Χιονίζει. Δηλαδή, λιγάκι. Η θερμοκρασία είναι 2-3 βαθμούς πάνω απ'το μηδέν κι αυτό, προσωπικά, με τρομοκρατεί, γιατί δεν έχω αντοχή στο κρύο. Χθες, περπάτησα μέχρι το σπίτι, με την κουκούλα μου τραβηγμένη κάτω, το κασκόλ μου στριμωγμένο πάνω -έτσι που φαίνονταν μόνο τα μάτια μου- και με κάθε μυ του προσώπου μου να έχει παγώσει και να μη νιώθει τίποτα, παρά μόνο τους κόκκους απ'το χιονάκι, που έπεφταν στα μάτια μου.
Καλύτερα να παγώνει το χαμόγελό σου απ'το χιόνι, παρά απ'τη θλίψη. Γιατί περισσότερο κρυώνω μέσα μου. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη και πιο καταστροφική παγωνιά.
Σήμερα ξύπνησα -με δυσκολία μεν, αλλά τα κατάφερα- κουκουλώθηκα με την πιο κόκκινη κουβέρτα μου και προσπαθώ να βρω τρόπους επικοινωνίας με τη Διοικητική Δικονομία, μήπως την καταλάβω λιγάκι. Μέχρι στιγμής, έχουμε σοβαρότατη ασυμφωνία χαρακτήρων.
Το μάτι μου πέφτει συνεχώς στο χιόνι έξω απ'το παράθυρό μου. Έχει και ήλιο. Αυτό μου αρέσει ακόμη περισσότερο -η ίδια η φύση αποδεικνύει πως ό,τι φαίνεται δεν είναι, πως ο ήλιος δεν συνεπάγεται τη ζεστασιά και πως, αν το θες, απολαμβάνεις κάθε έκφανσή της: κάθε καιρικό φαινόμενο και κάθε σημείο των καιρών.
Ονειρεύομαι την Ύδρα και κάνω ένα σύντομο και νοερό ταξίδι εκεί -διαρκεί όσο δυο καρδιοχτύπια μου. Το soundtrack της ημέρας και της διάθεσής μου, πλαισιώνουν οι Your Hand in Mine, ο ήχος του βιολιού της Nefeli Walking Undercover, κάτι από Leόn -για να χαμογελάσει ενστικτωδώς η ψυχή μου- μα λίγο παραπάνω τα τραγούδια του Into the Wild. Κάτι η μαγεία στη χροιά του Eddie Vedder, κάτι η ιδέα της δραπέτευσης -έχω ήδη φυγεί μακριά.
Καλημέρα.
Καλύτερα να παγώνει το χαμόγελό σου απ'το χιόνι, παρά απ'τη θλίψη. Γιατί περισσότερο κρυώνω μέσα μου. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη και πιο καταστροφική παγωνιά.
Σήμερα ξύπνησα -με δυσκολία μεν, αλλά τα κατάφερα- κουκουλώθηκα με την πιο κόκκινη κουβέρτα μου και προσπαθώ να βρω τρόπους επικοινωνίας με τη Διοικητική Δικονομία, μήπως την καταλάβω λιγάκι. Μέχρι στιγμής, έχουμε σοβαρότατη ασυμφωνία χαρακτήρων.
Το μάτι μου πέφτει συνεχώς στο χιόνι έξω απ'το παράθυρό μου. Έχει και ήλιο. Αυτό μου αρέσει ακόμη περισσότερο -η ίδια η φύση αποδεικνύει πως ό,τι φαίνεται δεν είναι, πως ο ήλιος δεν συνεπάγεται τη ζεστασιά και πως, αν το θες, απολαμβάνεις κάθε έκφανσή της: κάθε καιρικό φαινόμενο και κάθε σημείο των καιρών.
Ονειρεύομαι την Ύδρα και κάνω ένα σύντομο και νοερό ταξίδι εκεί -διαρκεί όσο δυο καρδιοχτύπια μου. Το soundtrack της ημέρας και της διάθεσής μου, πλαισιώνουν οι Your Hand in Mine, ο ήχος του βιολιού της Nefeli Walking Undercover, κάτι από Leόn -για να χαμογελάσει ενστικτωδώς η ψυχή μου- μα λίγο παραπάνω τα τραγούδια του Into the Wild. Κάτι η μαγεία στη χροιά του Eddie Vedder, κάτι η ιδέα της δραπέτευσης -έχω ήδη φυγεί μακριά.
Καλημέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου