Με ρωτούν γιατί έχω πάψει να γράφω στο blog μου.
Λίγο γιατί είναι όλα καινούργια κι έντονα και παράξενα κι όμορφα και προτιμώ να τα ζω πρώτα και να κάτσω να τα γράψω μετά.
Λίγο γιατί έχω το ημερολόγιό μου -ιδέα της Αθανασίας- κι όσα είναι απαραίτητο να καταγραφούν, μένουν στο χαρτί. Πάντα το προτιμούσα απ'την οθόνη. Κι ας τρεμουλιάζουν τα γράμματα. Κι ας στραβώνουν οι γραμμές. Κι ας μαρτυρά ο γραφικός χαρακτήρας τη διάθεσή μου.
Λίγο γιατί είμαι χαμένη στη μετάφραση. Σκέφτομαι ελληνικά, μα ζω Ισπανικά. Κι αυτούς τους τρεις μήνες και κάτι, ονειρεύτηκα, ερωτεύτηκα, πόνεσα, γέλασα -στα Ισπανικά.
"Αν γύριζα τον χρόνο πίσω, δεν θ'άλλαζα τίποτα" είπα στην Αθανασία. Το εννοούσα. Το εννοώ.
Κι όσο περνάει ο καιρός, όσο λιγοστεύουν οι μέρες μου εδώ, όσο πλησιάζει η επιστροφή μου, σκέφτομαι μόνο τα "ευχαριστώ" που δεν είπα, τα χαμόγελα που δεν χάρισα, τις ευχές που έκρυψα, τις υποσχέσεις που δεν κράτησα.
Και δεν πειράζει που δεν μπορώ να αφιερώσω τον στίχο του Παυλίδη που νιώθω.
Δεν πειράζει που κάθε 15 του μήνα και κάθε 22 με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι και μ'εμποδίζει ν'αναπνεύσω καλά.
Κι αν μπορούσα να πω μια φράση -μια μόνο φράση- θα ήταν: Te echo de menos. De verdad.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου