We'll always have Paris.

Ο τίτλος ενός κειμένου πρέπει να είναι σαφής, σύντομος και περιεκτικός. Πρέπει να προϊδεάζει τον αναγνώστη για το περιεχόμενο του κειμένου, να αναφέρεται σε αυτό, να αποτελεί ένα μικρό σχόλιό του ή, έστω, να το υπονοεί.

-Θέλω αυτόν τον τίτλο.
Έτσι, απλά.
Αλλά...
-Γίνεται να έχεις έναν τίτλο, χωρίς να έχεις ένα κείμενο;
Ούτε καν μια ιδέα;
Μια σκέψη;
Μια έμπνευση της στιγμής, ίσως;
-Γίνεται. Έχω τον τίτλο μου. Αρκεί;
-Δεν αρκεί.


Δεν έχω μια ιστορία, στην οποία να ταιριάζει -αυτό όμως δεν τον διώχνει από το μυαλό μου.
Θα μπορούσα να φτιάξω μία, αλλά αυτό θα ήταν τόσο ανούσιο, όσο το να συνδυάσω βεβιασμένα τον τίτλο μου με μία ελάχιστα σχετιζόμενη με αυτόν, πραγματική μου εμπειρία.


Δεν έζησα τη δική μου Casablanca, ούτε το απόγειο του ρομαντισμού, ούτε όλο αυτό το μελόδραμα. Δεν ξέρω αν θα τα ζήσω -δεν ξέρω αν τα χρειάζομαι.


Και δεν μαγεύομαι από το κλίμα. Δεν μαγεύομαι από την σκηνοθεσία του τότε, ούτε από τα εντυπωσιακά κοστούμια.


Μαγεύομαι μόνο από πέντε λέξεις.
Γιατί παλεύω μια ζωή να μαζέψω τις σκέψεις μου σε λόγια -κι αυτά ή δεν αρκούν ή περισσεύουν.
Κι έρχεται αυτή η φράση, σύντομη όσο μια εκπνοή, μα τόσο γεμάτη.
Πέντε λέξεις. Πώς γίνεται μια ολόκληρη ιστορία να χωρά σε πέντε λέξεις;
Καταιγισμός συναισθημάτων κι ένα μεθυστικό άρωμα νοσταλγίας -έτσι μεταφράζω αυτήν την ατάκα. Αυτά μου φέρνει στο νου. Και, πάντα, ένα χαμόγελο στα χείλη.


Θέλω λίγη μόνο από τη μαγεία της. Γι'αυτό και μόνο, τη δανείζομαι και την κάνω τίτλο. Ίσως, μόνο έτσι να αξίζει να χρησιμοποιείται -αυθύπαρκτα.


“Θα έχουμε πάντα το Παρίσι.”