31.12.2012

Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Ξύπνησα με δυσκολία. Όπως χθες και προχθές. Άργησα να σηκωθώ, άργησα να ετοιμαστώ, άργησα να ξεκινήσω το διάβασμα. Άργησα.

Κι αν δεν έγραφε 31/12/2012 το ημερολόγιο, ίσως να ήταν μια μέρα σαν όλες τις προηγούμενες. Μα, ανέκαθεν ζούσα με συνειρμικές μεταβάσεις από τη μια επέτειο στην άλλη.

Μια ημερομηνία είναι μόνο ένας αριθμός και κάθε επέτειος ένα σημείο αναφοράς για να διαπιστώνουμε πόσο αλλάξαμε εμείς κι ο κόσμος γύρω μας. Ο κόσμος και οι άνθρωποι που τον προσδιορίζουν. Και, κάπως έτσι, σκέφτομαι τη χρονιά που πέρασε. Κλασσικά και προβλέψιμα -κοινότοπα σχεδόν- συνειδητοποιώ την ταχύτητα, με την οποία κυλάει ο χρόνος. Με συναρπάζει και με τρομοκρατεί. Ναι, ταυτόχρονα.

Το 2012 ταξίδεψε το σώμα, ο νους και η ψυχή μου. Μετακόμισα 3422 χιλιόμετρα δυτικά της Αθήνας. Έπαψα να φοβάμαι τις αλλαγές. Άρχισα να κρατάω ημερολόγιο. Έβγαλα αμέτρητες φωτογραφίες, στην προσπάθειά μου να φυλάξω στιγμές -να τρέφομαι απ’αυτές, όταν ξαναγυρίσω σελίδα. Γέλασα μέχρι δακρύων. Έκλαψα μέχρι να μου κοπεί η ανάσα. Αθέτησα υποσχέσεις. Έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου να κάνω μόνο πράγματα που με ευχαριστούν –το χάνω και το ξανακερδίζω κάθε μέρα. Συνεννοήθηκα σε διαφορετικές γλώσσες. Θύμισα στον εαυτό μου πως οι σκέψεις έχουν γλώσσα, μα τα συναισθήματα όχι.

Έχασα ανθρώπους, βρήκα ανθρώπους -και κάποιοι έμειναν σταθεροί στη θέση τους, να μου θυμίζουν ότι κάπου, κάπως, η ισορροπία είναι επιτεύξιμη κι όχι απλό προϊόν της φαντασίας μου.

Κι όλοι τους, μου έμαθαν από κάτι: να μη λέω "ποτέ" ούτε "για πάντα", να ζω μόνο τη στιγμή, ν’ απαριθμώ κάπου-κάπου στον εαυτό μου εκείνα, για τα οποία νιώθω τυχερή.

Το πρόβλημα με τον χρόνο; Δεν είναι ποτέ αρκετός. Κι άθελά μου, σκέφτομαι ξανά εκείνο το  τραγούδι στα καταλανικά –το δώρο που αγάπησα περισσότερο από τη χρονιά που φεύγει: «Fem-ho […] que demà sera impossible, que demà ja serà tard».

Μηχανικά, αυτόματα σχεδόν, λέω από μέσα μου τη μετάφρασή του, σε μια προσπάθεια να το υπενθυμίσω στον εαυτό μου:«Σήμερα.[…] Γιατί αύριο θα είναι αδύνατο. Γιατί αύριο θα είναι ήδη αργά.»

*Όπως δημοσιεύθηκε στον Φοιτητικό Παλμογράφο.

better together

Με ρωτούν γιατί έχω πάψει να γράφω στο blog μου.

Λίγο γιατί είναι όλα καινούργια κι έντονα και παράξενα κι όμορφα και προτιμώ να τα ζω πρώτα και να κάτσω να τα γράψω μετά.

Λίγο γιατί έχω το ημερολόγιό μου -ιδέα της Αθανασίας- κι όσα είναι απαραίτητο να καταγραφούν, μένουν στο χαρτί. Πάντα το προτιμούσα απ'την οθόνη. Κι ας τρεμουλιάζουν τα γράμματα. Κι ας στραβώνουν οι γραμμές. Κι ας μαρτυρά ο γραφικός χαρακτήρας τη διάθεσή μου.

Λίγο γιατί είμαι χαμένη στη μετάφραση. Σκέφτομαι ελληνικά, μα ζω Ισπανικά. Κι αυτούς τους τρεις μήνες και κάτι, ονειρεύτηκα, ερωτεύτηκα, πόνεσα, γέλασα -στα Ισπανικά.

"Αν γύριζα τον χρόνο πίσω, δεν θ'άλλαζα τίποτα" είπα στην Αθανασία. Το εννοούσα. Το εννοώ.

Κι όσο περνάει ο καιρός, όσο λιγοστεύουν οι μέρες μου εδώ, όσο πλησιάζει η επιστροφή μου, σκέφτομαι μόνο τα "ευχαριστώ" που δεν είπα, τα χαμόγελα που δεν χάρισα, τις ευχές που έκρυψα, τις υποσχέσεις που δεν κράτησα.

Και δεν πειράζει που δεν μπορώ να αφιερώσω τον στίχο του Παυλίδη που νιώθω.

Δεν πειράζει που κάθε 15 του μήνα και κάθε 22 με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι και μ'εμποδίζει ν'αναπνεύσω καλά.

Κι αν μπορούσα να πω μια φράση -μια μόνο φράση- θα ήταν: Te echo de menos. De verdad.