if love is maths and Gates is poor, I never fell in love with you.

-Σε τρομάζει το μέλλον;

-Όχι. Μόνο οι άνθρωποι που θα είναι εκεί.

-Γιατί;

-Γιατί δεν ξέρω ποιοι θα έχουν φύγει, ποιοι θα έχουν αντικατασταθεί και ποιοι θα έχουν αλλάξει.

Όταν η ψυχή μου χάνει το φως και τα χρώματά της, κλέβω λίγο γαλάζιο από κάποιο ποίημα που αγάπησα και βάφω λιγάκι τα όνειρά μου και τα ξεγελώ. Να, όπως τώρα. Με γαληνεύει ο ήχος του βιολιού κι εκείνος της φωνής σου. Φεύγω μακριά, κρατώντας σου το χέρι κι είναι το πιο σύντομο και το πιο μεγάλο ταξίδι που έχω κάνει ποτέ. Θυμάμαι έναν στίχο σκονισμένο και τον ψιθυρίζω και νιώθω πως είσαι εδώ. Και μάλλον είσαι. Μαζεύω στιγμές, τις απαριθμώ και τις φυλάω μαζί με τ'αμέτρητα φύλλα χαρτί που έχω χαλάσει γράφοντας γι'αγάπη. Ζητιανεύω έμπνευση και υπόσχομαι στον εαυτό μου να μη δακρύσω ξανά. Και, ξέρεις, το καταφέρνω -σχεδόν πάντα.