Την τελευταία Κυριακή του Μάρτη, την ξεκίνησα μουσικά -και νομίζω πως έτσι θα τη συνεχίσω. Στους αγαπημένους μου στίχους, όλα είναι όπως θα 'πρεπε -απλά και ξεκάθαρα, λευκά και δεμένα με νότες.
Στη ζωή, τείνουμε να κάνουμε τ' απλά σύνθετα, τα όμορφα άσχημα και τ' άσπρα μαύρα.
Κι αυτό, αλήθεια, δεν ξέρω πώς γίνεται, ούτε πώς λύνεται. Ξέρω, όμως, πώς το αντιμετωπίζω εγώ. Με χρώμα, λίγες γραμμές στο τετράδιό μου, τραγούδια που αγάπησα και τη θέα απ' το παράθυρό μου -πάντα είχα μιαν αδυναμία στην άνοιξη.
Ατσούμπαλα γράμματα στο χαρτί, γιατί το χέρι τρέμει -μαζί και το στυλό. Ένα κουπλέ, που το ακούς, μουρμουρίζοντάς το ξανά και ξανά, δίχως να το βαριέσαι. Ένας χαμογελαστός ουρανός, ντυμένος με λιακάδα που την κοιτάς, ώσπου να πονέσουν απ' τη λάμψη τα μάτια σου. Το γαλάζιο της φύσης, των στίχων μου, των ματιών του.
Καλημέρα.
Δανάη μου, τι φανταστική η τελευταία πρόταση, τι ηχηρά που έσκασε μέσα μου όταν τη διάβασα! Άνοιξη, γαλάζιο, φως, ελπίδα και ομορφιά...Αλλά κυρίως γαλάζιο, έτσι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά πάντα μου έδινε έμπνευση αυτό το χρώμα -στίχοι τραγουδιών που να λένε για γαλάζια όνειρα, για παράδειγμα, μου εντυπώνονταν πάντοτε καλύτερα! Χαίρομαι πολύ που σε άγγιξε, Γεωργία μου, πραγματικά!
ΑπάντησηΔιαγραφή