Θα γράψω για εκείνον σήμερα. Όχι επειδή είναι 14 Φεβρουαρίου και χαζομάρες -δεν με αγγίζουν αυτά. Άλλωστε, κοντεύουν μεσάνυχτα.
Όπως και να 'χει, για τη σκέψη μου, κάθε ημερομηνία δεν είναι, παρά ένας αριθμός -μια σελίδα ημερολογίου. Πώς να χωρέσεις τόσα συναισθήματα σε μια σελίδα ημερολογίου; Κάποια ξεφεύγουν και μπλέκονται με ένα αγαπημένο τραγούδι, άλλα ανακατεύονται με μια χούφτα σκονισμένες αναμνήσεις γι' αγάπες που ορφάνεψαν νωρίς. Όσα απομένουν, ανεβαίνουν και λίγο μου θολώνουν το βλέμμα. Κι η μουσική γίνεται όλο και πιο βελούδινη κι απαλή, κι ας μην μπορώ να ξεχωρίσω αν με λυτρώνει περισσότερο απ' όσο με σκοτώνει -"σ'το είπα ότι μου θυμίζει εσένα;" Μάλλον γι' αυτό.
Τόσες γραμμές -τόσες γραμμές για δικά μου συναισθήματα και πάθη, ενώ προλόγισα ότι θα έγραφα για εκείνον. Φυσικά. Ίσως επειδή μόνο έτσι μπορεί να είναι εδώ -"μπορεί να ξεχάσουν τι είπες, αλλά δεν θα ξεχάσουν ποτέ πώς τους έκανες να νιώσουν" είπε ο Buechner και μακάρι να μην ένιωθα τόσο έντονα την αλήθεια του.
Στ' αλήθεια, δεν θυμάμαι πότε είδα τελευταία φορά το πρόσωπό του. Είναι ωραίο μόνο να μετράς τις μέρες αντίστροφα -η αύξουσα σειρά μόνο οδύνη μπορεί να γεννήσει. Σώθηκαν οι αναστεναγμοί, που μέσα τους έπνιγα τη νοσταλγία, σώθηκαν κι οι αναπνοές που είχαν μέσα ελπίδα για τη ματιά του.
Κι αν με ρωτούσαν τι μ' έκανε να νιώσω, θα έσκυβα το κεφάλι ή θα βιαζόμουν ν' αλλάξω κουβέντα. Γιατί, ο πόνος, η νοσταλγία, η χαρά κι η λύπη, καλύπτονται κι εκτοπίζονται από ένα και μόνο συναίσθημα. Κι αν με φοβίζει κάτι, είναι ότι θα χαθώ κι εκείνος δεν θα προλάβει να τ' ακούσει απ' τη δική μου φωνή.
Αγάπη.
είσαι ερωτευμένη, γλυκιά μου....άρα, είσαι ζωντανή! Ο πόνος είναι χαρά,τον προτιμώ από αυτό το ρημάδι το κενό μιας απουσίας συναισθήματος και ονείρων. Περνώ αυτή τη φάση τώρα, εγώ. Σα να μην είμαι πια ερωτευμένη. Κι έτσι, δικαιώνω τη λύση του χωρισμού που επέλεξα πριν καιρό. Και συχνά, κλαίω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κενό της απουσίας συναισθημάτων είναι πράγματι μεγαλύτερο κι εντονότερο από εκείνο μιας απουσίας απτής. Το σημαντικό είναι να κλείνουμε τα μάτια, να παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και να κάνουμε βήματα μπροστά -δεν το πετυχαίνω σε όλες τις περιπτώσεις, το θεωρώ, όμως, εφικτό κι αυτή η δυνατότητα είναι που με καθησυχάζει στα πιο δύσκολα...
ΑπάντησηΔιαγραφή