τον εαυτό μου, ανεξαρτήτως της ημερομηνίας -πιο πολύ επειδή σε ένα δεκαήμερο κλείνω τα 21. Ένα καλό του να έχεις γενέθλια αρχές της χρονιάς είναι αυτό: συνδυάζεις αποφάσεις, στόχους, προσδοκίες και καλύπτεσαι από δύο πλευρές -τη νέα χρονιά και τον ολοκαίνουργιο αριθμό στα χρόνια σου.

Να κάνω απολογισμό του 2011; Περιττό, ίσως. Ό,τι έγινε, έγινε. Οι συνέπειες των πράξεών μας φαίνονται στη μετέπειτα πορεία μας, δεν σταματούν εκεί όπου τελειώνει το ημερολόγιο της χρονιάς. Πρέπει να πάρω ένα ημερολόγιο, παρεμπιπτόντως. Το περσινό μου είχε ερωτικές επιστολές -Μαγιακόφσκι, Λόρδος Μπάυρον, Μπετόβεν, Καρυωτάκης...Κι άλλοι, πολλοί άλλοι -δύσκολο να βρω καλύτερο φέτος. Ίσως πάρω ένα που είδα τις προάλλες, το οποίο είναι αφιερωμένο στον Όσκαρ Ουάιλντ. Αλλά, τέλος πάντων, επειδή ξέφυγα: 2012.

-Τι θέλω για το 2012- Περισσότερη μουσική, περισσότερη ποίηση, πιο πολλά ταξίδια και, ξέρω, είναι προβλέψιμες πλην απολύτως αληθινές αυτές μου οι επιθυμίες.

Θέλω να δω ισπανικές ταινίες -πολλές. Να ενθουσιάζομαι όταν καταλαβαίνω μια λέξη και να θέλω να πετάξω όταν καταλαβαίνω περισσότερες. Θέλω να δω για πρώτη φορά την Ισπανία -να την ερωτευτώ όσο ερωτεύομαι τις φωτογραφίες της. Θέλω να δω ξανά την Ύδρα -έτσι κι αλλιώς, εκείνη πάντα την ερωτεύομαι σαν να τη βλέπω για πρώτη φορά.

Θέλω να διαβάσω και να γράψω ποίηση. Να γυρίζω τις σελίδες νέων ποιητών και να τους αφήνω να με ταξιδεύουν όσο εκείνοι που ήδη ξέρω κι αγαπώ. Και να μουρμουρίζω στιχάκια απ'έξω, όπως τώρα -νέα στιχάκια, γιατί και οι στιγμές θα είναι καινούργιες.

Θέλω η μουσική να μην τελειώνει ποτέ. Ποτέ. Να ανακαλύπτω κάθε μέρα το νέο αγαπημένο μου τραγούδι και καλλιτέχνες που αγνοούσα μέχρι εκείνη την ώρα την ίδια τους την ύπαρξη. Η μουσική είναι ζωή και η ζωή μουσική, δεν το ξεχνώ ποτέ.

Θέλω να έχω εμπιστοσύνη στον άνθρωπο. Όσο κι αν απογοητεύομαι, όσο κι αν αυτή κλονίζεται, θέλω να την έχω. Με παράπλευρες απώλειες, με δυσκολίες, σκαμπανεβάσματα, νεύρα. Άλλωστε, όταν πιστεύεις στον άνθρωπο, κάθε μέρα είναι και μία ευκαιρία να έρθουν στη ζωή σου κι άλλοι άνθρωποι να επιβραβεύσουν αυτήν την πίστη. Το ξέρω -το ζω.

Θέλω να εκφράζω τα συναισθήματά μου -με λόγια και με πράξεις, πάντως να μην τα κλείνω μέσα μου. Μου είπαν κάποτε πως τα συναισθήματα δεν είναι για να τα κρύβουμε. Συμφωνώ. Μου είπαν, επίσης, "στην αγάπη να τρως τα μούτρα σου". Προφανώς συμφωνώ. Η ζωή δεν είναι πρόβα, και τα συναισθήματά μας είναι ένα κομμάτι της αλήθειας μας, ένα κομμάτι δικό μας. Ο ήρωας του "Into the Wild" διαπίστωσε στο τέλος πως η ευτυχία είναι αληθινή μόνο όταν τη μοιράζεσαι. Ελπίζω οι υπόλοιποι να το καταλάβουμε πριν το τέλος.

Δεν ξέρω τι άλλο να πρωτογράψω. Θέλω πολλά για το 2012. Συνοψίζονται ίσως σε μία μόνο σειρούλα.

Το 2012 θέλω αγάπη.

η στιγμή

Δεν ξέρω πολλά

-μόνο απ'τα λίγα σου τα πιο ασήμαντα.

Ν' αγαπώ δυνατά ένα χρώμα

γιατί μου θυμίζει καλοκαίρι

και κάποιες φορές τον ουρανό

-όταν το χρώμα του μοιάζει με των ματιών σου.

Ξέρω κάποια στιχάκια απ' έξω.

Ζωντανεύω πού και πού

όσα με κάνουν να χαμογελώ

κι όσα δακρύζουν

-και τα λέω μόνο από μέσα μου

και μόνο μ'εκκωφαντική φωνή.

Ξέρω να μετράω

-τις μέρες μόνο αντίστροφα,

τα χαμόγελά σου δυο-δυο.

Μαζεύω στιγμές ν'απαριθμώ,

χάνω το μέτρημα στα λάθη,

ξεχνώ πόσες φορές έχεις πει τ'όνομά μου.

Ξέρω πού να κρύψω το θησαυρό του ουράνιου τόξου

-να μην τον βρίσκει κανείς-

και με πόσα χαμόγελα θα σου δείξω το δρόμο.

Ξέρω πώς φυσάς τον καπνό,

πότε φοβάσαι πιο πολύ

-ποιο μυστικό αγάπησες.

Ξέρω να μεταφράζω τη σιωπή σου

και να τραγουδώ δυο ρίμες που αγαπούσες.

Να ονειρεύομαι με ολάνοιχτα μάτια

-τα κλείνω μόνο για να σε δω-

να σκέφτομαι με την καρδιά

να χάνομαι σε μια στιγμή

για μια στιγμή

από μια στιγμή.

oh, oh-oh -I got a love that keeps me waiting.

Έχω να γράψω σχεδόν ένα μήνα -πώς περνάει ο καιρός.

Η γραφή λυτρώνει, μα εγώ ήθελα μόνο να σωθώ και ζητούσα μόνο το χέρι σου. Δεν τη θες τη λύτρωση όταν βλέπεις σ'αυτήν τα λάθη και τα πάθη σου -τους αναστεναγμούς να παίρνουν σχήμα και χρώμα πάνω στη σελίδα. Δεν το θες. Δεν το θέλω.

Θέλω μόνο να μουρμουρίσω ένα στίχο των Black Keys κι εσύ να είσαι κάπου απέναντι, να κρυώνεις και να καπνίζεις και να σκέφτεσαι και να χαμογελάς. Να μου χαμογελάς. Τα μάτια σου να λάμπουν όταν με κοιτάζουν. Όπως λάμπουν μόνο όταν με κοιτάζουν. Το χαμόγελό μου να σπάει, μόνο επειδή τρέμουν οι κλειδώσεις κι η καρδιά μου. Εκείνο το χαμόγελο που γεννιέται μόνο όταν είσαι κάπου κοντά και πεθαίνει κάθε φορά που φεύγεις.

Κι ύστερα μετράω τις μέρες και κάπου-κάπου χάνω το μέτρημα, μα δεν πειράζει -αρκεί να σε ξαναδώ. Χαμογελάω μελαγχολικά και κι ατενίζω το τίποτε της έλλειψής σου και κάποτε κοιμάμαι μήπως σε δω στον ύπνο μου. Και, ξέρεις, συνήθως σε βλέπω. Βάζω ν'ακούσω Black Keys, ξανά, πάλι για σένα, πάντα για σένα. Η σκέψη μου εμμένει σ'ένα στίχο και η ψυχή μου στέκεται σε μια ματιά. Σε μια ματιά σου. Καληνύχτα.