Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

oh, baby, can't you see? -it's shining just for you.

Ξύπνησε, σηκώθηκε βαριεστημένα απ'το κρεβάτι, σκέφτηκε πόσο θα ήθελε να είχε ακόμη δύο ώρες ύπνου. Θυμήθηκε πως τον ονειρεύτηκε. Ξανά. Θυμήθηκε, επίσης, ότι είναι χειρότερο που τον ονειρεύεται κι όταν τα μάτια της είναι ανοιχτά. Ευχήθηκε να είχε περισσότερο καφέ στην κούπα της, περισσότερη διάθεση για διάβασμα, πιο πολλά χαμόγελα στην καρδιά της. Κοίταξε έξω απ'το παράθυρο, σύγκρινε το κρύο έξω απ'το τζάμι μ'εκείνο μέσα της, της ήρθε στο νου το μυστικό του Μικρού Πρίγκιπα και χαμογέλασε αχνά. "Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά -η ουσία δεν φαίνεται με τα μάτια". Άκουσε She&Him και λίγο Black Keys κι ένιωσε να θολώνουν τα μάτια της και πετάρισε τα βλέφαρα να σβήσει τα δάκρυα πριν τρέξουν, μαζί και τις κακές σκέψεις και να προσποιηθεί πως, ε, δεν έγινε και τίποτα. Μίλησε στο τηλέφωνο, με το πιο πλατύ και πιο νεκρό χαμόγελο στα χείλη της μήπως πείσει τη φίλη της στην άλλη άκρη της γραμμής πως όλα ήταν εντάξει. Ίσως και να το πέτυχε. Έμεινε μετέωρη πάνω απ'το ανοιχτό βιβλίο, χρωμάτισε δυο-τρεις γραμμές, σχεδόν μηχανικά. Κοίταξε τις λέξεις, επικεντρώθηκε σε όσες της ήταν πιο γνώριμες και ικέτεψε τον εαυτό της να συγκεντρωθεί. Έκλεισε το βιβλίο, περπάτησε στο άδειο σπίτι, έβαλε να δει μια ταινία -έτσι, για να αποκτήσει μια αφορμή και μια δικαιολογία να συγκινηθεί χωρίς ενοχές και σχεδόν το πίστεψε και η ίδια ότι το θέαμα στην οθόνη μπροστά της ήταν ο λόγος που έκλαιγε. Έγραψε στο πολύχρωμο τετράδιο με το σκληρό εξώφυλλο -εκείνο με τις ανάγλυφες γάτες και το περίεργο κλείσιμο, να βγουν από μέσα της όσα έλεγε σ'εκείνον αν ήταν δίπλα της. Κατάλαβε πως το χαρτί θα είναι πάντα ένα καταφύγιο, ποτέ, όμως, δεν θα την εμπνεύσει όσο το χρώμα των ματιών του. Αναστέναξε, δεν θυμήθηκε να ξεχάσει, έψαξε με το πιο εξεταστικό της βλέμμα ένα πεφταστέρι να ευχηθεί, μα τα σύννεφα τα είχαν κρύψει όλα κι έτσι έκλεισε το παράθυρο κι έκανε, παρόλα αυτά την ευχή της. Άναψε το κερί που μυρίζει πικραμύγδαλο, διάβασε ένα ποίημα του Μπουκόβσκι, έκλεισε τα μάτια για να διώξει τη ζαλάδα απ'το κεφάλι της και την εικόνα του απ'την ψυχή της. Αποκοιμήθηκε.



2 σχόλια:

  1. Μου κάνει εντύπωση που δε βλέπω πουθενά σχόλια. Μ'αρέσει ο τρόπος που γράφεις, μ'αρέσουν οι She & Him οι Killers και οι Black Keys, και πάνω απ'όλα νιώθω πως σε καταλαβαίνω. Ξέρω δε λέει και πολλά αυτό, δε βοηθάει σε τίποτα. But it's all i've got...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'έυχαριστώ! Κι όμως, βοηθάει να νιώθεις πως κάποιος καταλαβαίνει -νιώθεις για μια στιγμή πιο ανθρώπινος και λιγότερο μόνος.
      "I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel." -Maya Angelou

      Διαγραφή