count your blessings -seduce a stranger.

Την τελευταία Κυριακή του Μάρτη, την ξεκίνησα μουσικά -και νομίζω πως έτσι θα τη συνεχίσω. Στους αγαπημένους μου στίχους, όλα είναι όπως θα 'πρεπε -απλά και ξεκάθαρα, λευκά και δεμένα με νότες.

Στη ζωή, τείνουμε να κάνουμε τ' απλά σύνθετα, τα όμορφα άσχημα και τ' άσπρα μαύρα.

Κι αυτό, αλήθεια, δεν ξέρω πώς γίνεται, ούτε πώς λύνεται. Ξέρω, όμως, πώς το αντιμετωπίζω εγώ. Με χρώμα, λίγες γραμμές στο τετράδιό μου, τραγούδια που αγάπησα και τη θέα απ' το παράθυρό μου -πάντα είχα μιαν αδυναμία στην άνοιξη.

Ατσούμπαλα γράμματα στο χαρτί, γιατί το χέρι τρέμει -μαζί και το στυλό. Ένα κουπλέ, που το ακούς, μουρμουρίζοντάς το ξανά και ξανά, δίχως να το βαριέσαι. Ένας χαμογελαστός ουρανός, ντυμένος με λιακάδα που την κοιτάς, ώσπου να πονέσουν απ' τη λάμψη τα μάτια σου. Το γαλάζιο της φύσης, των στίχων μου, των ματιών του.

Καλημέρα.

Η σιωπή

Μην πεις άλλα -μιλάει η σιωπή για σένα
-μου λέει όσα ήθελες να πεις κι όσα δεν ήθελες:
Για τα όνειρα που -πάντα απρόσεκτος-
σου γλίστρησαν από τα χέρια κι έσπασαν.

Δεν σε προειδοποίησε, βλέπεις, κανείς
“Προσοχή, εύθραυστον!”
Ναι, ήταν εύθραυστα τα όνειρα σου
-σχεδόν όσο η καρδιά σου

Κι εσύ έμεινες μόνος να τα κοιτάζεις με απορία.
Ώσπου θέλησες να τα μαζέψεις ένα-ένα
κι απο κομματάκια να ξαναγίνουν όνειρα
-γιατί κάποτε σου είχαν πει πως όλα τα μπορούμε.

Πραγματικά, τα 'φερες κοντά-κοντά το ένα με τ'άλλο
Κι ίσως αν πρόσεχες λίγο παραπάνω να τα ανέσταινες
Κι εγώ έλεγα “θα τα καταφέρει”
-γιατί κάποτε μου είχαν πει να μη σκοτώνω την ελπίδα.

Όπως, λοιπόν, τα κρατούσες
Ξέφυγε ένα και σου πλήγιασε το χέρι
Κι εσύ φοβήθηκες και τ' άφησες να σου πέσουν κάτω
και να γίνουν χίλια μικρά θρυψαλάκια

Τα 'φερες κι αυτά κοντά-κοντά
κι έγιναν ένα βουναλάκι που πλέον δεν θ' άλλαζε
-μερικά τρύπωσαν στην καρδιά σου
μα -περίεργο δεν είναι;- δεν πόνεσες

Κι έτσι, αυτό είμαι πια για σένα:
ένα βουνό από θρυψαλάκια χαμένων ονείρων
που πάντα θυμάσαι να ξεχνάς
-ή σχεδόν πάντα

Παραπονιέσαι ότι σε πονούν τα μάτια σου
όταν αντανακλά ο ήλιος στα θρυψαλάκια
κι έτσι τα κοιτάς μόνο νύχτα
όταν -αν- τα κοιτάς

Μόνο από 'κείνα που κρυφτήκαν στην καρδιά σου δεν ξεφεύγεις
ακόμα κι αν το θέλεις.
Αλήθεια, το θέλεις;
Άσε, μην απαντάς -το διάβασα στα χείλη της σιωπής σου.

Δεν το θέλεις.

it's turning blue.

