Το ακούω συνέχεια. Ίσως κάτι παραπάνω από συνέχεια. Με κάνει να χαμογελάω, να σκέφτομαι, να θυμάμαι, να ελπίζω. Δίνει λίγο χρώμα στο ασπρόμαυρο χαμόγελο που βγαίνει με το ζόρι. Το κάνει λίγο πιο αυθόρμητο και λίγο πιο φωτεινό. Θυμίζει πως θα 'ρθουν και καλύτερες μέρες. Γιατί, πράγματι, θα έρθουν. Μέχρι τότε, "χαμογέλα όλο τρέλα, σαν να ήταν καλοκαίρι". Εγώ, αυτό κάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου