20

Μεθαύριο κλείνω τα είκοσι. Προτιμώ να το βλέπω ολογράφως -δείχνει πιο μεστό κι ίσως έτσι το συλλάβω πληρέστερα. Χθες ήταν τα προεόρτια. Πάντα με παίδευε αυτό το 11/1 και το βόλευα κάπου πριν ή κάπου μετά. Αυτή τη φορά, ο κλήρος έπεσε στο Πριν. Κι όχι όποιο κι όποιο πριν. Αυτή η ημερομηνία -πόσο θα ήθελα να τη βγάλω από το μυαλό μου. Το 8 στον 1ο μήνα, τρία χρόνια μετά. Ένα γνώριμο τραγούδι στα ηχεία. Η μουσική των R.E.M να ζωντανεύει και να μαρτυρά όσα ήθελα να πω κι όσα δεν ήθελα να σκέφτομαι. “I think, I thought I saw you try”. Μια αγκαλιά να ξεχαστώ. Χαμόγελα, γνώριμα βλέμματα, ήρεμα πρόσωπα, μια έκπληξη και μια απουσία, ηχηρή όσο μια σιωπή.
Φθάνοντας σπίτι, κλείστηκα στο δωμάτιό μου κι άνοιξα ένα-ένα τα δώρα μου. Σακούλες, κουτάκια, κουτιά, πολύχρωμα περιτυλίγματα, φανταχτερό χαρτί κι εγώ, από είκοσι να ξαναγίνομαι δώδεκα -στιγμιαία μα πλήρως. Ευχές γεμάτες χαμόγελα, που ξαναζωντάνευαν με λίγο μελάνι και χάρη σε μια ντουζίνα μικρές καρτούλες. Το γράμμα της Σάρας, το ημερολόγιο της Νεφέλης, η λεπτομέρεια στη μνήμη της Βιβιαλένας, η Ισαβέλα που ήταν εκεί κι ας το ξέραμε μόνο οι δυο μας.
Όλα αυτά , μαζί με μια διαπίστωση: κάθε ημερομηνία είναι μόνο ένας αριθμός. Αυτό που του δίνει ζωή, είναι οι στιγμές κι οι άνθρωποι που τις γέμισαν. Η μέρα εκείνη έχει φωλιάσει στη μνήμη μου και ξυπνά όποτε θέλει -με ή χωρίς επετείους, με ή χωρίς 8άρια και Γενάρηδες. Αυτά δεν είναι, παρά αφορμές -ο εύκολος τρόπος. Ελπίζω μόνο πως κάποτε, η θύμηση αυτή θα αποκοιμηθεί τόσο βαθιά, που δεν θα θέλει να ξυπνήσει ξανά. Ίσως μονάχα χρόνια μετά, που θα προέχουν σημαντικότερες στιγμές κάποιας 8ης Ιανουαρίου. Να, όπως της χθεσινής.