Ψιχάλιζε σήμερα.
Λίγες σταγόνες του Μάρτη
γιατί το νερό εξαγνίζει
-δεν το 'ξερες;

Κλείνω τα μάτια.
Ο ήχος μιας μελωδίας γνώριμης
-η εικόνα μιας άνοιξης
και ταξιδεύω.

Ένα χαμένο στιχάκι
στο χρώμα τ' ουρανού
και των ματιών σου
-μια ελπίδα.

Η βροχή φεύγει
πριν στεγνώσουν τα δάκρυα
πριν χαθεί η φωνή σου
-ίσως γιατί είναι άνοιξη.

I want to be a light.

Σήμερα δεν έχω ανάρτηση -μόνο μια παραπομπή σε κάτι που αγάπησα. Για τους μουσικούς, είναι κάθε τραγούδι τους, για τους ζωγράφους κάθε έργο. Για μας που γράφουμε, είναι κάθε αποτέλεσμα στο χαρτί. Εγώ, τουλάχιστον, τ' αγαπάω αυτά που γράφω. Κι αυτήν τη συνέντευξη, ίσως μια ιδέα παραπάνω από τα υπόλοιπα.
Καληνύχτα.


http://foititikospalmostexni.blogspot.com/p/blog-page_10.html?spref=fb

stardust memoir.

Σκύβεις το κεφάλι,
κοιτάζεις,
φυσάς τον καπνό.
Ίσως όχι μ' αυτή τη σειρά
-έχει σημασία;
Χαμογελάς, αρθρώνεις δυο λέξεις
-σύντομα, μεστά.

Κοιτάζω γύρω μου,
σε κοιτάζω,
κοιτάζω κάτω.
Σβούρες
στα μάτια και την ψυχή μου.
Λέω δυο λόγια, χαμογελώ
-διστακτικά, αληθινά.

Με ρωτάς με τα μάτια,

σου απαντώ με τη σιωπή.

Θυμάσαι μ' ένα χαμογέλο

Ξεχνώ τα πάντα

εκτός απ' τ' όνομά σου.

Πάντα φανταζόμουν

την ευτυχία

να 'χει χρώμα

να 'ναι γαλάζια

-σου φαίνεται αστείο;

Κι εμένα.

Δεν ξέρω

-δεν ξέρω αν έχει πια χρώμα

η ευτυχία μου.

Είναι διάφανη σήμερα

αναζητά,

αναρωτιέται.

Μα

αν είχε πρόσωπο

-νομίζω-

θα έμοιαζε λίγο με το δικό σου.

Ρώτα με πάλι αύριο.

behind blue eyes.

     "Ο μόνος τρόπος να απαλλαγείς από έναν πειρασμό, είναι να ενδώσεις σ'αυτόν", έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ. Ο ίδιος έλεγε πως χρησιμοποιούμε αποφθέγματα, όταν υπάρχει έλλειψη πρωτοτυπίας. Συμφωνώ και με τα δύο και συμπληρώνω πως, όταν κάποιος σκέφτεται κάτι πριν από σένα, καλό είναι να έχεις τη σύνεση να τον αναφέρεις -και ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι από εκείνους που θα ήθελα να ζούμε στην ίδια εποχή, ώστε να τους γνώριζα.

     Επανέρχομαι, όμως, στο θέμα. Πειρασμοί. Οι πειρασμοί, τους οποίους αποφεύγεις, μετατρέπονται σε απωθημένα. Και δεν υπάρχει πράγμα που ν' απεχθάνομαι περισσότερο από τ' απωθημένα. Τα θεωρώ τη βασική αιτία πολλών κακών, αφού άμεση συνεπαγωγή τους είναι τα συμπλέγματα, αποτέλεσμα αυτών η δολιότητα και ούτω καθεξής.

