farewell.

     Έχω πει πολλές φορές "τέλος" -κι άλλες τόσες "είμαι καλά τώρα, είμαι μια χαρά". Κι όμως, δεν ήμουν καλά-μια χαρά, γι' αυτό ακριβώς δεν ίσχυε και το τέλος.

     Τα σημαντικά γεγονότα, λένε, συμβαίνουν τη στιγμή που δεν τα περιμένεις. Κι όσο κι αν μ' ενοχλεί να επιβεβαιώνω κοινότοπες -πληκτικές σχεδόν- φράσεις, αναγκάζομαι για μία ακόμη φορά να το κάνω. Έτσι ακριβώς, ξημέρωσε ένα πρωί διαφορετικό από τ' άλλα. Ήμουν πιο αποφασισμένη, πιο δυνατή, μια στάλα λιγότερο φοβισμένη και πολύ ανυπόμονη για τη συνέχεια, η οποία ήταν -και παραμένει- για πρώτη φορά, μετά από καιρό, άγνωστη. Άργησα να γυρίσω τη σελίδα στο βιβλίο των σκέψεών μου, μα τώρα που το έκανα, ξέρω πως δεν υπάρχει γυρισμός και ούτε τον θέλω -μπορώ να σ'το υποσχεθώ.

     Χρειάστηκε πολύς χρόνος, μερικά υγρά βλέμματα, χαρτί και μελάνι, τα αγαπημένα μου ακούσματα και η χαμένη μου λογική, για να καταφέρω το (εσφαλμένα θεωρηθέν ως) ακατόρθωτο.

     Ίσως, λοιπόν, να σου γράφω για τελευταία φορά. Είναι η πολλοστή φορά που χρησιμοποιώ τη φράση αυτήν σε γραπτό και η πρώτη φορά που βάζω μπροστά το "ίσως". Ειρωνεία; Ανασφάλεια θα το έλεγα. Ανασφάλεια για το άγνωστο που ακολουθεί, γιατί ξέρω ότι, κατά πάσα πιθανότητα, η συνεκφορά αυτή, ανταποκρίνεται σήμερα στην αλήθεια. Κι είναι δύσκολο να φανταστώ πως, από 'δω και πέρα, δεν θα έχω στο νου το δικό σου πρόσωπο, κρυμμένο πίσω απ' όλα τα ρήματα σε β' ενικό και μπροστά από κάθε "εσύ". Κι είναι δύσκολο να γράφω για συναισθήματα που δεν θα 'χουν για προορισμό εσένα. Μα, ξέρεις, πως ποτέ δεν μ'άρεσαν τα εύκολα...

     Ξέρεις, δεν έχουν πόνο μέσα τους οι σημερινές γραμμές, ούτε κι αγάπη πια -λες γι' αυτό να βγαίνει το κείμενο τόσο άσχημο; Ας είναι.

     Οι σημερινές γραμμές δεν έχουν συναίσθημα -μόνο το πρόσωπό σου στην καρδιά μου και τη διαβεβαίωση πως θα σε θυμάμαι, όπως μου είχες ζητήσει κάπως/κάποτε.

     Οι σημερινές γραμμές είναι ένας αποχαιρετισμός. Κι απ' τη μία χαίρομαι που δεν νιώθω τίποτα, γράφοντας. Κι απ' την άλλη, λυπάμαι για σένα, που χάθηκε εκείνο το κορίτσι που δάκρυζε και γέμιζε φύλλα χαρτί με τις σκέψεις της στ'όνομα της ψυχής σου. Ίσως βρεθεί μια άλλη, με πιο γελαστό βλέμμα και πιο γαλάζια όνειρα -δεν θα μάθω ποτέ.

     Δεν θα πω "εις το επανιδείν", γιατί ποτέ δεν γράφω ψέματα. Θα κλείσω με μουσική, γιατί δεν είμαι πια για επιλόγους -στέρεψα από ευχές για αυτό το "εσύ". Καλή άνοιξη.