Τρίτη, 23 Μαρτίου 2010 -Θέατρο Χώρα.
Η πρώτη φορά που πήγα μόνη μου στο θέατρο. Ήθελα όμως τόσο πολύ να δω την παράσταση αυτήν, που δε με πτόησε τίποτα. Εμπειρία.
Όπως, εμπειρία αποτέλεσε και η παράσταση καθεαυτή.
6 συγγραφείς, 6 σκηνοθέτες, 20 ηθοποιοί και μόλις 24 ώρες για να δημιουργήσουν από το μηδέν μια θεατρική παράσταση, αποτελούμενη από έξι μονόπρακτα, των 15-20 λεπτών.Ο εικοσιτετράωρος μαραθώνιος των συντελεστών ξεκίνησε το βράδυ της Δευτέρας, όταν συγκεντρώθηκαν όλοι στο θέατρο Χώρα. Οι ηθοποιοί είχαν φέρει μαζί τους ένα αντικείμενο και ένα κοστούμι, που αποτέλεσαν την πηγή έμπνευσης για τους συγγραφείς, οι οποίοι διάλεξαν 3-4 ηθοποιούς για το δημιούργημά τους. Ηθοποιοί και σκηνοθέτες αποχώρησαν και οι συγγραφείς άρχισαν αμέσως να γράφουν, αφού είχαν χρόνο μέχρι τις 6 το πρωί της Τρίτης!
Στις 8 το πρωί, οι σκηνοθέτες έφθασαν στο θέατρο και επέλεξαν το κείμενο που ήθελαν να σκηνοθετήσουν, χωρίς να γνωρίζουν ούτε το συγγραφέα, ούτε και τους ηθοποιούς, ώστε να μην επηρεαστούν καθόλου. Στις 9, με την άφιξη και των ηθοποιών, ξεκίνησαν οι πρόβες, που διήρκεσαν μέχρι αργά το απόγευμα.
Δώδεκα ώρες αργότερα -και, βέβαια, 24 ώρες μετά την πρώτη συνάντηση των συντελεστών- η αυλαία έπεσε και η παράσταση παρουσιάστηκε στο κοινό για πρώτη και τελευταία φορά -ίσως αυτό ήταν και το πιο ενδιαφέρον.
Το πρώτο μονόπρακτο, που έθεσε τον πήχυ ψηλά για τα υπόλοιπα, ήταν αυτό της Λένας Διβάνη, με τίτλο “Ιουλιέτα Καπουλέτι- Καρακωνστάνογλου”, σε σκηνοθεσία Βαρδή Μαρινάκη. Πρωταγωνίστησαν οι: Δήμητρα Ματσούκα, Θάνος Αλεξίου και Πέπη Μοσχοβάκου, με ερμηνείες που εξασφάλισαν την προσοχή του κοινού και χάρισαν γέλιο σε πολλά σημεία του έργου.
Η συνέχεια ήταν εξίσου δυναμική με την αρχή: Το “Dream a Little Dream of Me” του Αλέξη Σταμάτη, κράτησε σε αγωνία τους θεατές ως το τελευταίο λεπτό. Η λύση του μυστηρίου που ταλάνιζε σε όλο το έργο πρωταγωνιστές και κοινό, έφερε στο φως τραγικά γεγονότα, που όμως ενδύθηκαν το γλυκό περίβλημα ενός γνώριμου τραγουδιού. Το έργο ήταν σε σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου, με τους Δημήτρη Μακαλιά, Μιχάλη Οικονόμου, Δανάη Παπουτσή.
Ακολούθησε το “Για Χαστούκια” του Χρήστου Χωμενίδη, το οποίο σκηνοθέτησε η Μαρία-Λουϊζα Παπαδοπούλου. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έκλεψε την παράσταση με μια εξαιρετική ερμηνεία. Μαζί του, η Σύνθια Μπατσή και η Yukiko Κροντηρά.
Μετά το σύντομο διάλειμμα, ακολούθησαν τα τρία ακόμη μονόπρακτα.
Σειρά είχε το “Pop” του Γιώργου Ηλιόπουλου, με τους Χριστίνα Κωστάκου, Έλενα Μαυρίδου, Ειρήνη Μπαλτά, Γιώργο Πούλη, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη. Το κείμενο του Γιώργου Ηλιόπουλου είχε σκοπό να περάσει σημαντικά μηνύματα, προτρέποντας έμμεσα το θεατή να ψάξει πίσω από τις λέξεις, τους διαλόγους και την εικόνα.
