Πώς νιώθουμε παράφορα...Πώς ζούμε έτσι αδιάφορα...

“Δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια... Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά, τα χρόνια μένουν άδεια.”

Νομίζω ότι αυτό το -ούτως ή άλλως μοναδικό- τραγούδι του Μάλαμα, το εκτιμώ διπλά όταν το ακούω Κυριακή. Ίσως αυτό να με καθιστά κάπως κλισέ -εξάλλου, ως γνήσια αντιδραστική, αρνούμαι πεισματικά να ακούσω Παρασκευή το “Friday I'm in love” των Cure. Με αυτό το τραγούδι όμως, ξεχνάω τέτοιου είδους -αλλόκοτες, ας το πούμε ανοιχτά- αναστολές και αφήνω κάθε στίχο να μιλήσει στην κυριακάτικη μελαγχολία μου.

Απ' την άλλη, δεν είναι ακόμα βράδυ, ούτε έχει σκοτεινιά. Αντιθέτως, ο ήλιος υπάρχει έξω από το παράθυρό μου, θυμίζοντάς μου ότι έχει έρθει η άνοιξη. Η σκοτεινιά, όμως, δε φεύγει από μέσα μου. Έχει εγκατασταθεί στο μυαλό και την ψυχή μου, θυμίζοντάς μου πως μια ηλιόλουστη μέρα, δε συνεπάγεται μια ηλιόλουστη διάθεση. Και, σίγουρα, δε συνεπάγεται μια ηλιόλουστη ζωή.

Ο ήλιος λάμπει. Λάμπει το ίδιο για όλους; Διαβάζω το σημερινό κομμάτι της Αυγής για τον Μάριο Ζέρβα.

Πόση αδικία μπορεί να χωρέσει σε ένα γεγονός;

Πόσο κατάφωρη ειρωνεία ηχεί στα αυτιά μου το ότι στη σχολή μου μαθαίνουμε για το Δίκαιο;

Μιλάμε για Δικαιοσύνη και Δικαιοσύνη δε βλέπουμε. Ούτε καν ένα ψήγμα της, παρά μόνο μια επίφασή της, που δεν ξεγελά ούτε τον πιο αφελή.

Νιώθω παγιδευμένη σε ένα αενάως αναπτυσσόμενο οξύμωρο σχήμα, που αντί να αρθεί, επιτείνεται.

Και δε θέλω να μείνω με σταυρωμένα τα χέρια. Θέλω να προσφέρω κάθε μέρα και κάτι παραπάνω.

Γιατί ονειρεύομαι έναν κόσμο ελεύθερο, με την ουσιαστική σημασία της λέξης.

"Λευτεριά σε όλους, είτε είναι μέσα είτε έξω από τη φυλακή" -έτσι είπε ο Μάριος. Και το έθεσε πολύ σωστά.

Γιατί, όπως μου είπαν κάποτε, η μεγαλύτερη πλάνη είναι να νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος...