Στην κατ'επίφαση εύκολη και κατ'ουσίαν κοινότοπη ερώτηση “τι μουσική ακούς”, τραβάω μεγάλο λούκι. Προφανώς και δεν ακούω το τετριμμένο “τα πάντα”, αφού πολλά είδη περάσαν απ'το γούστο μου και δεν ακούμπησαν. Απ' την άλλη, η ποικιλία των ακουσμάτων μου είναι αρκετά μεγάλη, ώστε να μη βαριέμαι ποτέ και τη συνθέτουν μουσικά είδη τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, ώστε να τεκμαίρεται μια διαταραγμένη -πλην μουσικόφιλη προσωπικότητα.
Ένα είναι το σίγουρο -αγαπώ τη μουσική και την αφήνω να με ταξιδεύει καθημερινά -επιτρέποντάς της ν'αλλάζει συχνά πυκνά μεταφορικό μέσο: άλλοτε ήχοι high-speed όταν δε με χωρά ο τόπος και είμαι αεικίνητη με ενέργεια που αγγίζει τα όρια του ενοχλητικού, άλλοτε ήχοι-γόνδολες, μελωδίες απαλές, σχεδόν ανεπαίσθητες για ν'απολαμβάνω περισσότερο τη διαδρομή ψιθυρίζοντας συλλαβιστά κάθε στίχο. Και, πράγματι -όσο κι αν με λυπεί να επαληθεύω οποιοδήποτε κλισέ- η μουσική είναι αντίστοιχη της διάθεσής μου. Εξαρτάται από το πώς ξύπνησα το πρωί, πόσο χαρούμενη ή μη νιώθω, κατά πόσο τα νεύρα μου βρίσκονται σε οριακό σημείο.
Το ίδιο ισχύει για το γούστο μου στο σύνολό του. Άλλες μέρες τις θέλω μονόχρωμες κι άλλες ουράνιο τόξο. Τη μια στιγμή θέλω να κοιμηθώ -την αμέσως επόμενη αλλάζω γνώμη και βγαίνω να περπατήσω. Πάω για κομεντί -παίρνω δράμα. Τον θέλω ψηλό -με τακούνι τον περνάω. Κατεβάζω καινούργια τραγούδια στο i-pod -πάλι τα άπαντα των Killers ακούω. Αλλά, δε με πειράζει. Φέρνει λίγο σε Dr.Jekyll και Mr.Hyde, μα δεν παύει να είναι διασκεδαστικό. Όπως αποδέχομαι τη διαφορετικότητα των γύρω μου, έτσι αποδέχομαι και τη διαφορετικότητα μέσα μου.
Και, ναι, ναι, ξέρω πως έχω ξεφύγει προ πολλού από το αρχικό θέμα και δηλώνω ευγνώμων που πρόκειται για το blog μου και όχι για έκθεση ιδεών -αυτό θα πει να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο. Η προαναφερθείσα πολυμορφία που διέπει το γούστο μου, δε θα μπορούσε να μην αγγίζει και τον τρόπο, με τον οποίο απολαμβάνω τη μουσική. Μπορεί τη Δευτέρα να ακούω μόνο ελληνικά, την Τρίτη μόνο All-American Rejects, την επόμενη Δευτέρα μόνο τραγούδια των 90's -τέτοιες πρωτοτυπίες προστάζει η απαιτητική μου διάθεση. Όλες τις προηγούμενες γραμμές κι όλες όσες θ' ακολουθήσουν, τις εμπνεύστηκα από τον ενθουσιασμό που μου προκάλεσε η νέα μου ανακάλυψη. Σήμερα ακούω Ορέστη Ντάντο. Μία από τις λίγες φορές που το youtube μου έβγαλε suggestion της προκοπής. “Είναι κι άλλοι σαν εμάς”, “Όταν γυρνάς το βράδυ απ' τα ξενύχτια”, “Θα πάω όταν γουστάρω” -και δώς του να ενθουσιάζομαι μόνη μου σε ώρες μεταμεσονύκτιες/πρώτες πρωινές, με το εύλογο ερώτημα να λανθάνει στην απόλαυσή μου: “πώς γίνεται να μην ήξερα μέχρι σήμερα ΑΥΤΑ τα τραγούδια;”... Θα το ξεπεράσω. Και θα ακούω συνέχεια τα ίδια και τα ίδια [και τα ίδια] τραγούδια, μέχρι να επέλθει η επόμενη αλλαγή στη διάθεσή μου -όποτε κι αν συμβεί αυτό.
