 |
| ήρθε η ώρα να κάνουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ. |
Ήταν Δευτέρα -η μέρα της κεντρικής προεκλογικής εκδήλωσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα Προπύλαια, όπου και κατευθυνόμουν. Περπατούσα στην Ιπποκράτους και, ακριβώς μπροστά μου, προχωρούσαν δύο νεαροί, πάνω-κάτω στην ηλικία μου. Φτάνοντας έξω από το αναγνωστήριο, ο ένας κοντοστάθηκε και μάζεψε κάτι απ'το πεζοδρόμιο. Ήταν ένα τρικάκι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
"Τι κάνεις, μωρέ; το έχουν χιλιοπατήσει" του είπε ο φίλος του.
"Δεν πειράζει -και πατημένο έχει αξία" είπε το παιδί και, αφού δίπλωσε το χαρτάκι στα δύο, το έβαλε στην τσέπη του.
Χαμογέλασα και τους προσπέρασα -να μην αργήσω κι άλλο στη συγκέντρωση.
Σήμερα, πηγαίνοντας να ψηφίσω, το βλέμμα μου έπεσε πάνω σ'ένα ίδιο χαρτάκι -μόνο του, αυτή τη φορά, να κάνει αντίθεση με τις γκρίζες πλάκες του πεζοδρόμιου, έξω απ'το Δημοτικό, όπου ψηφίζω. Μεταφέρθηκα συνειρμικά σ'εκείνη τη μέρα, σ'εκείνο το στιγμιότυπο, σ'εκείνο το παιδί που ήθελε οπωσδήποτε ένα τρικάκι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έστω τσαλακωμένο και βρώμικο. Χαμογέλασα. Δεν το μάζεψα, παρότι κατάλευκο. Όχι γιατί δεν άξιζε, μα γιατί σκέφτηκα πως η αξία του θα φαινόταν καλύτερα σε κάποιον άλλον, αντί για μένα. Ίσως σε κάποιον αναποφάσιστο που, προχωρώντας με χαμηλωμένο βλέμμα, θ'αναρωτιόταν αν υπάρχει στο γκρίζο του πεζοδρομίου κάτι διαφορετικό. Ίσως σε κάποιον που πιστεύει ότι κάτω απ'την άσφαλτο υπάρχει παραλία. Και πάνω της, ένα ψήγμα ελπίδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου