5-3

Σε λίγο ξημερώνει 5η του Μάρτη -Σάββατο.

Γεμίζω ρήματα.

Πρώτα θυμάμαι. Μεθαύριο είναι Καθαρά Δευτέρα και θυμάμαι έναν δύσκολο αποχωρισμό που έζησα μια Καθαρά Δευτέρα, στα δεκαεφτά. Τότε δάκρυζα, σήμερα χαμογελώ. Χαμογελώ που, την ημέρα που συμβολίζει μια κάθαρση, εμένα μου προσφέρθηκε άλλη μια. Άλλο που τότε είχα ένα ανήλικο ακόμη μυαλό και πιο πολλά αστέρια στην καρδιά απ' όσα θα 'πρεπε, ώστε θεώρησα εκείνη την Καθαρά Δευτέρα, μέρα λύπης. Τώρα ξέρω. Ξέρω πως η αγάπη που πεθαίνει δεν χάνεται -γίνεται μνήμη, νοσταλγία, ακόμη κι απέχθεια, μα παραμένει αγάπη, κάπου βαθιά και κάπως διαφορετικά: είναι πλέον αγάπη του ότι γνωρίζεις πως ήσουν ικανός ν' αγαπήσεις, άρα κι ελπίδα πως θα συμβεί ξανά.

Μετά σκέφτομαι. Σκέφτομαι πόσο χρειάζεται να μεγαλώσω στο νου και στη λογική και πόση ανάγκη έχω να μείνω παιδί στα συναισθήματα και στην έντασή τους. Ύστερα σκέφτομαι πως αυτό είναι δύσκολο, μα θυμίζω γρήγορα στον εαυτό μου πως ποτέ μου δεν κυνηγούσα το εύκολο.

Έπειτα χάνομαι. Χάνομαι στις λέξεις που γράφω, στο χαμόγελο για τους ανθρώπους που αναπάντεχα δεν χάθηκαν και μου θυμίζουν άθελά τους πως είναι εδώ, στο δάκρυ για τους ίδιους, γιατί δεν είναι όσα ονειρεύτηκα, στη ματιά που συνάντησε από λάθος τη δική μου.

Πάνω απ' όλα θέλω. Θέλω να τραγουδήσω το αγαπημένο μου κομμάτι του Leόn και να παγώσει για λίγο ο χρόνος κι η εικόνα, ίσα-ίσα να προλάβω να χορέψω σαν μην υπάρχει αύριο. Θέλω πίσω εκείνο το φλασάκι, που προοριζόταν να γίνει δανεικό, έτσι, για να μου χαρίσει μιαν επίφαση ευτυχίας, έστω μέχρι ν'ανοιγοκλείσω τα μάτια. Θέλω να ξαναγεμίσει η καρδιά μου αστέρια -κι ας έρχεται απαραιτήτως η στιγμή που θα την πονέσουν. Θέλω να λέω στον εαυτό μου μόνο αλήθειες.

Θέλω να ξαναγράψω το στίχο που λάτρεψα κι ας τον περιλαμβάνω σε κάθε μου γραπτό:

When I was young, a wise man said to me "hey, little man, keep this in mind: throw the colours of your rainbow in this black and white -the colours of your rainbow..."