Κατέληξα, πάντως, πως το γούστο κάθε ανθρώπου στη μουσική είναι σαν το δακτυλικό αποτύπωμα -μοναδικό- και πολύ περισσότερο σαν τη ζωή -απρόβλεπτο. Κατέληξα, επίσης, πως η μουσική είναι μεγάλος έρωτας. Και το τραγούδι που ακούω αυτή τη στιγμή, κεραυνοβόλος...
Ένα είναι το σίγουρο -αγαπώ τη μουσική και την αφήνω να με ταξιδεύει καθημερινά -επιτρέποντάς της ν'αλλάζει συχνά πυκνά μεταφορικό μέσο: άλλοτε ήχοι high-speed όταν δε με χωρά ο τόπος και είμαι αεικίνητη με ενέργεια που αγγίζει τα όρια του ενοχλητικού, άλλοτε ήχοι-γόνδολες, μελωδίες απαλές, σχεδόν ανεπαίσθητες για ν'απολαμβάνω περισσότερο τη διαδρομή ψιθυρίζοντας συλλαβιστά κάθε στίχο. Και, πράγματι -όσο κι αν με λυπεί να επαληθεύω οποιοδήποτε κλισέ- η μουσική είναι αντίστοιχη της διάθεσής μου. Εξαρτάται από το πώς ξύπνησα το πρωί, πόσο χαρούμενη ή μη νιώθω, κατά πόσο τα νεύρα μου βρίσκονται σε οριακό σημείο.
Το ίδιο ισχύει για το γούστο μου στο σύνολό του. Άλλες μέρες τις θέλω μονόχρωμες κι άλλες ουράνιο τόξο. Τη μια στιγμή θέλω να κοιμηθώ -την αμέσως επόμενη αλλάζω γνώμη και βγαίνω να περπατήσω. Πάω για κομεντί -παίρνω δράμα. Τον θέλω ψηλό -με τακούνι τον περνάω. Κατεβάζω καινούργια τραγούδια στο i-pod -πάλι τα άπαντα των Killers ακούω. Αλλά, δε με πειράζει. Φέρνει λίγο σε Dr.Jekyll και Mr.Hyde, μα δεν παύει να είναι διασκεδαστικό. Όπως αποδέχομαι τη διαφορετικότητα των γύρω μου, έτσι αποδέχομαι και τη διαφορετικότητα μέσα μου.
Και, ναι, ναι, ξέρω πως έχω ξεφύγει προ πολλού από το αρχικό θέμα και δηλώνω ευγνώμων που πρόκειται για το blog μου και όχι για έκθεση ιδεών -αυτό θα πει να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο. Η προαναφερθείσα πολυμορφία που διέπει το γούστο μου, δε θα μπορούσε να μην αγγίζει και τον τρόπο, με τον οποίο απολαμβάνω τη μουσική. Μπορεί τη Δευτέρα να ακούω μόνο ελληνικά, την Τρίτη μόνο All-American Rejects, την επόμενη Δευτέρα μόνο τραγούδια των 90's -τέτοιες πρωτοτυπίες προστάζει η απαιτητική μου διάθεση. Όλες τις προηγούμενες γραμμές κι όλες όσες θ' ακολουθήσουν, τις εμπνεύστηκα από τον ενθουσιασμό που μου προκάλεσε η νέα μου ανακάλυψη. Σήμερα ακούω Ορέστη Ντάντο. Μία από τις λίγες φορές που το youtube μου έβγαλε suggestion της προκοπής. “Είναι κι άλλοι σαν εμάς”, “Όταν γυρνάς το βράδυ απ' τα ξενύχτια”, “Θα πάω όταν γουστάρω” -και δώς του να ενθουσιάζομαι μόνη μου σε ώρες μεταμεσονύκτιες/πρώτες πρωινές, με το εύλογο ερώτημα να λανθάνει στην απόλαυσή μου: “πώς γίνεται να μην ήξερα μέχρι σήμερα ΑΥΤΑ τα τραγούδια;”... Θα το ξεπεράσω. Και θα ακούω συνέχεια τα ίδια και τα ίδια [και τα ίδια] τραγούδια, μέχρι να επέλθει η επόμενη αλλαγή στη διάθεσή μου -όποτε κι αν συμβεί αυτό.
Κατέληξα, πάντως, πως το γούστο κάθε ανθρώπου στη μουσική είναι σαν το δακτυλικό αποτύπωμα -μοναδικό- και πολύ περισσότερο σαν τη ζωή -απρόβλεπτο. Κατέληξα, επίσης, πως η μουσική είναι μεγάλος έρωτας. Και το τραγούδι που ακούω αυτή τη στιγμή, κεραυνοβόλος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου