Σκόπευα να κοιμηθώ στις 23:00. Είναι ήδη 02:16. Όχι ότι δεν το προσπάθησα -απλώς δεν το κατάφερα. Πρέπει να αδειάσω λίγο το μυαλό μου για να πετύχω στο εξής, αν μη τι άλλο, ένα επτάωρο ύπνου. Τα Fallas τελείωσαν κι εγώ πρέπει να ανασυγκροτηθώ. Ήταν περίεργο σήμερα το θέαμα στους δρόμους. Απομεινάρια των κατασκευών, οι υπαίθριες καντίνες κλειστές, ο κόσμος έξω δεν θύμιζε σε τίποτα εκείνον των περασμένων ημερών -ούτε σε αριθμό, ούτε σε διάθεση. 

Τα Fallas χωρίς εσένα. Η Valencia χωρίς εσένα. Τα πορτοκαλί φώτα του δρόμου, που χρωματίζουν την κουρτίνα του δωματίου μου. Του καινούργιου -εκείνου που δεν είδες ποτέ.  

Και, κάπως έτσι, σκέφτομαι τα κεφάλαια που κλείνουν. Περιμένω τα κεφάλαια που ανοίγουν. Μα, πάνω απ'όλα, προσπαθώ να ζω τη μόνη στιγμή που έχω δεδομένη: αυτήν.