Θέλω να βρεθώ στην Ύδρα. Ξαφνικά, απρόσμενα, μαγικά -ανοιγοκλείνοντας, ίσως, τα μάτια.
Να κοιτάξω τον πιο γαλάζιο ουρανό και να με τυφλώσει, σχεδόν όσο το χρώμα των ματιών του -και, ξέρεις, μοιάζουν αυτά τα δυο χρώματα πολύ.
Θέλω να πάω στη θάλασσα ή να κάνω μια ατέλειωτη βόλτα κάτω απ'τη λιακάδα του Ιούνη -και κάθε μέρα να είναι Παρασκευή, όπως στο τραγούδι των Cure.
Και δεν θα με νοιάζει τι ώρα είναι, τι μέρα, τι έτος -πόσων χρονών είμαι, πόσα λάθη έχω κάνει ή πόσοι φόβοι με νίκησαν. Θα γράφω ατέλειωτες σελίδες σε πολύχρωμα τετράδια και θ' αναπνέω απ' τα χαμόγελά του.
Θα πιστεύω τον James Matthew Barrie πως "τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα, μόνο αν ευχόμαστε αρκετά δυνατά -μπορείς να έχεις οτιδήποτε στη ζωή, αρκεί να θυσιάσεις όλα τ'άλλα για χάρη του". Εδώ επινόησε τη Χώρα του Ποτέ -λες, δεν μπορεί, ένα δίκιο θα το έχει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου