Δεν χρειάζεται να το τεκμηριώσω ιδιαίτερα -όταν χρησιμοποιείς τον τίτλο ενός τραγουδιού ως όνομα του blog σου, τότε είναι πρόδηλο πως αυτό αποτελεί καθρέφτισμα του εαυτού σου ή, αν μη τι άλλο, μιας πτυχής του.
Όταν, λοιπόν, πληροφορήθηκα ότι ο Gary Moore "έφυγε" πριν τρεις μέρες, στα 58 του χρόνια, ήξερα ότι πήρε μαζί του και κάτι από μένα. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με λεπτομέρειες για τη ζωή και την πορεία του, για το πώς αναδείχθηκε ή τον τρόπο που άγγιξε κι αντιμετώπισε την επιτυχία.
Τον έμαθα, όμως, μέσα από τα τραγούδια του. Ανατρίχιασα με την κιθάρα του. Δάκρυσα με τη φωνή του. Αγάπησα με την ερμηνεία του. Είναι, επομένως, ανάξιο απορίας το γιατί τα λόγια είναι φτωχά -πολύ φτωχά, σε στιγμές σαν αυτές.
R.I.P, Gary. I've still got the blues for you.
Όταν, λοιπόν, πληροφορήθηκα ότι ο Gary Moore "έφυγε" πριν τρεις μέρες, στα 58 του χρόνια, ήξερα ότι πήρε μαζί του και κάτι από μένα. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με λεπτομέρειες για τη ζωή και την πορεία του, για το πώς αναδείχθηκε ή τον τρόπο που άγγιξε κι αντιμετώπισε την επιτυχία.
Τον έμαθα, όμως, μέσα από τα τραγούδια του. Ανατρίχιασα με την κιθάρα του. Δάκρυσα με τη φωνή του. Αγάπησα με την ερμηνεία του. Είναι, επομένως, ανάξιο απορίας το γιατί τα λόγια είναι φτωχά -πολύ φτωχά, σε στιγμές σαν αυτές.
R.I.P, Gary. I've still got the blues for you.
Γλυκιά μου, όποτε διαβάζω Καρυωτάκη νιώθω ένα βούρκωμα, που αυτοκτόνησε πριν τον γνωρίσω! Πόσο μάλλον ένας καλλιτέχνης που βίωσες και αγάπησες και έτσι ξαφνικά σηκώνεται και φεύγει αφήνοντας μόνο αυτή τη γνώριμη ανατριχίλα...Λατρεύω κι εγώ...
ΑπάντησηΔιαγραφή