     Προφάσεις εν αμαρτίαις; ...Ίσως -δεν ξέρω. Ξέρω, όμως, ότι οι εμπειρίες της ζωής, μόνο να δώσουν μπορούν. Αυτό είναι που μένει -αφού πάρουν ό,τι ήταν να πάρουν κι αφού στεγνώσει και το τελευταίο δάκρυ που άφησαν φεύγοντας. Νιώθω τυχερή που ψάχνω εξονυχιστικά τη θετική πλευρά τψν πραγμάτων. Νιώθω τυχερή που πασχίζω να χαμογελάσω τις στιγμές που πονάω πιο πολύ -γιατί τότε το έχω ανάγκη περισσότερο. Ο χαρακτήρας μας γίνεται η μοίρα μας -έτσι δεν λένε; ...Έχουν δίκιο.

"Μ' οποιο τροπο σ' οποια γλωσσα κι αν το πεις,
ειναι μειζον το προβλημα κι ας θες να τ' αρνηθεις,

ειτε ειναι ενα κελι ειτε ειναι ο κοσμος ολος ειτε μια αγκαλια σφιχτη
η φυλακη ειναι φυλακη."

5-3

Σε λίγο ξημερώνει 5η του Μάρτη -Σάββατο.

Γεμίζω ρήματα.

Πρώτα θυμάμαι. Μεθαύριο είναι Καθαρά Δευτέρα και θυμάμαι έναν δύσκολο αποχωρισμό που έζησα μια Καθαρά Δευτέρα, στα δεκαεφτά. Τότε δάκρυζα, σήμερα χαμογελώ. Χαμογελώ που, την ημέρα που συμβολίζει μια κάθαρση, εμένα μου προσφέρθηκε άλλη μια. Άλλο που τότε είχα ένα ανήλικο ακόμη μυαλό και πιο πολλά αστέρια στην καρδιά απ' όσα θα 'πρεπε, ώστε θεώρησα εκείνη την Καθαρά Δευτέρα, μέρα λύπης. Τώρα ξέρω. Ξέρω πως η αγάπη που πεθαίνει δεν χάνεται -γίνεται μνήμη, νοσταλγία, ακόμη κι απέχθεια, μα παραμένει αγάπη, κάπου βαθιά και κάπως διαφορετικά: είναι πλέον αγάπη του ότι γνωρίζεις πως ήσουν ικανός ν' αγαπήσεις, άρα κι ελπίδα πως θα συμβεί ξανά.

Μετά σκέφτομαι. Σκέφτομαι πόσο χρειάζεται να μεγαλώσω στο νου και στη λογική και πόση ανάγκη έχω να μείνω παιδί στα συναισθήματα και στην έντασή τους. Ύστερα σκέφτομαι πως αυτό είναι δύσκολο, μα θυμίζω γρήγορα στον εαυτό μου πως ποτέ μου δεν κυνηγούσα το εύκολο.

Έπειτα χάνομαι. Χάνομαι στις λέξεις που γράφω, στο χαμόγελο για τους ανθρώπους που αναπάντεχα δεν χάθηκαν και μου θυμίζουν άθελά τους πως είναι εδώ, στο δάκρυ για τους ίδιους, γιατί δεν είναι όσα ονειρεύτηκα, στη ματιά που συνάντησε από λάθος τη δική μου.

Πάνω απ' όλα θέλω. Θέλω να τραγουδήσω το αγαπημένο μου κομμάτι του Leόn και να παγώσει για λίγο ο χρόνος κι η εικόνα, ίσα-ίσα να προλάβω να χορέψω σαν μην υπάρχει αύριο. Θέλω πίσω εκείνο το φλασάκι, που προοριζόταν να γίνει δανεικό, έτσι, για να μου χαρίσει μιαν επίφαση ευτυχίας, έστω μέχρι ν'ανοιγοκλείσω τα μάτια. Θέλω να ξαναγεμίσει η καρδιά μου αστέρια -κι ας έρχεται απαραιτήτως η στιγμή που θα την πονέσουν. Θέλω να λέω στον εαυτό μου μόνο αλήθειες.

Θέλω να ξαναγράψω το στίχο που λάτρεψα κι ας τον περιλαμβάνω σε κάθε μου γραπτό:

When I was young, a wise man said to me "hey, little man, keep this in mind: throw the colours of your rainbow in this black and white -the colours of your rainbow..."

farewell.

