Ομολογώ ότι πήγα να δω αυτήν την παράσταση για λάθος λόγους -ίσως σε μια πιο λίγο πιο επιτηδευμένη έκφανση του "είδα φως και μπήκα". Στο θέατρο όμως -και, γενικότερα, στην τέχνη- δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Επομένως, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος και παραμερίζοντας όλα τα υπόλοιπα -που δεν αποτελούν παρά το τεχνικό μέρος, εν προκειμένω και το περιττό- μπορώ να πω ότι η παράσταση με ενθουσίασε.
Δεν ήταν αυτό που περίμενα -μάλλον γιατί η εικόνα του τι περίμενα ήταν ακόμη θαμπή και την ξεθόλωσε η παράσταση καθεαυτή πριν το επιχειρήσουν οι όποιες εικασίες μου. Και δεν ήταν αυτό που περίμενα, γιατί ήταν κάτι καλύτερο.
Τέσσερις άνθρωποι στην Αθήνα του σήμερα, οι ζωές των οποίων κινούνται παράλληλα και, κάποιες φορές, τέμνονται, παρόλα αυτά ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του όσο προχωράνε τα επίπεδα του παιχνιδιού της ζωής. Μέσα από διαλόγους καθημερινούς και ζωντανούς, ο χαρακτήρας καθενός από τους ήρωες ξεδιπλώνεται και αποκαλύπτονται αδυναμίες, συμβιβασμοί, λάθη και μυστικά.
Με τρόπο απλό, λοιπόν, μαρτυράται ο ρόλος των συμπτώσεων, η λεπτή γραμμή που χωρίζει θύτες και θύματα, οι ακρογωνιαίοι λίθοι των σημερινών σχέσεων, ο αντίκτυπος των "μεταξύ σοβαρού και αστείου" πράξεων και πρωτοβουλιών.
Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Γιώργος Παλούμπης, εναρμονίζει το ρεαλισμό με το χιούμορ, χρησιμοποιώντας τα ως όπλα για μια απώτερη φιλοσοφική προσέγγιση της αλήθειας των ανθρώπινων σχέσεων. Οι τέσσερις πρωταγωνιστές (Μάνος Κανναβός, Θάνος Αλεξίου, Εκάβη Ντούμα, Ειρήνη Μαργαρίτη) επιβεβαιώνουν με τις εξαιρετικές τους ερμηνείες την υψηλή ποιότητα που ήδη εγγυήθηκε η "πρώτη ύλη" -το σενάριο και η σκηνοθεσία.
Μια παράσταση που ξεφεύγει από το κλισέ του να αποκρύπτει τα κλισέ μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου