and I go la la la la la.

Χθες πήγα σινεμά και είδα το "Μία ημέρα". Δεύτερη φορά. Γιατί, στα είκοσι δικαιολογείσαι ακόμα όταν μια ταινία σου αλλάζει την οπτική για τον κόσμο. Χθες, επίσης, ο ξάδερφός μου έγινε επτά. Και προχθές πέρασε το πρώτο εξάμηνο από την ημέρα που μου άλλαξε η ζωή.

Οι μέρες, οι μήνες, οι αριθμοί.

Ένα συγκρότημα που αγαπώ, τραγουδά ότι "αν οι μέρες μας είναι αριθμημένες, γιατί συνεχίζω να μετρώ;". Αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ, Brandon. Ένα άλλο συγκρότημα, πολύ πιο κοντά μου, από γεωγραφικής απόψεως, λέει ότι "και αν είναι να χαθώ, ας χαθώ πάλι μες στο όνειρο". Θα συμφωνήσω και μ'εκείνους. Δεν ξέρω, ίσως φταίει ο μικρός πρίγκιπας που κρέμεται στο βραχιόλι κάτω απ'τον καρπό μου και κάνει το σφυγμό μου να πιστεύει στη μαγεία και τους χτύπους της καρδιάς να γεννιούνται μέσα απ'την αγάπη. Δεν ξέρω, το ψάχνω ακόμη. Ταξιδεύω ακόμη από στίχο σε στίχο, φυλλομετρώντας στιγμές. Κι αν φύγεις, πάρε με μαζί σου. Ή, έστω, κράτα μου το χέρι για λίγο -όσο κρατάει ένα σου βλέμμα...

Θέλω να κλείσω τα μάτια κι όταν τα ανοίξω, να είμαι στο αγαπημένο μου σημείο της Ύδρας και να βλέπω τον ουρανό να νυχτώνει. Θέλω να χορεύω όλη μέρα, να ακούω Leόn και Θανάση, να γεύομαι την άνοιξη και να γράφω στιχάκια για γαλάζιες αποχρώσεις. Θέλω να μου ψιθυρίζεις στιχάκια απ' τα πιο αγαπημένα σου ποιήματα κι ύστερα να γίνω κι εγώ στιχάκι και να ξεφύγω απ'το βλέμμα σου, όταν αυτό γυρίσει φευγαλέα αλλού. Θέλω να φύγω μακριά, όπως τότε, όπως παλιά -και θα με βρεις στο μόνο μέρος που δεν θα ψάξεις.

nothing is impossible, you just have to want it more.

Είναι 07:07. Λένε ότι, όταν ο αριθμός στην ώρα και στα λεπτά είναι ο ίδιος, κάποιος σε σκέφτεται. Έχω ξεπεράσει την εποχή που τα πίστευα κι έχω ήδη αρχίσει να την αναπολώ.

Σκέφτομαι τον εαυτό μου ένα χρόνο πριν, τέτοια μέρα. Δεν τον ήξερα ακόμη -δεν είχαμε δώσει τα χέρια, δεν είχαμε πει τα ονόματά μας συνοδευόμενα από ένα τυπικό "χαίρω πολύ", δεν είχα ερωτευτεί το βλέμμα του, δεν είχα ονειρευτεί το χαμόγελό του. Να 'μαστε τώρα, 11 μήνες και κάτι ύστερα από την πρώτη μας γνωριμία και έξι μήνες παρά δέκα ημέρες από την ημέρα που τον ερωτεύτηκα. Ναι, τα θυμάμαι όλα -την πρώτη συνομιλία, το πρώτο χαμόγελο, την ημέρα που μου ζήτησε το τηλέφωνό μου, το πρώτο δειλό άγγιγμα στη μέση. Κι είναι κάτι ξημερώματα σαν το σημερινό που, άυπνη, θέλω να πέσω να κοιμηθώ και να 'χω να ονειρευτώ κάτι παραπάνω απ'τη ματαιότητα. Κάτι παραπάνω απ'τη μετριότητα. Θέλω να τον κοιτάξω στα μάτια και να πω όλη την αλήθεια -έτσι για αλλαγή. Έτσι, πριν με ζαλίσει το χρώμα τους και δειλιάσω. Ίσως αύριο ή την άλλη εβδομάδα. Τον άλλο μήνα ή σε κάνα τρίμηνο. Όμως, όχι -δεν αντέχω του χρόνου τέτοια μέρα να σκέφτομαι το σήμερα και να αναρωτιέμαι "τι θα γινόταν αν". Κι ίσως αυτό να με τρομάζει περισσότερο κι απ'το να είμαστε δυο ξένοι, που ζουν σαν να μη συναντήθηκαν ποτέ. Ναι, νομίζω με τρομάζει λίγο περισσότερο κι απ'αυτό. Γι'αυτό προχωράω. "Υπομονή κι επιμονή" λέει και ξαναλέει η Ισαβέλα -θα την ακούσω. Καλημέρα.

στη γη κληρώθηκα να μπω, μα εγώ στο Σείριο κατοικώ.

Το ακούω συνέχεια. Ίσως κάτι παραπάνω από συνέχεια. Με κάνει να χαμογελάω, να σκέφτομαι, να θυμάμαι, να ελπίζω. Δίνει λίγο χρώμα στο ασπρόμαυρο χαμόγελο που βγαίνει με το ζόρι. Το κάνει λίγο πιο αυθόρμητο και λίγο πιο φωτεινό. Θυμίζει πως θα 'ρθουν και καλύτερες μέρες. Γιατί, πράγματι, θα έρθουν. Μέχρι τότε, "χαμογέλα όλο τρέλα, σαν να ήταν καλοκαίρι". Εγώ, αυτό κάνω.