Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

and I go la la la la la.

Χθες πήγα σινεμά και είδα το "Μία ημέρα". Δεύτερη φορά. Γιατί, στα είκοσι δικαιολογείσαι ακόμα όταν μια ταινία σου αλλάζει την οπτική για τον κόσμο. Χθες, επίσης, ο ξάδερφός μου έγινε επτά. Και προχθές πέρασε το πρώτο εξάμηνο από την ημέρα που μου άλλαξε η ζωή.
Οι μέρες, οι μήνες, οι αριθμοί.
Ένα συγκρότημα που αγαπώ, τραγουδά ότι "αν οι μέρες μας είναι αριθμημένες, γιατί συνεχίζω να μετρώ;". Αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ, Brandon. Ένα άλλο συγκρότημα, πολύ πιο κοντά μου, από γεωγραφικής απόψεως, λέει ότι "και αν είναι να χαθώ, ας χαθώ πάλι μες στο όνειρο". Θα συμφωνήσω και μ'εκείνους. Δεν ξέρω, ίσως φταίει ο μικρός πρίγκιπας που κρέμεται στο βραχιόλι κάτω απ'τον καρπό μου και κάνει το σφυγμό μου να πιστεύει στη μαγεία και τους χτύπους της καρδιάς να γεννιούνται μέσα απ'την αγάπη. Δεν ξέρω, το ψάχνω ακόμη. Ταξιδεύω ακόμη από στίχο σε στίχο, φυλλομετρώντας στιγμές. Κι αν φύγεις, πάρε με μαζί σου. Ή, έστω, κράτα μου το χέρι για λίγο -όσο κρατάει ένα σου βλέμμα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου