the beginning is the end is the beginning.

Ποτέ δεν με ενθουσίαζαν οι καινούργιες αρχές. Κάθε αρχή προϋποθέτει ένα τέλος, με το οποίο είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη αφού χωρίς αυτό, δεν θα είχε γεννηθεί ποτέ. Τέλος εποχής, τέλος κατάστασης, ιστορίας, ακόμη κι ενός τραγουδιού. Κι ύστερα η αρχή, που λέγαμε -αρχή νέας εποχής, νέας κατάστασης, νέας ιστορίας, του επόμενου τραγουδιού στο shuffle. Κι όλα αυτά, μ' έναν κοινό παρονομαστή, που δεν ξέρω αν τον αγαπώ περισσότερο απ' όσο τον φοβάμαι: αλλαγές.

Οι αλλαγές είναι δίκοπο μαχαίρι: αφενός, σου επιτρέπουν να έρθεις σε επαφή με νέα πράγματα, που θα σου έμεναν για πάντα άγνωστα αν πορευόσουν δίχως θάρρος γι' αυτές, αφετέρου, σε παίρνουν μακριά από όσα αγάπησες.

Ο χρόνος, όμως, είναι σοφός. Φθείρει μόνο όσα δεν ήταν αρκετά δυνατά για να μείνουν για πάντα δίπλα σου. Κι αυτό μου θυμίζει την αξία του να ζούμε το παρόν και να απολαμβάνουμε αυτήν εδώ τη στιγμή, γιατί είναι η μοναδική που ξέρουμε πως έχουμε δικιά μας.

Ό,τι τελειώνει, το φυλάει η μνήμη μου, μα δεν πρόκειται να το κυνηγήσω ξανά, γιατί έκανε τον κύκλο του -εξου κι ο αριστοτελικός ορισμός περί ολοκληρώσεως. Ό,τι αρχίζει, το ζω πριν σβήσει και χαθεί από δίπλα μου -γιατί τότε θα είναι πια αργά για ευχές.  Τις αλλαγές, πάλι, τις χρωματίζω με λίγη μουσική. Να, σήμερα ακούω Smashing Pumpkins. Κι ο κόσμος γίνεται φωτεινότερος -τόσο, που δεν προλαβαίνω να σκεφτώ το αύριο.

αποφάσεις.

Ανατρέχοντας στα μέχρι τώρα βιώματά μου, οι μεγάλες αποφάσεις μου, ήταν καθαρά δικό μου θέμα και λαμβάνονταν ανέκαθεν με πειθαρχημένη σκέψη, αλλά αρκετά εύκολα. Δεν βρίσκω κάτι για το οποίο να έχω μετανιώσει κι αυτό για μένα είναι μεγάλη ευτυχία.

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο -εξίσου ανεξήγητο με όσους περιτριγυρίζουν άλλες πτυχές της ζωής μου, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις μικρές αποφάσεις. Μικρές αποφάσεις - μεγάλα πράγματα, ήτοι ένα από τα πιο επώδυνα σχήματα αντίθεσης που υπάρχουν επί γης. Για τις αποφάσεις εκείνες -άμεσα σχετιζόμενες, υποθέτω, με τις περίφημες λεπτομέρειες που καταφέρνουν πάντα να κάνουν τη διαφορά- επιστράτευα φίλους και γνωστούς, ώστε ν' ακούσω κάθε πιθανή γνώμη: τη λογική, τη συναισθηματική, την απρόβλεπτη, την προφανή. Όλες είχαν κάτι να μου προσφέρουν, γιατί προέρχονταν από χείλη οικεία. Παρόλα αυτά, καμιά τους δεν πήγαζε από τη δική μου καρδιά -ίσως εκεί μόνο χόλαιναν και δεν διάλεγα, εν τέλει, καμιά τους. Συχνά αναρωτιέμαι: αφού κάθε φορά κάνω ό,τι υπαγορεύει η δική μου σκέψη, γιατί μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία; Ίσως θέλω απλά να μοιραστώ το βάρος της μικρής μου απόφασης -άλλο ένα σχήμα αντίθεσης, επώδυνο σαν το προηγούμενο- ή μπορεί να περιμένω ν'ακούσω να λέει κάποιος τη σκέψη μου δυνατά. Σαν μια έμμεση επιβεβαίωση ότι η απόφαση που θέλω να πάρω, θα είναι και η σωστή.

Στις μικρές αποφάσεις, όμως, αν υπάρχει σωστό και λάθος -πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω-, τα όριά τους είναι πολύ δυσδιάκριτα για τη μυωπική, εικοσάχρονη εμπειρία μου. Ό,τι και να επιλέξεις, τα αποτελέσματα θα φανούν -καλά ή άσχημα. Ό,τι και να σου πουν, διάλεξε το δρόμο σου, γιατί τα αποτελέσματα αυτά είναι προορισμένα για σένα και μόνο. 