Προτελευταίο στη σειρά, πρώτο όμως στις δικές μου εντυπώσεις, “Το σύνδρομο Μποαμπντίλ” του Απόστολου Δοξιάδη. Το έργο σκηνοθέτησε η Γιολάντα Μαρκοπούλου και πρωταγωνίστησαν οι: Μάνος Κανναβός (δεν θα σχολιάσω τίποτα για την ερμηνεία του, ό,τι και να πω θα είναι λίγο -απλά συγκλονιστικός ηθοποιός), Δανάη Σκιάδη, Κατερίνα Μισιχρόνη και Μαρία Τσαρούχα (σε κάποια σημεία συγκινητική!). Ίσως το πληρέστερο από όλες τις απόψεις έργο της βραδιάς (εντούτοις, γούστα είναι αυτά και περί ορέξεως... -αν σε όλους άρεσαν τα ίδια, η ζωή θα ήταν υπερβολικά μονότονη).
Η ενδιαφέρουσα αυτή βραδιά, έκλεισε με το έργο του Βασίλη Κατσικονούρη, “Η μέρα που πέθανε ο Έλβις”. Πολύ καλές οι ερμηνείες των τριών ηθοποιών (Τάσος Πυργιέρης, Κώστας Φλωκατούλας, Μαρία Τσιμά), όπως και η σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα.
Αυτό ήταν, εν ολίγοις, το περιεχόμενο του 24-hour plays, το οποίο σίγουρα δεν περιγράφεται σε λίγες μόνο γραμμές. Η παρακολούθηση της παράστασης -και, σίγουρα, ακόμη περισσότερο η δημιουργία της από τους συντελεστές- ήταν κάτι μοναδικό.
Ήταν 24 ώρες, στις οποίες συνοψίστηκαν και προβλήθηκαν τα ωραία και τα δύσκολα της τέχνης: η πίεση, η δημιουργία, το παιγνιώδες στοιχείο της...
Η πρώτη φορά που πήγα μόνη μου στο θέατρο. Ήθελα όμως τόσο πολύ να δω την παράσταση αυτήν, που δε με πτόησε τίποτα. Εμπειρία.
Όπως, εμπειρία αποτέλεσε και η παράσταση καθεαυτή.
6 συγγραφείς, 6 σκηνοθέτες, 20 ηθοποιοί και μόλις 24 ώρες για να δημιουργήσουν από το μηδέν μια θεατρική παράσταση, αποτελούμενη από έξι μονόπρακτα, των 15-20 λεπτών.Ο εικοσιτετράωρος μαραθώνιος των συντελεστών ξεκίνησε το βράδυ της Δευτέρας, όταν συγκεντρώθηκαν όλοι στο θέατρο Χώρα. Οι ηθοποιοί είχαν φέρει μαζί τους ένα αντικείμενο και ένα κοστούμι, που αποτέλεσαν την πηγή έμπνευσης για τους συγγραφείς, οι οποίοι διάλεξαν 3-4 ηθοποιούς για το δημιούργημά τους. Ηθοποιοί και σκηνοθέτες αποχώρησαν και οι συγγραφείς άρχισαν αμέσως να γράφουν, αφού είχαν χρόνο μέχρι τις 6 το πρωί της Τρίτης!
Στις 8 το πρωί, οι σκηνοθέτες έφθασαν στο θέατρο και επέλεξαν το κείμενο που ήθελαν να σκηνοθετήσουν, χωρίς να γνωρίζουν ούτε το συγγραφέα, ούτε και τους ηθοποιούς, ώστε να μην επηρεαστούν καθόλου. Στις 9, με την άφιξη και των ηθοποιών, ξεκίνησαν οι πρόβες, που διήρκεσαν μέχρι αργά το απόγευμα.
Δώδεκα ώρες αργότερα -και, βέβαια, 24 ώρες μετά την πρώτη συνάντηση των συντελεστών- η αυλαία έπεσε και η παράσταση παρουσιάστηκε στο κοινό για πρώτη και τελευταία φορά -ίσως αυτό ήταν και το πιο ενδιαφέρον.
Το πρώτο μονόπρακτο, που έθεσε τον πήχυ ψηλά για τα υπόλοιπα, ήταν αυτό της Λένας Διβάνη, με τίτλο “Ιουλιέτα Καπουλέτι- Καρακωνστάνογλου”, σε σκηνοθεσία Βαρδή Μαρινάκη. Πρωταγωνίστησαν οι: Δήμητρα Ματσούκα, Θάνος Αλεξίου και Πέπη Μοσχοβάκου, με ερμηνείες που εξασφάλισαν την προσοχή του κοινού και χάρισαν γέλιο σε πολλά σημεία του έργου.
Η συνέχεια ήταν εξίσου δυναμική με την αρχή: Το “Dream a Little Dream of Me” του Αλέξη Σταμάτη, κράτησε σε αγωνία τους θεατές ως το τελευταίο λεπτό. Η λύση του μυστηρίου που ταλάνιζε σε όλο το έργο πρωταγωνιστές και κοινό, έφερε στο φως τραγικά γεγονότα, που όμως ενδύθηκαν το γλυκό περίβλημα ενός γνώριμου τραγουδιού. Το έργο ήταν σε σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου, με τους Δημήτρη Μακαλιά, Μιχάλη Οικονόμου, Δανάη Παπουτσή.
Ακολούθησε το “Για Χαστούκια” του Χρήστου Χωμενίδη, το οποίο σκηνοθέτησε η Μαρία-Λουϊζα Παπαδοπούλου. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έκλεψε την παράσταση με μια εξαιρετική ερμηνεία. Μαζί του, η Σύνθια Μπατσή και η Yukiko Κροντηρά.
Μετά το σύντομο διάλειμμα, ακολούθησαν τα τρία ακόμη μονόπρακτα.
Σειρά είχε το “Pop” του Γιώργου Ηλιόπουλου, με τους Χριστίνα Κωστάκου, Έλενα Μαυρίδου, Ειρήνη Μπαλτά, Γιώργο Πούλη, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη. Το κείμενο του Γιώργου Ηλιόπουλου είχε σκοπό να περάσει σημαντικά μηνύματα, προτρέποντας έμμεσα το θεατή να ψάξει πίσω από τις λέξεις, τους διαλόγους και την εικόνα.
Προτελευταίο στη σειρά, πρώτο όμως στις δικές μου εντυπώσεις, “Το σύνδρομο Μποαμπντίλ” του Απόστολου Δοξιάδη. Το έργο σκηνοθέτησε η Γιολάντα Μαρκοπούλου και πρωταγωνίστησαν οι: Μάνος Κανναβός (δεν θα σχολιάσω τίποτα για την ερμηνεία του, ό,τι και να πω θα είναι λίγο -απλά συγκλονιστικός ηθοποιός), Δανάη Σκιάδη, Κατερίνα Μισιχρόνη και Μαρία Τσαρούχα (σε κάποια σημεία συγκινητική!). Ίσως το πληρέστερο από όλες τις απόψεις έργο της βραδιάς (εντούτοις, γούστα είναι αυτά και περί ορέξεως... -αν σε όλους άρεσαν τα ίδια, η ζωή θα ήταν υπερβολικά μονότονη).
Η ενδιαφέρουσα αυτή βραδιά, έκλεισε με το έργο του Βασίλη Κατσικονούρη, “Η μέρα που πέθανε ο Έλβις”. Πολύ καλές οι ερμηνείες των τριών ηθοποιών (Τάσος Πυργιέρης, Κώστας Φλωκατούλας, Μαρία Τσιμά), όπως και η σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα.
Αυτό ήταν, εν ολίγοις, το περιεχόμενο του 24-hour plays, το οποίο σίγουρα δεν περιγράφεται σε λίγες μόνο γραμμές. Η παρακολούθηση της παράστασης -και, σίγουρα, ακόμη περισσότερο η δημιουργία της από τους συντελεστές- ήταν κάτι μοναδικό.
Ήταν 24 ώρες, στις οποίες συνοψίστηκαν και προβλήθηκαν τα ωραία και τα δύσκολα της τέχνης: η πίεση, η δημιουργία, το παιγνιώδες στοιχείο της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου