18:50

Η αγαπημένη μου εναλλαγή χρωμάτων στην πόλη ξεκινά στις 18:50 και διαρκεί μισή ώρα. Από τη στιγμή που ο ουρανός είναι ακόμη φωτεινός και τα πορτοκαλί φώτα του δρόμου ανάβουν πριν το σκοτάδι: προληπτικά, πλεοναστικά και καθησυχαστικά για κάθε περαστικό -οδηγό, ποδηλάτη, πεζό ή επιβάτη του παλιού και παραδοσιακού τραμ της πόλης. Από εκείνη τη στιγμή, που το γαλάζιο βαθαίνει και γίνεται μπλε και καθρεφτίζεται στα νερά, στα τζάμια και στα βλέμματα. Κι η πόλη πορτοκαλίζει αυτόφωτα και είναι ζεστή και γήινη και ζωντανή και ετερόφωτα ονειρική απ' το χρώμα και τους αντικατοπτρισμούς τ'ουρανού της.

Και θες να κρατήσεις στη σκέψη σου εκείνη τη στιγμή, εκείνο το χρωμα που μόνο βαθαίνει, την πόλη που μοιάζει καινούργια σε κάθε απόχρωσή του, τα πρόσωπα που εναλλάσσονται γρήγορα, όσο μια εκπνοή. Και θυμάσαι ότι οι πόλεις είναι φτιαγμένες από μικρές ιστορίες και προσπαθείς να φυλάξεις τις δικές σου και να φτιάξεις καινούργιες, τόσες που να χάνεις το μέτρημα. Κι αναρωτιέσαι πόσες ιστορίες μοιράζονται το ίδιο φόντο με τις δικές σου και πόσες ακόμη γεννιούνται αυτήν ακριβώς τη στιγμή -δίπλα σου, στην επόμενη στάση του τραμ ή σε τόπους που τώρα θα 'ναι ακόμη μεσημέρι και κάποιος ακόμη θα παρατηρεί τις ηλιαχτίδες που ακόμη δεν θα 'χουν κρυφτεί. Και κάπου, κάποιος, ψάχνει έμπνευση· από εκείνο το γαλήνιο φως, από την αρμονία των χρωμάτων κι απ' την πιο υπερρεαλιστική ανάμνηση.

Κι αναπνέεις πιο αργά και πιο συνειδητά και βγάζεις εκείνη τη φωτογραφία και φυλάς εκείνη τη σκέψη και ψάχνεις να βρεις ποιον ποιητή σου θυμίζει εκείνο το στιχάκι και αδυνατείς να καταλάβεις αν θολώνουν τα φώτα ή τα μάτια σου.

no more talk could take me from this pain I'm in.

Πόσες μέρες έμειναν; 6 και σήμερα.

Πότε ήταν που σου έλεγα "Σε 5,5 μήνες φεύγω -όχι αύριο";

Ε, τώρα πλησιάζει αυτό το "αύριο". Και θέλω να φύγω. Και φοβάμαι να φύγω. Και σκέφτομαι την Ισπανία. Και σκέφτομαι την Ύδρα. Και σκέφτομαι εσένα. Και βάζω ν'ακούσω Black Keys -ύστερα από καιρό...

.

     Άργησε να ξυπνήσει. Σηκώθηκε βαριεστημένα κι έτρεξε να κοιτάξει έξω απ'το παράθυρο -τα παντζούρια μισάνοιχτα και τα μάτια της μισόκλειστα. Ήλιος με βροχή. Την μπέρδευε αυτός ο καιρός και δεν ήξερε τι να φορέσει -όπως την μπέρδευε το μέσα της και δεν ήξερε τι να νιώσει. Φόρεσε καλοκαιρινή μπλούζα με χειμωνιάτικο πανωφόρι. Ένιωσε λίγο μόνη. Στάθηκε μπροστά απ'τον καθρέφτη κι άρχισε να στρώνει με το χέρι τις μπούκλες της. Με προσήλωση, για να αποπροσανατολίσει τις σκέψεις της. Το πέτυχε.

   Περπάτησε γρήγορα μέχρι τη στάση. Στριμώχτηκε στο λεωφορείο, το πόδι της πιέστηκε στο πεζουλάκι δίπλα απ'τη γαλαρία, τσαλακώθηκε το χειμωνιάτικο πανωφόρι κι εκείνη μόνο ξεφύσαγε, να θυμάται κάπου-κάπου ότι έχει ακόμα ανάσα.

     Πήγε στη σχολή, μίλησε με αγνώστους, που έγιναν γνωστοί κι ίσως κάποια μέρα τους χαιρετάει με μια αγκαλιά, όπως τις φίλες της -σκέφτηκε και χαμογέλασε. Φόρεσε το χαμόγελό της το καθημερινό -να ξεκλέψει την προσοχή απ'τα σύννεφα στα μάτια της- και πάνω απ'το ψευτικό γεννιόταν κάθε τόσο ένα αληθινό και κάποτε γελούσε -και τότε γινόταν για λίγο όμορφη. Τσίνισε που της ανέφεραν τ'όνομά του και κοίταξε αλλού, μήπως το κρύψει -μήπως κρυφτεί.

     Ταξίδεψε με τη μουσική απ' τα ακουστικά της, συνάντησε γνωστούς στο γυρισμό -ένα σωρό, έγραψε ισπανικά, ονειρεύτηκε στα ισπανικά. Έφυγε τρέχοντας απ'το σπίτι, να μην αργήσει στο μάθημα. Την κατάβρεξε ένα αυτοκίνητο, που πέρασε τρέχοντας μια λακούβα με παλιόνερα. "Μαλάκα" φώναξε. Την άκουσαν μόνο οι περαστικοί, μα το είπε για να το πει. Το παντελόνι της έγινε πουά απ'το νερό, μα είχε ζέστη εκείνη την ώρα και, μέχρι να φτάσει στο φροντιστήριο, στέγνωσε. Μίλησε ισπανικά, σκέφτηκε στα ισπανικά. Περπάτησε μέχρι το σπίτι. Μίλησε με τη φίλη της. "Χαίρομαι που έχουμε η μία την άλλη" διάβασε στην οθόνη του υπολογιστή της. Ένιωθε το ίδιο. Χαμογέλασε. Ένα τελευταίο ρεφραίν πριν πέσει για ύπνο. Άκουσε ισπανικά, αγάπησε στα ισπανικά. Αποκοιμήθηκε.