Έχουν περάσει περίπου 8 μήνες από τότε που την είδα πρώτη φορά. Κεραυνοβόλος έρωτας, που σύντομα έγινε αγάπη. Μόνο γη μπορείς ν'αγαπήσεις τόσο γρήγορα.
Είναι που ακτινοβολεί αλήθεια, απ' τον ήλιο και το χώμα της. Είναι που σε δένει απ' την πρώτη στιγμή και ξέρεις πως θα είναι για πάντα. Είναι η ατμόσφαιρά της, οι άνθρωποι που βρίσκεις εκεί κι οι δικοί σου, με τους οποίους την ανακαλύπτεις. Ο ουρανός της, τα νερά της, τα βότσαλα που μαζεύω δέκα-δέκα και τα μοιράζω από δω κι από κει, επιμένοντας πως φέρνουν τύχη, επειδή μαζεύτηκαν με αγάπη.
Φεύγοντας, είχα κοιτάξει το μεσημεριάτικο τοπίο του Αυγούστου κι είχα υποσχεθεί πως δεν θ'αργούσα να την ξαναδώ.
Τώρα -λίγες ώρες πριν βρεθώ πάλι εκεί- νιώθω πως δεν πρόκειται για επίσκεψη, αλλά για επιστροφή. Ίσως φταίει το επίμονο συναίσθημα ότι δεν ανήκω τόσο εδώ, όσο εκεί -στην Ύδρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου