Ακούω την αγάπη... Και δεν ακούω τις σκέψεις μου.

Έχει μπει στο repeat του μυαλού μου αυτό το τραγούδι και δε λέει να σταματήσει. Ίσως επειδή μου ταιριάζει ο ρόλος του ως κατάλληλου soundtrack αυτών των ημερών.
Ίσως γιατί κι εγώ...
Ακούω τους ανοιξιάτικους ήχους, που έφθασαν στην ώρα τους αυτή τη χρονιά.
Ακούω Τρύπες.
Ακούω τη μελωδία που λανθάνει πίσω από κάθε συναίσθημα.
Κυρίως όμως,
"ακούω την αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου".
Και μάλλον είναι καλύτερα έτσι. Αυτή η ανοιξιάτικη τάση του να αφαιρούμαι, δεν είναι πάντα κατακριτέα.
Γιατί συχνά οι σκέψεις μας και οι διεξοδικές μας αναλύσεις μπορούν να περιμένουν. Συνήθως, βέβαια, το ξεχνάμε αυτό -και το ξαναθυμόμαστε την άνοιξη.
Τα όνειρα είναι πιο γλυκά σε φόντο ανοιξιάτικο...