η στιγμή

Δεν ξέρω πολλά

-μόνο απ'τα λίγα σου τα πιο ασήμαντα.

Ν' αγαπώ δυνατά ένα χρώμα

γιατί μου θυμίζει καλοκαίρι

και κάποιες φορές τον ουρανό

-όταν το χρώμα του μοιάζει με των ματιών σου.

Ξέρω κάποια στιχάκια απ' έξω.

Ζωντανεύω πού και πού

όσα με κάνουν να χαμογελώ

κι όσα δακρύζουν

-και τα λέω μόνο από μέσα μου

και μόνο μ'εκκωφαντική φωνή.

Ξέρω να μετράω

-τις μέρες μόνο αντίστροφα,

τα χαμόγελά σου δυο-δυο.

Μαζεύω στιγμές ν'απαριθμώ,

χάνω το μέτρημα στα λάθη,

ξεχνώ πόσες φορές έχεις πει τ'όνομά μου.

Ξέρω πού να κρύψω το θησαυρό του ουράνιου τόξου

-να μην τον βρίσκει κανείς-

και με πόσα χαμόγελα θα σου δείξω το δρόμο.

Ξέρω πώς φυσάς τον καπνό,

πότε φοβάσαι πιο πολύ

-ποιο μυστικό αγάπησες.

Ξέρω να μεταφράζω τη σιωπή σου

και να τραγουδώ δυο ρίμες που αγαπούσες.

Να ονειρεύομαι με ολάνοιχτα μάτια

-τα κλείνω μόνο για να σε δω-

να σκέφτομαι με την καρδιά

να χάνομαι σε μια στιγμή

για μια στιγμή

από μια στιγμή.