αποφάσεις.

Ανατρέχοντας στα μέχρι τώρα βιώματά μου, οι μεγάλες αποφάσεις μου, ήταν καθαρά δικό μου θέμα και λαμβάνονταν ανέκαθεν με πειθαρχημένη σκέψη, αλλά αρκετά εύκολα. Δεν βρίσκω κάτι για το οποίο να έχω μετανιώσει κι αυτό για μένα είναι μεγάλη ευτυχία.

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο -εξίσου ανεξήγητο με όσους περιτριγυρίζουν άλλες πτυχές της ζωής μου, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις μικρές αποφάσεις. Μικρές αποφάσεις - μεγάλα πράγματα, ήτοι ένα από τα πιο επώδυνα σχήματα αντίθεσης που υπάρχουν επί γης. Για τις αποφάσεις εκείνες -άμεσα σχετιζόμενες, υποθέτω, με τις περίφημες λεπτομέρειες που καταφέρνουν πάντα να κάνουν τη διαφορά- επιστράτευα φίλους και γνωστούς, ώστε ν' ακούσω κάθε πιθανή γνώμη: τη λογική, τη συναισθηματική, την απρόβλεπτη, την προφανή. Όλες είχαν κάτι να μου προσφέρουν, γιατί προέρχονταν από χείλη οικεία. Παρόλα αυτά, καμιά τους δεν πήγαζε από τη δική μου καρδιά -ίσως εκεί μόνο χόλαιναν και δεν διάλεγα, εν τέλει, καμιά τους. Συχνά αναρωτιέμαι: αφού κάθε φορά κάνω ό,τι υπαγορεύει η δική μου σκέψη, γιατί μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία; Ίσως θέλω απλά να μοιραστώ το βάρος της μικρής μου απόφασης -άλλο ένα σχήμα αντίθεσης, επώδυνο σαν το προηγούμενο- ή μπορεί να περιμένω ν'ακούσω να λέει κάποιος τη σκέψη μου δυνατά. Σαν μια έμμεση επιβεβαίωση ότι η απόφαση που θέλω να πάρω, θα είναι και η σωστή.

Στις μικρές αποφάσεις, όμως, αν υπάρχει σωστό και λάθος -πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω-, τα όριά τους είναι πολύ δυσδιάκριτα για τη μυωπική, εικοσάχρονη εμπειρία μου. Ό,τι και να επιλέξεις, τα αποτελέσματα θα φανούν -καλά ή άσχημα. Ό,τι και να σου πουν, διάλεξε το δρόμο σου, γιατί τα αποτελέσματα αυτά είναι προορισμένα για σένα και μόνο. 

Τις αγαπάω τις μικρές αποφάσεις μου -είτε μου βγήκαν σε καλό είτε όχι. Τις αγαπάω με τον ίδιο τρόπο που αγαπώ τα λάθη μου και πρόσωπα που δεν λένε να φύγουν απ' τη Μνήμη μου κι ας την παρακαλάω να τα διώξει. Όπως αγαπώ τα βράδια της Κυριακής, για τα οποία ο στίχος του Μάλαμα φαντάζει το μόνο παρήγορο. Όπως αγαπώ σελίδες ημερολογίου, που εύχομαι, με έναν έμμεσα αυτοκαταστροφικό συλλογισμό- να διαγραφούν οι γραμμές τους απ'το χαρτί και την καρδιά μου. Γιατί, χωρίς όλα αυτά, θα ήμουν μια ξένη. Κι αυτή η απώλεια θα ήταν πολύ μεγαλύτερη από εκείνες, για τις οποίες δακρύζεις ύστερα από κάθε μικρή απόφαση της ζωής σου.