Είναι 07:07. Λένε ότι, όταν ο αριθμός στην ώρα και στα λεπτά είναι ο ίδιος, κάποιος σε σκέφτεται. Έχω ξεπεράσει την εποχή που τα πίστευα κι έχω ήδη αρχίσει να την αναπολώ.
Σκέφτομαι τον εαυτό μου ένα χρόνο πριν, τέτοια μέρα. Δεν τον ήξερα ακόμη -δεν είχαμε δώσει τα χέρια, δεν είχαμε πει τα ονόματά μας συνοδευόμενα από ένα τυπικό "χαίρω πολύ", δεν είχα ερωτευτεί το βλέμμα του, δεν είχα ονειρευτεί το χαμόγελό του. Να 'μαστε τώρα, 11 μήνες και κάτι ύστερα από την πρώτη μας γνωριμία και έξι μήνες παρά δέκα ημέρες από την ημέρα που τον ερωτεύτηκα. Ναι, τα θυμάμαι όλα -την πρώτη συνομιλία, το πρώτο χαμόγελο, την ημέρα που μου ζήτησε το τηλέφωνό μου, το πρώτο δειλό άγγιγμα στη μέση. Κι είναι κάτι ξημερώματα σαν το σημερινό που, άυπνη, θέλω να πέσω να κοιμηθώ και να 'χω να ονειρευτώ κάτι παραπάνω απ'τη ματαιότητα. Κάτι παραπάνω απ'τη μετριότητα. Θέλω να τον κοιτάξω στα μάτια και να πω όλη την αλήθεια -έτσι για αλλαγή. Έτσι, πριν με ζαλίσει το χρώμα τους και δειλιάσω. Ίσως αύριο ή την άλλη εβδομάδα. Τον άλλο μήνα ή σε κάνα τρίμηνο. Όμως, όχι -δεν αντέχω του χρόνου τέτοια μέρα να σκέφτομαι το σήμερα και να αναρωτιέμαι "τι θα γινόταν αν". Κι ίσως αυτό να με τρομάζει περισσότερο κι απ'το να είμαστε δυο ξένοι, που ζουν σαν να μη συναντήθηκαν ποτέ. Ναι, νομίζω με τρομάζει λίγο περισσότερο κι απ'αυτό. Γι'αυτό προχωράω. "Υπομονή κι επιμονή" λέει και ξαναλέει η Ισαβέλα -θα την ακούσω. Καλημέρα.
Διακρίνω μια μικρή, αδιόρατη συνάφεια με τη χθεσινή ταινία...
ΑπάντησηΔιαγραφή