heartbeats

Φοβάμαι. 

Αν σου περιγράψω με μια λέξη τι νιώθω, αυτό θα σου πω: Φοβάμαι.

Εσένα, εμένα, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.

Φοβάμαι ότι έχω συνδέσει υπερβολικά πολλά τραγούδια με τα μάτια σου, υπερβολικά πολλές ημερομηνίες με το πρόσωπό σου, υπερβολικά πολλά γεγονότα με την ύπαρξή σου.

Και ψάχνω καινούργια τραγούδια, από συγκροτήματα, των οποίων αγνοούσα την ύπαρξη.

Και γράφω καινούργιες ημερομηνίες στο ημερολόγιο, με ιστορίες από τη νέα μου ζωή, με πρωταγωνιστές τους νέους μου φίλους, με ονόματα άφθαρτα, όσο κι οι ιστορίες μου μαζί τους. Λιγότερο δράμα, λιγότεροι συνειρμοί, λιγότεροι στίχοι στα καταλανικά, καμία σκηνή από εκείνη την ταινία με τις γειτονιές του Μπουένος Άιρες. 

Και πρέπει να κοιμηθώ -πώς θα ξυπνήσω να πάω στη δουλειά;- και πρέπει να αρχίσω διάβασμα και πρέπει να ξεκολλήσω κάποια στιγμή τη φωτογραφία μας από τον πίνακα ανακοινώσεων του δωματίου μου και πρέπει ν'ακούσω αυτό που μου είπαν πρόσφατα και να σκέφτομαι μόνο το παρόν.

Καληνύχτα.

Σκόπευα να κοιμηθώ στις 23:00. Είναι ήδη 02:16. Όχι ότι δεν το προσπάθησα -απλώς δεν το κατάφερα. Πρέπει να αδειάσω λίγο το μυαλό μου για να πετύχω στο εξής, αν μη τι άλλο, ένα επτάωρο ύπνου. Τα Fallas τελείωσαν κι εγώ πρέπει να ανασυγκροτηθώ. Ήταν περίεργο σήμερα το θέαμα στους δρόμους. Απομεινάρια των κατασκευών, οι υπαίθριες καντίνες κλειστές, ο κόσμος έξω δεν θύμιζε σε τίποτα εκείνον των περασμένων ημερών -ούτε σε αριθμό, ούτε σε διάθεση. 

Τα Fallas χωρίς εσένα. Η Valencia χωρίς εσένα. Τα πορτοκαλί φώτα του δρόμου, που χρωματίζουν την κουρτίνα του δωματίου μου. Του καινούργιου -εκείνου που δεν είδες ποτέ.  

Και, κάπως έτσι, σκέφτομαι τα κεφάλαια που κλείνουν. Περιμένω τα κεφάλαια που ανοίγουν. Μα, πάνω απ'όλα, προσπαθώ να ζω τη μόνη στιγμή που έχω δεδομένη: αυτήν.