     Έχω πει πολλές φορές "τέλος" -κι άλλες τόσες "είμαι καλά τώρα, είμαι μια χαρά". Κι όμως, δεν ήμουν καλά-μια χαρά, γι' αυτό ακριβώς δεν ίσχυε και το τέλος.

     Τα σημαντικά γεγονότα, λένε, συμβαίνουν τη στιγμή που δεν τα περιμένεις. Κι όσο κι αν μ' ενοχλεί να επιβεβαιώνω κοινότοπες -πληκτικές σχεδόν- φράσεις, αναγκάζομαι για μία ακόμη φορά να το κάνω. Έτσι ακριβώς, ξημέρωσε ένα πρωί διαφορετικό από τ' άλλα. Ήμουν πιο αποφασισμένη, πιο δυνατή, μια στάλα λιγότερο φοβισμένη και πολύ ανυπόμονη για τη συνέχεια, η οποία ήταν -και παραμένει- για πρώτη φορά, μετά από καιρό, άγνωστη. Άργησα να γυρίσω τη σελίδα στο βιβλίο των σκέψεών μου, μα τώρα που το έκανα, ξέρω πως δεν υπάρχει γυρισμός και ούτε τον θέλω -μπορώ να σ'το υποσχεθώ.

     Χρειάστηκε πολύς χρόνος, μερικά υγρά βλέμματα, χαρτί και μελάνι, τα αγαπημένα μου ακούσματα και η χαμένη μου λογική, για να καταφέρω το (εσφαλμένα θεωρηθέν ως) ακατόρθωτο.

     Ίσως, λοιπόν, να σου γράφω για τελευταία φορά. Είναι η πολλοστή φορά που χρησιμοποιώ τη φράση αυτήν σε γραπτό και η πρώτη φορά που βάζω μπροστά το "ίσως". Ειρωνεία; Ανασφάλεια θα το έλεγα. Ανασφάλεια για το άγνωστο που ακολουθεί, γιατί ξέρω ότι, κατά πάσα πιθανότητα, η συνεκφορά αυτή, ανταποκρίνεται σήμερα στην αλήθεια. Κι είναι δύσκολο να φανταστώ πως, από 'δω και πέρα, δεν θα έχω στο νου το δικό σου πρόσωπο, κρυμμένο πίσω απ' όλα τα ρήματα σε β' ενικό και μπροστά από κάθε "εσύ". Κι είναι δύσκολο να γράφω για συναισθήματα που δεν θα 'χουν για προορισμό εσένα. Μα, ξέρεις, πως ποτέ δεν μ'άρεσαν τα εύκολα...

     Ξέρεις, δεν έχουν πόνο μέσα τους οι σημερινές γραμμές, ούτε κι αγάπη πια -λες γι' αυτό να βγαίνει το κείμενο τόσο άσχημο; Ας είναι.

     Οι σημερινές γραμμές δεν έχουν συναίσθημα -μόνο το πρόσωπό σου στην καρδιά μου και τη διαβεβαίωση πως θα σε θυμάμαι, όπως μου είχες ζητήσει κάπως/κάποτε.

     Οι σημερινές γραμμές είναι ένας αποχαιρετισμός. Κι απ' τη μία χαίρομαι που δεν νιώθω τίποτα, γράφοντας. Κι απ' την άλλη, λυπάμαι για σένα, που χάθηκε εκείνο το κορίτσι που δάκρυζε και γέμιζε φύλλα χαρτί με τις σκέψεις της στ'όνομα της ψυχής σου. Ίσως βρεθεί μια άλλη, με πιο γελαστό βλέμμα και πιο γαλάζια όνειρα -δεν θα μάθω ποτέ.

     Δεν θα πω "εις το επανιδείν", γιατί ποτέ δεν γράφω ψέματα. Θα κλείσω με μουσική, γιατί δεν είμαι πια για επιλόγους -στέρεψα από ευχές για αυτό το "εσύ". Καλή άνοιξη.