Ξέρεις τι; Τα σιχάθηκα τα λόγια. Έτσι κι αλλιώς, κάθε φορά που με κοιτάζεις κατάματα, γίνονται κουβάρι οι λέξεις που σου ετοίμαζα και γεννιούνται άλλες, με άλλη σημασία απ'τις αρχικές, μα δεν πειράζει -αρκεί που σε κάνουν να χαμογελάς.
Δεν θέλω να σου πω περισσότερα. Θέλω να μιλήσω με τη σιωπή, μ'ένα βλέμμα, με το τρεμούλιασμα στις κλειδώσεις μου όταν είσαι στο χώρο. Θέλω να σου κρατήσω το χέρι και να μην το αφήσω, να συνεννοηθούμε μέσα απ'το αγαπημένο σου τραγούδι, να χαθούμε στις στιγμές, να μου απαντήσεις μ'ένα χαμόγελο από εκείνα που φυλάς μόνο για μένα.
Κι ύστερα, λέω θα φύγω μακριά και λυπάμαι που δεν θα 'σαι εκεί. Αναστενάζω και προσπαθώ -μάταια- να εκβιάσω ένα χαμόγελο μπροστά απ'τον καθρέφτη μου. Αγκαλιάζω τη θλίψη, μα μέσα μου βρέχει καρδιές και χαμόγελα και καμώνομαι πως τη νίκησα -μέχρι την επόμενη απογοήτευση. Σκέφτομαι δυνατά, με στίχους του Pablo Neruda και ονειρεύομαι ποτάμια και την άνοιξη που έρχεται και κάποτε το χρώμα τ'ουρανού και των ματιών σου. Μην κάνεις πως εκπλήσσεσαι -το ήξερες ήδη. Καληνύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου