Γράφω στο ημερολόγιό μου, σαν μικρό παιδί, με τα πιο γελαστά και πιο ατσούμπαλα γράμματά μου. Κάνω μια ευχή στο φλουρί της βασιλόπιτας που κέρδισα -σαν να είναι πεφταστέρι-, κάνω κι άλλη όταν το ρολόι δείχνει 11:11 και περιμένω να φυσήξω τα εικοσιένα κεράκια στην τούρτα μου για να κάνω και τρίτη ευχή -ίδια με τις προηγούμενες. Ακούω Lana del Rey σαν να μην υπάρχει αύριο, ονειρεύομαι την Ύδρα όσο ποτέ και αθετώ κάθε μέρα την υπόσχεση που έχω δώσει στον εαυτό μου ότι θα αρχίσω συστηματικό διάβασμα. Μετράω μέρες και ώρες κι απαριθμώ στιγμές. Χρωματίζω το γκρίζο μου χαμόγελο με μια ελπίδα δανεική μα καίρια. Διαβάζω τα συνθήματα στους τοίχους και κοντοστέκομαι σ'έναν στίχο του Άσιμου και χαμογελώ και παύει να με πειράζει που ο χειμώνας μου παγώνει τα χέρια. Κι ύστερα, κάτι θέλω να σου πω, αλλά διστάζω κι αφήνω να μιλήσει μια μελωδία γνώριμη και νοσταλγική. Βαραίνουν τα βλέφαρά μου μ'ένα ρεφραίν και σε καληνυχτώ άφατα..
"I will love you 'till the end of time..
I would wait a million years.
Promise you'll remember that you're mine
-baby, can you see through the tears?"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου