Η σιωπή

Μην πεις άλλα -μιλάει η σιωπή για σένα
-μου λέει όσα ήθελες να πεις κι όσα δεν ήθελες:
Για τα όνειρα που -πάντα απρόσεκτος-
σου γλίστρησαν από τα χέρια κι έσπασαν.

Δεν σε προειδοποίησε, βλέπεις, κανείς
“Προσοχή, εύθραυστον!”
Ναι, ήταν εύθραυστα τα όνειρα σου
-σχεδόν όσο η καρδιά σου

Κι εσύ έμεινες μόνος να τα κοιτάζεις με απορία.
Ώσπου θέλησες να τα μαζέψεις ένα-ένα
κι απο κομματάκια να ξαναγίνουν όνειρα
-γιατί κάποτε σου είχαν πει πως όλα τα μπορούμε.

Πραγματικά, τα 'φερες κοντά-κοντά το ένα με τ'άλλο
Κι ίσως αν πρόσεχες λίγο παραπάνω να τα ανέσταινες
Κι εγώ έλεγα “θα τα καταφέρει”
-γιατί κάποτε μου είχαν πει να μη σκοτώνω την ελπίδα.

Όπως, λοιπόν, τα κρατούσες
Ξέφυγε ένα και σου πλήγιασε το χέρι
Κι εσύ φοβήθηκες και τ' άφησες να σου πέσουν κάτω
και να γίνουν χίλια μικρά θρυψαλάκια

Τα 'φερες κι αυτά κοντά-κοντά
κι έγιναν ένα βουναλάκι που πλέον δεν θ' άλλαζε
-μερικά τρύπωσαν στην καρδιά σου
μα -περίεργο δεν είναι;- δεν πόνεσες

Κι έτσι, αυτό είμαι πια για σένα:
ένα βουνό από θρυψαλάκια χαμένων ονείρων
που πάντα θυμάσαι να ξεχνάς
-ή σχεδόν πάντα

Παραπονιέσαι ότι σε πονούν τα μάτια σου
όταν αντανακλά ο ήλιος στα θρυψαλάκια
κι έτσι τα κοιτάς μόνο νύχτα
όταν -αν- τα κοιτάς

Μόνο από 'κείνα που κρυφτήκαν στην καρδιά σου δεν ξεφεύγεις
ακόμα κι αν το θέλεις.
Αλήθεια, το θέλεις;
Άσε, μην απαντάς -το διάβασα στα χείλη της σιωπής σου.

Δεν το θέλεις.