Τις αγαπάω τις μικρές αποφάσεις μου -είτε μου βγήκαν σε καλό είτε όχι. Τις αγαπάω με τον ίδιο τρόπο που αγαπώ τα λάθη μου και πρόσωπα που δεν λένε να φύγουν απ' τη Μνήμη μου κι ας την παρακαλάω να τα διώξει. Όπως αγαπώ τα βράδια της Κυριακής, για τα οποία ο στίχος του Μάλαμα φαντάζει το μόνο παρήγορο. Όπως αγαπώ σελίδες ημερολογίου, που εύχομαι, με έναν έμμεσα αυτοκαταστροφικό συλλογισμό- να διαγραφούν οι γραμμές τους απ'το χαρτί και την καρδιά μου. Γιατί, χωρίς όλα αυτά, θα ήμουν μια ξένη. Κι αυτή η απώλεια θα ήταν πολύ μεγαλύτερη από εκείνες, για τις οποίες δακρύζεις ύστερα από κάθε μικρή απόφαση της ζωής σου.

this is not a love story.

Θα γράψω για εκείνον σήμερα. Όχι επειδή είναι 14 Φεβρουαρίου και χαζομάρες -δεν με αγγίζουν αυτά. Άλλωστε, κοντεύουν μεσάνυχτα.

Όπως και να 'χει, για τη σκέψη μου, κάθε ημερομηνία δεν είναι, παρά ένας αριθμός -μια σελίδα ημερολογίου. Πώς να χωρέσεις τόσα συναισθήματα σε μια σελίδα ημερολογίου; Κάποια ξεφεύγουν και μπλέκονται με ένα αγαπημένο τραγούδι, άλλα ανακατεύονται με μια χούφτα σκονισμένες αναμνήσεις γι' αγάπες που ορφάνεψαν νωρίς. Όσα απομένουν, ανεβαίνουν και λίγο μου θολώνουν το βλέμμα. Κι η μουσική γίνεται όλο και πιο βελούδινη κι απαλή, κι ας μην μπορώ να ξεχωρίσω αν με λυτρώνει περισσότερο απ' όσο με σκοτώνει -"σ'το είπα ότι μου θυμίζει εσένα;" Μάλλον γι' αυτό.

Τόσες γραμμές -τόσες γραμμές για δικά μου συναισθήματα και πάθη, ενώ προλόγισα ότι θα έγραφα για εκείνον. Φυσικά. Ίσως επειδή μόνο έτσι μπορεί να είναι εδώ -"μπορεί να ξεχάσουν τι είπες, αλλά δεν θα ξεχάσουν ποτέ πώς τους έκανες να νιώσουν" είπε ο Buechner και μακάρι να μην ένιωθα τόσο έντονα την αλήθεια του.

Στ' αλήθεια, δεν θυμάμαι πότε είδα τελευταία φορά το πρόσωπό του. Είναι ωραίο μόνο να μετράς τις μέρες αντίστροφα -η αύξουσα σειρά μόνο οδύνη μπορεί να γεννήσει. Σώθηκαν οι αναστεναγμοί, που μέσα τους έπνιγα τη νοσταλγία, σώθηκαν κι οι αναπνοές που είχαν μέσα ελπίδα για τη ματιά του. 

Κι αν με ρωτούσαν τι μ' έκανε να νιώσω, θα έσκυβα το κεφάλι ή θα βιαζόμουν ν' αλλάξω κουβέντα. Γιατί, ο πόνος, η νοσταλγία, η χαρά κι η λύπη, καλύπτονται κι εκτοπίζονται από ένα και μόνο συναίσθημα. Κι αν με φοβίζει κάτι, είναι ότι θα χαθώ κι εκείνος δεν θα προλάβει να τ' ακούσει απ' τη δική μου φωνή.

Αγάπη.

you know your heart is breaking.

Δεν χρειάζεται να το τεκμηριώσω ιδιαίτερα -όταν χρησιμοποιείς τον τίτλο ενός τραγουδιού ως όνομα του blog σου, τότε είναι πρόδηλο πως αυτό αποτελεί καθρέφτισμα του εαυτού σου ή, αν μη τι άλλο, μιας πτυχής του.
Όταν, λοιπόν, πληροφορήθηκα ότι ο Gary Moore "έφυγε" πριν τρεις μέρες, στα 58 του χρόνια, ήξερα ότι πήρε μαζί του και κάτι από μένα. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με λεπτομέρειες για τη ζωή και την πορεία του, για το πώς αναδείχθηκε ή τον τρόπο που άγγιξε κι αντιμετώπισε την επιτυχία.
Τον έμαθα, όμως, μέσα από τα τραγούδια του. Ανατρίχιασα με την κιθάρα του. Δάκρυσα με τη φωνή του. Αγάπησα με την ερμηνεία του. Είναι, επομένως, ανάξιο απορίας το γιατί τα λόγια είναι φτωχά -πολύ φτωχά, σε στιγμές σαν αυτές.

R.I.P, Gary. I've still got the blues for you.